Πετυχημένη η εκδήλωση του ΝΑΡ Αττικής για την Οκτωβριανή Επανάσταση

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Οργάνωσης Αττικής του ΝΑΡ για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η εκδήλωση που έγινε στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ την Κυριακή 12 Νοέμβρη 2017, εντάσσεται στη σειρά εκδηλώσεων και αφιερωμάτων που έχουν προγραμματιστεί όλους τους τελευταίους μήνες για τα 100-χρονα της Επανάστασης του Οκτώβρη. Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί οι κεντρικές συζητήσεις που διοργανώθηκαν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αναιρέσεις 2017 για την εμπειρία του Οκτώβρη σε 5 πόλεις, τα αφιερώματα-πολιτιστικά, θεωρητικά και πολιτικά-των Λεσχών των Αναιρέσεων σε πόλεις, ενώ την Τετάρτη και την Πέμπτη 15 και 16 Νοέμβρη έχει προγραμματιστεί Διεθνές Διήμερο εκδηλώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Οι πολύμορφες εκδηλώσεις για τον Οκτώβρη θα "κλείσουν" με το διεθνές επιστημονικό Συνέδριο που διοργανώνει το περιοδικό "Τετράδια Μαρξισμού" στην Αθήνα στις 8 και 9 Δεκέμβρη με θέμα "Οκτωβριανή Επανάσταση- Η εποχή της και η δική μας".

Στην εκδήλωση του ΝΑΡ συμμετείχαν πολλοί αγωνιστές όλων των ηλικιών, ενώ τις εισηγητικές τοποθετήσεις έκαναν ο σ. Δημήτρης Δεσύλλας, μέλος της ΠΕ του ΝΑΡ και ο σ. Σπύρος Χαϊκάλης, στέλεχος της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Μετά τις εισηγήσεις, έγιναν ερωτήσεις και ακολούθησε συζήτηση με παρεμβάσεις αρκετών αγωνιστών.

Διαβάστε τις εισηγητικές ομιλίες από την πολιτική εκδήλωση του ΝΑΡ για 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση:

Εισηγητική Ομιλία του Δημήτρης Δεσύλλα, μέλους της ΠΕ του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Σύντροφοι - σες, Συναγωνιστές -τριες!

Είμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τα 100χρονα της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, που συγκλόνισε τον 20^ο αιώνα. Όχι για να αποθεώσουμε, υμνήσουμε ή να θρηνήσουμε τον «σοσιαλισμό» που δεν γνωρίσαμε. Αλλά για να στοχαστούμε βαθύτερα, να τιμήσουμε έμπρακτα, δηλαδή κριτικά και αυτοκριτικά, τα εκατομμύρια πρωτοπόρους εργάτες και φτωχούς αγρότες, τους μπολσεβίκους και τον Λένιν. Που με την προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη 1917, έκαναν τη θεωρία πράξη, έσπασαν το δήθεν αήττητο της αστικής τάξης. Ενέπνευσαν παγκοσμίως την πίστη στις δυνάμεις και τις δυνατότητες της Εργατικής Τάξης να πάρει την εξουσία και να χειραφετηθεί. Άνοιξαν απάτητους δρόμους, στη βασανιστική πορεία της ανθρωπότητας να απελευθερωθεί από τα δεσμά της πείνας και του πολέμου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης. Για τον Κομμουνισμό «μαχητική σημαία όλων των ελευθεριών», όπως εύστοχα διακήρυξε το διάσημο καλλιτεχνικό ζευγάρι των Ισιδώρας Ντάνκαν - Σεργκέϊ Γεσένιν με εκδηλώσεις σε Ευρώπη και Αμερική (γι΄ αυτό οι Αμερικάνοι αφαίρεσαν την ιθαγένεια από την Ντάνκαν)!

Αντλούμε συμπεράσματα και διδάγματα, για το σήμερα και τη δική μας πορεία, από τη διπλή εμπειρία της νίκης και της ήττας του Οκτώβρη. Όχι μόνο της νίκης, ή μόνο των πρωτοποριακών κατακτήσεων και μετασχηματισμών στη μετεπαναστατική περίοδο και της μεγάλης συμβολής στην αντιφασιστική νίκη, όπως κάνουν οι οπαδοί της ακινησίας, της αυτάρκειας και της ανεπάρκειας. Όχι μόνο της κατάρρευσης και της τελικής ήττας, όπως κάνουν οι ποικιλώνυμοι σοβιετολόγοι και αντικομμουνιστές, οι απολογητές και μαχητικοί προπαγανδιστές του τέλους της ιστορίας και της «ΤΙΝΑ» (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση) απέναντι στον σημερινό, ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πρόσφατα εξαπέλυσαν μια παγκόσμια κατάπτυστη εκστρατεία εξίσωσης και ταύτισης «κομμουνισμού - ναζισμού». Γιατί ξέρουν καλά ότι η ήττα δεν είναι τελεσίδικη και οριστική. Γιατί φοβούνται ότι η επανάσταση θα ξαναρθεί, βαθύτερη και πιο απειλητική. Γιατί δεν έχουν πρόταση θετική. Γι΄ αυτό ακριβώς επιχειρούν να αμαυρώσουν την ακτινοβολία, την επικαιρότητα και κυρίως τη σύγχρονη ανατρεπτική - επαναστατική δυναμική του Οκτώβρη. Να την ταυτίσουν με την αντίστροφη μετάβαση και την τελική κατάρρευση ή ακόμα με τις διώξεις και εκτελέσεις των μπολσεβίκων από τον Στάλιν και τη σταλινική ηγεσία. Να συκοφαντήσουν τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, τη θεωρία και πρακτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, που συγκινεί και εμπνέει τα πιο ανήσυχα και φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας.

Σαν τον μυθικό Ανταίο, που έπαιρνε νέα δύναμη από τη γη, εμείς, ως Ν.Α.Ρ. για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, αντλούμε νέα δύναμη από τον Οκτώβρη και από τη γήϊνη βεβαιότητα, ότι η εργατική επανάσταση όχι απλώς θα ξαναγίνει, αλλά θα είναι νικηφόρα μέχρι το τέλος, μέχρι τη σύγχρονη κομμουνιστική κοινωνία. Πιστεύουμε στέρεα σ΄ αυτό, για πολλούς λόγους: Γιατί η δομική κρίση και η βαρβαρότητα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού έχει απογειωθεί, η βασική αλλά και όλες οι αντιθέσεις του έχουν παροξυνθεί. Η πόλωση πλούτου - φτώχειας και αφθονίας τροφίμων - πείνας είναι εκρηκτική (οκτώ άνδρες κατέχουν πλούτο όσο ο μισός πλανήτης, 3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι). Η χολέρα του φασισμού και η απειλή ενός γενικευμένου πολέμου προβάλλει εφιαλτική. Η επίθεση κυβέρνησης - Ε.Ε. - κεφαλαίου είναι στρατηγική. Η σύγχρονη Εργατική Τάξη είναι τώρα δύναμη παγκόσμια πλειοψηφική, ασύγκριτα πιο μορφωμένη και ποιοτική, κατακερματισμένη μεν, αλλά μπορεί στα στρατηγικά της συμφέροντα να ενωθεί. Οι «ενδιάμεσες» διαχειριστικές - κυβερνητικές λύσεις, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, έχουν χρεωκοπήσει και εξευτελιστεί. Τυχόν επανάληψή τους θα είναι ολέθρια και πιο τραγική. Οι καλύτεροι μεταρρυθμιστές είναι οι επαναστάτες, μας λέει η μακρόχρονη πείρα η εργατική: Αν παλεύεις για ολόκληρο το «καρβέλι» του πλούτου, που σου ανήκει - αξίζει - αναλογεί, τότε μόνο μπορείς να κερδίσεις την απαραίτητη «φέτα» για την επιβίωση την καθημερινή. Αν παλεύεις μόνο για τη «φέτα» ψωμί στο όνομα του «ρεαλισμού», τότε θα πάρεις μόνο όσα ψίχουλα τινάζει από το τραπέζι της η «ευεργεσία» η εργοδοτική και η «φιλευσπλαχνία» της Φωτίου και του Τσίπρα η κρατική! Με βάση όλα αυτά, αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Επαναστατική Αριστερά και δεν ετεροκαθοριζόμαστε από την διαχειριστική και ρεφορμιστική Αριστερά. Τα συμπεράσματα και διδάγματα του Οκτώβρη είναι για τη δική μας πορεία, τα εξής, συνοπτικά:

- ΠΡΩΤΟ: Οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν νίκησαν τον Οκτώβρη του 1917, γιατί είχαν: Επίκαιρη και επαρκή ανάλυση για τον καπιταλισμό της εποχής τους και «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Στρατηγική στόχευση την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Επαναστατική και νικηφόρα τακτική απέναντι στον Κερένσκι και στον πόλεμο τέτοια, που υπηρετούσε τη στρατηγική. Βαθιά πίστη στον επαναστατικό ρόλο του προλεταριάτου και στα Σοβιέτ των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών. Κυρίως είχαν ένα μάχιμο επαναστατικό κόμμα, που τα συμπύκνωνε όλα αυτά. Που στηριζόταν στη συνειδητή επαναστατική πειθαρχία στο σκοπό και στην εργατική δημοκρατία στις γραμμές του. Κόμμα συντρόφων - ομοϊδεατών - επαναστατών, με βαθύ αλληλοσεβασμό μεταξύ τους και όχι ομοσπονδία ή συνομοσπονδία ομάδων, φραξιών, μικροαστικών και ανταγωνιστικών εγωϊσμών και υπεροψιών, με αυτοσκοπό την ανάδειξη της διαφορετικότητας και όχι της καθοριστικής επαναστατικής σύνθεσης και ενότητας.

- ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο κόκκινος Οκτώβρης ηττήθηκε τελικά, γιατί από ένα σημείο και μετά - με σημείο καμπής την επικράτηση της σταλινικής ηγεσίας - έχασε την επαναστατική προωθητική του δύναμη στην ταξική πάλη που γινόταν για την επικράτηση και κυριαρχία των μη εκμεταλλευτικών και επαναστατικών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων πάνω στις εκμεταλλευτικές - μη επαναστατικές, στην κρίσιμη μεταβατική περίοδο προς την κομμουνιστική κοινωνία. Γιατί η κοινωνικοποίηση ακρωτηριάστηκε σε κρατικοποίηση, τα σοβιέτ απονεκρώθηκαν, ο εργατικός έλεγχος εξορίστηκε και έγινε μονοπρόσωπη διεύθυνση και Τεϊλορισμός, ο διεθνισμός έγινε καρικατούρα υπεράσπισης της «σοσιαλιστικής» πατρίδας, το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος και έφαγε τα καλύτερα παιδιά του, η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου (κατά τον Μαρξ) έγινε κρατική - κομματική δικτατορία επί του προλεταριάτου. Έτσι, η μεταβατική κίνηση προς τη νέα κοινωνία αναποδογύρισε, αντιστράφηκε, με τελική κατάληξη την κατάρρευση και την ανοικτή καπιταλιστική παλινόρθωση, με τους πλιατσικολόγους ολιγάρχες - πρώην κομματικούς και κρατικούς γραφειοκράτες.

- ΤΡΙΤΟ: Σήμερα αναδεικνύεται η πρωταρχικότητα της κριτικής και επαναστατικής επαναθεμελίωσης του εργατικού και κομμουνιστικκού κινήματος, η συμβολή στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας του Μαρξισμού, ως όρος και προϋπόθεση για την εργατική αντεπίθεση και την επανεξόρμηση των απελευθερωτικών ιδεών. Γίνεται άμεση η ανάγκη απέναντι στο καθηλωτικό και ψαρωτικό, καπιταλιστικό «ΤΙΝΑ» να αντιτάξουμε το εργατικό και νεανικό, επαναστατικό «ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ» της εποχής μας. Γι΄ αυτό, θέτουμε τον στόχο για μια νέα κομμουνιστική ελπίδα, με ένα σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στην εποχή μας. Καλούμε σε ισότιμο διάλογο και συμμετοχή για την αποφασιστική συγκέντρωση όλων των συνειδητών δυνάμεων που εμπνέονται από την κομμουνιστική αναγκαιότητα, τάση και δυνατότητα της εποχής και που θέλουν να συμβάλουν σε μια συνολική κομμουνιστική στρατηγική απάντηση: με την επαναστατική αντικαπιταλιστική τακτική και την εργατική πολιτική που θα την υπηρετεί, για το άλμα της εργατικής αντικαπιταλιστικής επανάστασης με κομμουνιστικό περιεχόμενο. Χωρίς στάδια, ενδιάμεσες καταστάσεις, διαχειριστικές απάτες και κυβερνητικές αυταπάτες για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Με τον ρεαλισμό της ανατροπής και όχι με τη μιζέρια του μικρότερου κακού και του «εφικτού» που τα έκανε όλα ανέφικτα. Η συγκέντρωση των συνειδητών δυνάμεων θα συμβάλει παράλληλα και ουσιαστικά και στον αναγκαίο ευρύτερο διάλογο και κοινή δράση των δυνάμεων της Ανατρεπτικής και Κομμουνιστικής Αριστεράς. Ως Ν.Α.Ρ. για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, θα συμβάλουμε με το 4^ο Συνέδριό μας και με την επικαιροποίηση της «Πρότασης Προγραμματικής Διακήρυξης» του 3^ου Συνεδρίου. Μεγάλη συμβολή έχει, με τον δικό της τρόπο, η έκδοση και κυκλοφορία των «Τετραδίων Μαρξισμού», που τη στηρίζουμε ολόθερμα.

- ΤΕΤΑΡΤΟ: Η τομή και το ποιοτικό άλμα της επανάστασης και η πάλη για την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας - κυριαρχίας γίνεται σήμερα «λυδία λίθος» και βασικό κριτήριο για την αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά. Η άρνησή της, σημαίνει τελικά άρνηση του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Ο σημερινός χαρακτήρας της επανάστασης καθορίζεται διαλεκτικά από: α) το ποιος την κάνει, β) τι ανατρέπει και γ) τι χτίζει μετά την ανατροπή της αστικής εξουσίας - κυριαρχίας. Γι΄ αυτό, στις θέσεις του 4^ου Συνεδρίου μας, μιλάμε για Εργατική Αντικαπιταλιστική Επανάσταση με σύγχρονο Κομμουνιστικό περιεχόμενο. Κοινωνικό υποκείμενό της θα είναι η πρωτοπόρα εργατική τάξη και η συμμαχία της με ευρύτερα λαϊκά κοινωνικά στρώματα (ειδικά εκείνα που φτωχοποιούνται), με την ηγεμονία των εργατικών απελευθερωτικών τάσεων και όχι φυσικά μια Ομοσπονδία ή ένας συντονισμός κάποιων διάσπαρτων κινημάτων, δήθεν «νέων υποκειμένων», που θα αντικαταστήσουν την εργατική τάξη που έχασε τάχα τον επαναστατικό ρόλο της. Το αντικαπιταλιστικό αυθόρμητο, που αναπτύσσεται στους αγώνες, μπορεί να γίνει συνειδητό, με την αλληλεπίδραση και την ηγεμονία των συνειδητών επαναστατικών δυνάμεων, διαφορετικά θα καθηλωθεί - ενσωματωθεί.

- ΠΕΜΠΤΟ: Η πείρα όλων των επαναστάσεων έδειξε, ότι η εργατική εξουσία εγκαθιδρύεται μετά τη νίκη της επανάστασης. Η εργατική κυβέρνηση συνιστά αποτέλεσμα του ξεσπάσματος και της νίκης της επανάστασης. Δεν ισχύει το αντίστροφο, ότι η επανάσταση αποτελεί προϊόν και επόμενο βήμα μιας εργατικής κυβέρνησης. Η τραγική κατάληξη της διαχειριστικής κυβερνητικής λύσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η γενικότερη σχετική εμπειρία - ιστορική αλλά και πρόσφατη, όπως για παράδειγμα, στη Λατινική Αμερική - υπογραμμίζουν το λαθεμένο χαρακτήρα των αντιλήψεων που αναδεικνύουν και ιεραρχούν το ζήτημα της κυβέρνησης ως βασικό κρίκο - δρόμο της επαναστατικής μετάβασης και αποκόπτουν την «πάλη για την κυβέρνηση» από την συνολική πάλη για την πολιτική εξουσία. Εξουσία εργατική, που δεν θα χρησιμοποιήσει, αλλά θα τσακίσει - συντρίψει την γραφειοκρατική - στρατιωτική αστική κρατική μηχανή.

Η πορεία από τη σημερινή κατάσταση στην Επανάσταση (Επαναστατική Τακτική) δεν θα είναι μια αυτόματη γραμμική εξέλιξη. Θα είναι διαλεκτικά αναπτυσσόμενη, με τομές και καμπές στη συνειδητοποίηση και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Βασικοί πυλώνες της επαναστατικής τακτικής είναι: α) Ένα συνεκτικό Αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης και β) το Υποκείμενό της, το Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο, ως η διαλεκτική αλληλεπίδραση Επαναστατικής - Κομμουνιστικής Πρωτοπορίας, Μετώπου - πόλου της αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Αριστεράς (εδώ συμβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής, με θεμέλιο ένα πολιτικά ανατρεπτικό και ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Η αυτοτελής παρέμβαση του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου και Προγράμματος είναι κρίσιμη προϋπόθεση για την ταξική ενότητα, τη συγκέντρωση πλατύτερων δυνάμεων και την κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς.

Με αυτά τα συμπεράσματα και διδάγματα, με αυτές τις σκέψεις και θέσεις ως Ν.Α.Ρ. για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση τιμάμε τον κόκκινο Οκτώβρη. Από τη σκοπιά του μέλλοντός του και από τη σκοπιά των ευθυνών μας να συμβάλουμε στο παρόν για τις νέες επαναστάσεις της εποχής μας.

Δημήτρης Δεσύλλας, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Εισηγητική Ομιλία του Σπύρου Χαϊκάλη, στέλεχος της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Κατ’ αρχάς εκ μέρους του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση να σας ευχαριστήσουμε που ανταποκριθήκατε στο σημερινό μας κάλεσμα.

Πριν λίγες μέρες είχαμε την γενέθλια μέρα του πρώτου ανολοκλήρωτου άλματος της ανθρωπότητας στον επίγειο παράδεισο του βασιλείου της ελευθερίας. Ένας αιώνας πλέον συμπληρώθηκε από την Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία. Από τότε όμως πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Η χώρα που άκουγε στο όνομα Σοβιετική Ένωση, εδώ και περίπου 30 χρόνια δεν υπάρχει, οι αστοί κονδυλοφόροι πολλάκις διακήρυξαν πως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας γράφτηκε και αυτό είναι ο καπιταλισμός και η παντοκρατορία του… Είναι όμως έτσι; Ζούμε το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας; Ο κομμουνισμός είναι μια ιστορία φαντασίας για μικρά παιδιά που «βράζει το αίμα τους», άλλα όταν μεγαλώσουν και συνετιστούν θα καταλάβουν πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;

Τα πιο πάνω ερωτήματα αν και απλά, αλίμονο αν αντιμετωπιστούν ως απλοϊκά. Η απλότητα της διατύπωσής τους, μόνο ως δύναμη ισχύος στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της αστικής τάξης οφείλει να ιδωθεί.

Ως Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ισχυριζόμαστε πως όχι απλά το τέλος της ιστορίας δεν έχει γραφτεί ακόμα, αλλά, -όπως μάλιστα σημειώνει και η πρόσφατη διακήρυξη που δημοσιοποιήσαμε για τα 100 χρόνια από την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση- εκτιμάμε πως σήμερα αποκτά με αντικειμενικό τρόπο, νέα επικαιρότητα το δίλλημα: κομμουνιστική απελευθέρωση ή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Η παραπάνω διαπίστωση φιλοδοξούμε να είναι ταυτόχρονα και η οπτική με την οποία επιδιώκουμε να αντιμετωπίσουμε τα 100χρονα από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Μακριά από εμάς οι αγιογραφίες και η θρησκευτικού χαρακτήρα αποστειρωμένη μελέτη της ιστορίας. Δεν αναζητούμε περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα θα κλαίμε. Θεωρούμε χρέος μας να σταθούμε, να μελετήσουμε την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και πολύ περισσότερο του εργατικού ούτως ώστε να αποτελέσει όπλο στη φαρέτρα μας στη σημερινή μάχη που δίνουμε για το αύριο αυτού του κόσμου. Και όχι αντίστροφα στο σήμερα να νοσταλγούμε το παρελθόν. Άλλωστε όπως είχε πει και ο Κ. Μαρξ στην Γερμανική Ιδεολογία ο κομμουνισμός αντλεί την ποίηση του από το μέλλον. Τι σοι κομμουνιστές θα αξιώναμε ότι είμαστε αν η δική μας ποίηση ήταν οι ασπρόμαυρες εικόνες του Αϊζενστάιν από την κινηματογραφική εκδοχή της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα;

Από την άλλη, το ίδιο μακριά από εμάς μια οπτική μηδενισμού της πολυτιμότερης μέχρι τώρα εμπειρίας του κομμουνιστικού κινήματος. Μια λογική «του έλα μωρέ τώρα και τι έγινε, πάλι καπιταλισμό και μάλιστα βάρβαρο έχουν στη Ρωσία» ή του «δεν κατάφεραν και τίποτα, ανελευθερία είχαν!». Την καλύτερη υπηρεσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς του ταξικού μας αντίπαλου μπορεί να προσφέρει μια τέτοιου τύπου μηδενιστική προσέγγιση.

Εμείς ευρύτερα επιδιώκουμε να αντιμετωπίσουμε το σύνολο της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος ως κομμάτι της «δικής μας ιστορίας». Να εμπνευστούμε από τις μεγάλες στιγμές του αλλά κυρίως να διδαχθούμε από τα λάθη του.

Όπως δική μας ιστορία είναι η κομμούνα, ο Οκτώβρης, η αντιφασιστική νίκη των λαών, η ΕΑΜική εποποιία, ο αγώνας του ΔΣΕ, η παρτιζιάνικη αντίσταση, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι μεταδιδακτορικοί αγώνες κλπ. Έτσι, δική μας ιστορία είναι και οι δικές της Μόσχας, το κυνήγι και οι εκτέλεση κομμουνιστών από κομμουνιστές, τα γκουλάγκ, η διαγραφή και καταδίκη του Άρη, ο χαρακτηρισμός του Πλουμπίδη ως χαφιέ, η εξορία του Ζαχαριάδη κοκ.

Από αυτή την οπτική λοιπόν, επιδιώκουμε να δούμε και τον ίδιο τον Οκτώβρη. Μέσα από την διπλή εμπειρία της νίκης και της ήττας του. Να διδαχθούμε τόσο από τα ειδικά χαρακτηριστικά, την μπολσεβίκικη τακτική και στρατηγική που οδήγησαν στη νίκη της επανάστασης, όσο και από την ήττα και κατάρρευση, της αιτίες και τα λάθη που οδήγησαν εκεί.

Αποτιμάμε την εμπειρία των επαναστάσεων µε κριτήριο την επιτυχία της νέας «εφόδου στον ουρανό», που έχει ανάγκη η εργατική τάξη της εποχής µας. Βασιζόμαστε γι’ αυτή την αποτίμηση στην αλληλεπίδραση «αντικειμενικού-υποκειμενικού», στην αλήθεια ότι οι άνθρωποι δημιουργούν τις περιστάσεις, ακριβώς όπως οι περιστάσεις φτιάχνουν τους ανθρώπους. Για αυτό, συζητάμε, μελετάμε και δρούμε με βάση τη διπλή εμπειρία, της νίκης του άλματος του Οκτώβρη και της εξέλιξης, της πορείας ήττας και κατάρρευσης των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Ο νέος γύρος των επαναστάσεων αν δεν αξιοποιήσει και τις δύο αυτές πλευρές, τόσο της απελευθερωτικής προσπάθειας του παρελθόντος όσο και με αδιάκοπη κριτική να δει την προλεταριακή επανάσταση, θα κινδυνεύει να υποπέσει στις ίδια λάθη και να επαναληφθεί ως φάρσα ή ως τραγωδία.

Ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, από τα πρώτα κιόλας βήματά μας επιχειρήσαμε να εξετάσουμε την πλούσια εμπειρία των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» από αυτή ακριβώς τη σκοπιά. Τη σκοπιά δηλαδή των σεισμών που μέλλονται να έρθουν και οι οποίοι θα πρέπει να εμπεριέχουν την εμπειρία των σεισμών του παρελθόντος.

Σε αυτό το σημείο προκύπτει και ο καθορισμός της αναγκαίας στρατηγικής ενός σύγχρονου προγράμματος και κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Πιστεύουμε βαθιά πως ετούτη η γη δεν πρόκειται ποτέ να βαφτεί κόκκινη από αγώνα και ζωή για μια νοσταλγία του παρελθόντος. Αλλά μόνο ο αγώνας για ένα καλύτερο παρόν και η προσδοκία ενός ιστορικά ανέκδοτου μέλλοντος που θα καταστρέψει τον κόσμο του παρόντος μπορεί να αξίζει μια τέτοια μεγάλη θυσία.

Από αυτή τη σκοπιά διαφωνούμε όχι σε απλά ζητήματα τακτικής αλλά σε ουσιαστικά στρατηγικά ζητήματα με μια σειρά οργανώσεων και κομμάτων του παραδοσιακού κομμουνιστικού ρεύματος.

Διαφωνούμε δηλαδή με διάφορες νοσταλγικού τύπου εκδοχές του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, ως τον κόσμο που γνωρίσαμε στην ΕΣΣΔ αλλά και συνολικότερα στο λεγόμενο «ανατολικό μπλοκ», είτε αυτή η νοσταλγία σταματά το ’85, είτε το ’56, είτε ακόμα ακόμα και το ’36. Ανεξάρτητα με το πότε και αν κάποιος ορίζει το χρονολογικό ορόσημο του δεν παύει να είναι μια διαφορετική εκδοχή της ίδιας οπτικής. Της , ανεξαρτήτως προθέσεων, υποβάθμισης της στρατηγικής της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σε μια νοσταλγική στρατηγική του «αν- ύπαρκτου σοσιαλισμού» που γνωρίσαμε.

Γνωρίζουμε πως σήμερα οι έννοιες του σοσιαλισμού – κομμουνισμού και της επανάστασης έχουν περάσει την δική τους οδύσσεια μετά από περίπου δύο αιώνες ζωής και ιδιαίτερα τα τελευταία 100 χρόνια. Αλλά όπως και ο ομηρικός ήρωας στο τέλος της διαδρομής του τήρησε την υπόσχεσή του ακόμα και αν δεν τον γνώρισε κανείς, ακόμα και αν φορούσε άλλα ρούχα και είχε άλλο όνομα επέστρεψε. Έτσι και σήμερα αναζητούμε και επιχειρούμε να προσεγγίσουμε την επιστροφή του απελευθερωτικού προσήμου. Να βγάλουμε τα ρούχα της σκουριάς και της ναφθαλίνης του παρελθόντος, να δώσουμε το όνομα της χειραφέτησης στο φάντασμα που ακόμα πλανάται πάνω από τον καπιταλιστικό κόσμο και τον τρομάζει.

Γιατί αν δεν τρόμαζε, δεν θα είχε λυσσάξει σύσσωμη η αστική τάξη, εγχώρια και διεθνείς, να το ταυτίσουν με τον μισαλλόδοξο φασισμό. Να ταυτίσουν δηλαδή τη λευτεριά με τη φυλακή.

Εν κατακλείδι, ως ΝΑΡ για τη Κομμουνιστική Απελευθέρωση, όταν μιλάμε για τον κομμουνισμό του 21^ου αιώνα είναι σαφές πως δεν μιλάμε για μια επαναφορά των ιδιότυπων εκμεταλλευτικών καθεστώτων που γνωρίσαμε. Αλλά από την άλλη – και επειδή οι καιροί είναι δίσεχτοι και πονηροί – θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως ούτε όταν λέμε κομουνισμό εννοούμε την χυδαιότερη ακόμα δυσφήμισή του από ξετσίπωτους τύπους του ΣΥΡΙΖΑ σαν τον Κατρούγκαλο, που έχουν το θράσος να δηλώνουν κομμουνιστές την ίδια ώρα που αρπάζουν το φαΐ από το τραπέζι των πεινασμένων για να χορτάσουν κι άλλο οι χορτάτοι.

Σήμερα, λοιπόν, καταμεσής της βάρβαρης καπιταλιστικής κρίσης θέλουν να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από την βαρβαρότητά τους. Πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από τον παραλογισμό του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να έχει όσο πλούτο έχει το υπόλοιπο 99%, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από την διαρκή απειλή του πολέμου και της πυρηνικής καταστροφής ανθρώπου και φύσης, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από τη μιζέρια και την εξαθλίωση της διαρκούς λιτότητας, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από το 1 εκατομμύριο ανέργους στη χώρα μας.

Η δική μας απάντηση είναι πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί παρά να αλλάξει. Χωρίς μισόλογα και αλισβερίσια στο γήπεδο της διαχείρισης του παιχνιδιού τους. Καμιά αυταπάτη δεν χωρά πως αυτός ο κόσμος θα ανατραπεί με προσευχές από έναν «από μηχανή θεό» μιας λίγο καλύτερης αστικής κυβέρνησης. Πιο δήθεν δημοκρατικής, πιο δήθεν αριστερής ή ό,τι άλλο χαρακτηρισμό επιλέξει κανείς να προσθέσει. Η εξουσία όπως σημειώνεται και στη διακήρυξή μας για τα 100-χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης ή θα είναι αστική ή θα είναι εργατική. Και ο δρόμος προς τη δεύτερη δεν είναι άλλος από την εργατική – αντικαπιταλιστική επανάσταση με κομμουνιστικό περιεχόμενο.

Γιατί όμως αυτή η εμμονή με την επανάσταση;

Είμαστε με την επανάσταση, ακριβώς επειδή δε θα μας πουν «περάστε παρακαλώ για να εφαρμόσετε τον κομμουνισμό για τον οποίο μιλάτε και τους μετασχηματισμούς που αυτός πραγματοποιεί για να λυθούν τα κοινωνικά προβλήματα».

Με την επανάσταση είμαστε διότι καμία τάξη δεν παραιτείται ιστορικά από τα προνόμια και την εξουσία της.

Ο σύγχρονος, καθολικός, ολοκληρωτικός καπιταλισμός, πέρα από τις δικές μας συζητήσεις, κατάφερε θανάσιμο πλήγμα στις αυταπάτες του ειρηνικού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού δια της μακρόχρονης συσσώρευσης μεταρρυθμίσεων, με εργαλείο μάλιστα μια κυβέρνηση εντός της συνέχειας του αστικού κράτους.

Οι μόνες «μεταρρυθμίσεις» που ανέχεται ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι οι αντιμεταρρυθμίσεις, σαν τις μνημονιακές που ζούμε. Η κυβερνητική εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ μας δίνει πλούσια πείρα πάνω σε στην αναγκαιότητα της επαναστατικής τομής.

Γιατί εργατική αυτή η επανάσταση;

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες σήμερα (και πάντα) επιχειρούν να απαντήσουν από επαναστατική σκοπιά στη βασική κοινωνική αντινομία που διέπει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αυτή δεν είναι άλλη από την αντινομία ότι άλλος παράγει τον πλούτο και άλλος τον καρπώνεται. Ότι δηλαδή ο σημερινός καπιταλιστικός κόσμος έχει στο πυρήνα του την διαίρεση της ανθρωπότητας σε εκμεταλλευτές (αστική τάξη) και εκμεταλλευόμενους (εργατική τάξη).

Από αυτή τη σκοπιά η επαναστατική πολιτική δεν είναι τέτοια, αν δεν είναι εργατική πολιτική, αν δεν έχει σαφή, απόλυτο ταξικό κοινωνικό καθορισμό. Αυτό το στοιχείο, ορίζοντας σωστά την τάξη ηγεμόνα, παρέχει τη δυνατότητα συγκεκριμένων κοινωνικών συμμαχιών και τη νίκη της επανάστασης.

Γιατί αντικαπιταλιστική;

Η αντικαπιταλιστική κατεύθυνση είναι αναγκαία, διότι θέτει το στόχο, ορίζει τον αντίπαλο που πρέπει να πληγεί και να ανατραπεί, άρα και τη φύση των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Άλλο συμμαχίες σωτηρίας για την παραγωγική ανασυγκρότηση, για να σωθεί η χώρα, να μεγαλώσει πίτα και μετά βλέπουμε και άλλο αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο.

Γιατί με κομμουνιστικό περιεχόμενο;

Ο κομμουνισμός , που για εμάς πρώτα και κύρια είναι η διαρκής κίνηση της κατάργησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, επιδιώκει την επαναστατική ανατροπή αυτής της αντινομίας για το πέρασμα της ανθρωπότητας από το σημερινό βάρβαρο βασίλειο της αναγκαιότητας στο αυριανό βασίλειο της ελευθερίας.

Και εν τέλει, ποιος θα τη κάνει; Οι εξεγερμένοι; Το κόμμα;

Για εμάς η επανάσταση, δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μια μειοψηφία του παρόντος μας. Αντίθετα πρόκειται για το συνολικό πέρασμα της ανθρωπότητας σε έναν νέο κόσμο. Εντούτοις αν και πρόκειται για πανανθρώπινη προσπάθεια όπως θα μπορούσε κανείς να πει, δεν θα είναι έργο όλης της ανθρωπότητας. Αλλά εκείνης της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των εργαζομένων σήμερα που έχουν υλικό συμφέρον να καταργήσουν την σημερινή αντινομία της οποίας είναι θύματα.

Αν δεχθούμε λοιπόν ότι τα πιο πάνω ισχύουν, αναγκαίος δρόμος για μια σύγχρονη επαναστατική τακτική είναι η υπεράσπιση του εργατικού συμφέροντος. Απαραίτητος όρος όπως επίσης σημειώνεται στο μαρξικό έργο είναι η συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της. Το πέρασμα δηλαδή στην συνειδητή πολιτική δράση και υπεράσπιση του εαυτού της.

Αυτή η προσπάθεια ούτε ως εύκολη μπορεί να ιδωθεί, ούτε και ως μονόπρακτο. Είναι μια διαρκής διαφιλονικούμενη προσπάθεια των συνειδητών κομματιών του εργατικού κινήματος και προκύπτει ως αποτέλεσμα τόσο της δράσης της πρωτοπορίας – γενικής και ειδικής – όσο και μέσα από την ίδια την πείρα του μαχόμενου εργατικού κινήματος.

Σήμερα έχει πολλαπλασιαστικές δυσκολίες αυτή η προσπάθεια τόσο από την ίδια δόμηση της παραγωγής στο πλέγμα των πολυεθνικών – πολυκλαδικών μονοπωλίων όσο και με την ιδεολογικό – πολιτική εκστρατεία του αστικού στρατοπέδου.

Διαρκώς επιχειρείται η διαίρεση της εργατικής τάξης και ο εμφύλιος μεταξύ της ως προσπάθεια αποτροπής της αναγκαίας ενότητάς της. Πόσες και πόσες δεν είναι οι φορές που έχουμε ακούσει για τους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους, διαίρεση δηλαδή σε εργαζόμενους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Πόσες και πόσες δεν είναι οι φορές που έχουμε ακούσεις την διαίρεση των εργαζομένων με βάση τη μορφή εργασίας: μόνιμος, μπλοκάκιας, συμβασιούχος, εσχάτως ωφελούμενος (η αστικά δήθεν ευγενική έκφραση του σύγχρονου δούλου).

Αλλά και ακόμα περισσότερο η διαίρεσή των εργαζομένων με βάση τον τόπο που έλαχε να γεννηθούν, ντόπιος – μετανάστης. Εδώ χρειάζεται να θυμίσουμε ότι από τις πρώτες πολιτικές εξορμήσεις των κομμουνιστών σε τούτο δω τον τόπο ήταν η πολιτική εξόρμηση για την ενότητα Ελλήνων και προσφύγων εργατών απέναντι στον κοινό εχθρό τους που ήταν το κεφάλαιο και η εργοδοσία, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ενώ την ίδια ώρα οι μέχρι πρότινος τότε θιασώτες του μεγαλοϊδεατισμού κυνηγούσαν τους πρόσφυγες στα στενά των πόλεων ως «τουρκόσπορους» .

Ή πόσες και πόσες φορές δεν επιχειρείται η διαίρεση των εργαζομένων με βάση το θρήσκευμα (πολύπαθη η ευρύτερη γειτονιά μας στη περιοχή των Βαλκανίων σε αυτή τη πλευρά).

Πόσες και πόσες φορές δεν επιχειρείται η διαίρεση της εργατικής τάξης με βάση το φύλο, γυναίκα – άνδρας, ή με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό, ετεροφυλόφιλος – ομοφυλόφιλος – αμφιφυλόφιλος κ.ο.κ. Και εδώ η δράση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας ήταν πρωτοπόρα με τις εκλογές που διεξήχθησαν στο βουνό και οι οποίες ήταν οι πρώτες στις οποίες έλαβαν μέρος χωρίς όρους και προϋποθέσεις γυναίκες και άντρες για πρώτη φορά.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες συγκρουόμαστε συνειδητά και αταλάντευτα με όλους τους παραπάνω διαχωρισμούς που αποτελούν προϊόν ηγεμονίας της αστικής ιδεολογίας πάνω στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Αγωνιζόμαστε σταθερά για την ενότητα της εργατικής τάξης ως απαραίτητο κρίκο της υπεράσπισης του εργατικού συμφέροντος σήμερα.

Συνεπώς, από αυτή την άποψη θεωρούμε απαραίτητο να αποσαφηνίσουμε ότι κατά τη γνώμη μας μόνο ως ανιστορικές και ατελέσφορες είναι διάφορες μεταμοντέρνες απόψεις που αναπτύχθηκαν εντός του λεγόμενου δυτικού μαρξισμού και οι οποίες κατέληγαν να αρνούνται την πάλη των τάξεων και να την υποκαταστήσουν με την πάλη των ταυτοτήτων ή των υποκειμένων κ.λπ. Ιεραρχώντας ως δεσπόζον τη συνείδηση: «εξεγερμένοι εναντίον υποταγμένων» ή τσουβαλιάζοντας όλες τις επιμέρους αντιθέσεις σε μια γενική «καταπίεση», αρνούμενοι πρακτικά τις ιστορικές τομές και τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που συντελέστηκαν στην ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του κυρίαρχης αντίθεσης του «είναι» της εργατικής τάξης.

Από την άλλη, αυτή η ενότητα των εργαζομένων και της νεολαίας θα είναι κούφια αν δεν συνοδεύεται από τα αναγκαία πολιτικά καύσιμα αντιπαράθεσης με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου. Η μέγιστη δυνατή διεύρυνση του πολιτικού ορίζοντα του μαχόμενου εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος δεν είναι ζήτημα μαξιμαλισμού ή μινιμαλισμού από πλευράς μας.

Αλλά έγκειται στα αναγκαία πολιτικά εφόδια εκβιασμού και απειλής των «από πάνω». Για την κατοχύρωση πολιτικών και οικονομικών κατακτήσεων των «από κάτω» σήμερα. Ως κομμάτι της ευρύτερης αναγκαίας επαναστατικής τακτικής και της σύνδεσής της με την επαναστατική στρατηγική.

Ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση παίρνουμε την πρωτοβουλία να απευθύνουμε πλατύ κάλεσμα συστράτευσης για το κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας. Σε αυτή την κατεύθυνση βαθύτερης και ουσιαστικότερης εμβάθυνσης μια τέτοιας πρότασης φιλοδοξούμε να συμβάλει και το επερχόμενο συνέδριο μας που θα διεξαχθεί το χρονικό διάστημα 1-3 Δεκέμβρη.

Αυτή η πρόταση δεν θεωρούμε πως είναι μια εν κενό πρωτοβουλία ενός φαντασιακού ορισμένων μυημένων, ούτε μια προσπάθεια να πετάξουμε την μπάλα στη κερκίδα της στρατηγικής για να αποφύγουμε το γήπεδο της άμεσης πολιτικής παρέμβασης. Όπως διάφοροι, καλοπροαίρετα ή όχι, μπορεί να σπεύσουν να μας κατηγορήσουν.

Αντίθετα, εκτιμούμε πως τόσο η πρόσφατη εμπειρία ανάπτυξης των αγώνων του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, όσο και η αναγκαία σημερινή επανεξόρμηση για μια νέα άνοιξη των αγώνων, απαιτούν μια ανώτερη στρατηγική ενότητα του συνειδητού στην ιστορία.

Αν μπορούσαμε να κωδικοποιήσουμε σε μια πρόταση τι «παίχτηκε» την προηγούμενη περίοδο, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η μεταρρυθμιστική τακτική και στρατηγική ηττήθηκε, η επαναστατική δεν επιλέχθηκε από το μαχόμενο κόσμο. Μήπως όμως δεν διατυπώθηκε κιόλας η δεύτερη; Μήπως στο σύνολό της, παρά τις θαρραλέες και ελπιδοφόρες προσπάθειες, απουσίαζε;

Στην απάντηση αυτών των ερωτημάτων επιχειρεί να συμβάλει το κείμενο των θέσεων της Πολιτικής Επιτροπής για το 4^ο Συνέδριο.

Από την άλλη, ισχυριζόμαστε, πως η ανώτερη στρατηγική ενότητα των κομμουνιστών και η μέγιστη δυνατή συσπείρωση σε ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα του 21^ου αιώνα, θα συμβάλει πρωταρχικά στην πολιτική αντιπαράθεση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του μαχόμενου αγωνιζόμενου κόσμου με το αστικό μπλοκ εξουσίας.

Θα εμπλουτίσει και θα διευρύνει του στόχους και τις φιλοδοξίες της άμεσης πολιτικής μάχης και θα καθορίσει την έκβασή τους.

Με επίγνωση ότι ζούμε ακόμα στην γενική εποχή που τα απόνερα της στρατηγικής ήττας του κομμουνιστικού κινήματος μας βρέχουν ακόμα τα πόδια και στην ειδική περίοδο της πολιτικής ήττας του αγώνα ενάντια στο ευρώ – καθεστώς των μνημονίων, επιλέγουμε να μην σκύψουμε το κεφάλι στους ληστές του κεφαλαίου αλλά να υψώσουμε πύργο ατίθασο απέναντί τους.

Για να ανακαλύψουμε το ανίκητο καλοκαίρι της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης μέσα στη καρδιά του χειμώνα της κρίσης τους.

Με επίγνωση ότι οι σκοποί μας είναι απέραντοι, και το μπόι μας ακόμα μικρό, σας καλούμε όλες και όλους να συμβάλλετε, παρά τις όποιες έως τώρα συμφωνίες ή διαφωνίες μπορεί να είχαμε μέσα στη φλόγα των αγώνων σε αυτή την αναγκαία προσπάθεια. Καλούμε όλους τους πρωτοπόρους αγωνιστές και τις πρωτοπόρες αγωνίστριες να συμβάλουμε αποφασιστικά στο βήμα παραπάνω για το σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης.

Απευθυνόμαστε ανοιχτά σε οργανώσεις, ρεύματα και αγωνιστές που συμβάλουν στη μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά και θέτουν αντίστοιχους στόχους κομμουνιστικής ανασυγκρότησης. Η μεγάλη ωστόσο δύναμη της νέας προσπάθειας θα είναι οι διαδικασίες ενεργητικής συμμετοχής και συμβολής ανένταχτων αγωνιστών, ιδιαίτερα νέων γενιών πολιτικοποίησης, που διακρίνονται από το κριτικό πνεύμα και δημιουργικές προσεγγίσεις.

Στο σημερινό σταυροδρόμι που βρίσκεται η ανθρωπότητα οι δρόμοι είναι πλέον ξεκάθαροι: από τη μια αντιδραστική καπιταλιστική αναδιάρθρωση και από την άλλη ένα νέο απελευθερωτικό – αντικαπιταλιστικό σύγχρονα κομμουνιστικό φτερούγισμα. Σε αυτό το σταυροδρόμι ως ΝΑΡ και νΚΑ διαλέγουμε το δρόμο της απελευθέρωσης και σας καλούμε να το βαδίσουμε από κοινού.

Σπύρος Χαϊκάλης, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση