Η πρό(σ)κληση της φετινής Πρωτομαγιάς

Συγκέντρωση, 1η Μάη, 11.00 π.μ. Μουσείο-Πατησίων

Ο φετινός γιορτασμός της Εργατικής Πρωτομα­γιάς, ημέρας αγώνα για χειραφέτηση και κα­τάργηση της εκμετάλλευσης του κόσμου της εργασίας από το κεφάλαιο σε όλο τον κόσμο, στη χώρα μας συμπίπτει με μια κρίσιμη συγκυ­ρία για τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την αμέριστη στήριξη του εγχώριου κεφαλαίου, αλλά και έχοντας εξασφαλίσει την συναίνεση από τη «συμμορία» Μέρκελ-Σόι­μπλε-Λαγκάρντ και το μαύρο μπλοκ ΕΕ-ΔΝΤ, ετοιμάζεται να εξαπολύσει μία ακόμα σφοδρή επίθεση σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στα εργατικά δικαιώματα.

Δεν χωρά καμιά αυταπάτη ότι το νέο πακέτο των 3,6 δισ. ευρώ θα περάσει πάνω από τους μισθωτούς, τους συνταξιού­χους, τη νεολαία, τους ανέργους, τους ελαστικά εργαζόμενους. Κι όμως, ο Τσίπρας προσπαθεί να παρουσιάσει τη νύχτα μέρα. Διατείνεται από άμβωνος της βουλής ότι δήθεν θα έχουν… «μη­δενικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα τα μέτρα για το 2019-2020», και ότι η χώρα επιστρέ­φει στην «εργασιακή κανονικότητα»! Παρ’ όλο που η ελαστική εργασία υπερβαίνει πλέ­ον κατά πολύ την πλήρη απασχόληση στο τρίμηνο του 2017, και η πραγματική ανεργία ξεπερνά το 30%. Παρ’ όλο που συντάξεις και εισοδήματα μισθωτών οδηγούνται στην κλί­νη του Προκρούστη των δανειστών. Και την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δεν διστάζει να ετοιμάζει άλλο ένα «πακέτο», αυτή τη φορά για τα κοράκια της πολεμικής βιομηχανίας, σε μια νέα κούρσα εξοπλισμών στο φόντο των διαρκών εντάσεων και προετοιμασιών των «γερακιών» ΝΑΤΟ και ΕΕ για νέους τυχωδιωκτισμούς.

Μέσα σε αυτές τις εκρηκτικές κοινωνικές και γεωπολιτικές συνθήκες, ο φετινός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς δεν μπορεί να είναι μια (εθιμο)τυπική συγκέντρωση πρωτοπόρων εργα­τών. Η μαχόμενη ταξική πτέρυγα μέσα στους χώρους δουλειάς θα δώσει τη μάχη για να εκφραστεί στους δρόμους η οργή του λαού, σε αγωνιστική, διεθνιστική, αντιιμεριαλιστική, αντιπο­λεμική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Με στόχο η 1η Μάη να αποτελέσει μια «ολική επαναφορά» του κινήματος στο προ­σκήνιο. Για να καταστεί η ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση του Μουσείου –που ήδη ανήγγειλαν αυτή τη βδομάδα η πρωτοβου­λία πρωτοβάθμιων σωματείων για το συντονισμό και άλλες συλλογικότητες δουλειάς και γειτονιάς– τόπος συσπείρωσης και έκφρασης όλων των αγωνιζόμενων κλάδων και συλλογι­κοτήτων, αλλά και του κόσμου που θέλει να παλέψει να πάει αλλιώς η κατάσταση στο εργατικό κίνημα, και να δημιουργη­θούν οι όροι της αντεπίθεσης για την ανατροπή και ήττα της κυρίαρχης πολιτικής.

Στην προσπάθεια αυτή, απέναντι στον ελληνικό λαό στέ­κεται όλος ο συρφετός της αστικοποιημένης, συμβιβασμένης και υποταγμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας τύπου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και Σία. Άλλωστε, εδώ και ένα χρόνο, εκτός από την επιβεβαίωση της στρατηγικής τους συμφωνίας με τα αστι­κά δόγματα της «ανταγωνιστικότητας», των καπιταλιστικών κερδών, και του εταιρισμού, έχουν διακηρύξει και την τακτι­κή τους συναίνεση με την πολιτική του κεφαλαίου. Ούτε μια απεργία-ντουφεκιά πλέον δεν προκηρύσσουν, ώστε ο κόσμος της δουλειάς να παραμείνει καθηλωμένος, άπραγος και θεατής του κοινωνικού Survivor. Για αυτό, κανένας εργάτης ή άνεργος δεν έχει θέση στην όποια φιέστα οργανώσουν στο όνομα της Πρωτομαγιάς. Για την απραξία στο κίνημα, ολέθριες είναι οι ευθύνες και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και του ΜΕΤΑ-ΛΑΕ. Η συνδικαλιστική ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται πεισματικά κάθε κοινή δράση και επιμέ­νει στην αδιέξοδη πρακτική της «καταγ­γελιομανίας», της δημιουργίας εχθρικού κλίματος μέσα στα σωματεία, ακόμα και τραμπουκισμών, όπως έγινε πρόσφατα με της επιθέσεις κατά της ΕΑΑΚ. Η τακτι­κή της αναμονής των σχεδίων της ΓΣΕΕ, παρά τις δήθεν εξαγγελίες απεργιακών προετοιμασιών του ΠΑΜΕ, αποδεικνύει την βαθύτερη πρόσδεση στη γραμμή του κυρίαρχου συνδικαλισμού και την πολιτική ουράς απέναντι στην κυβέρνηση. Αλλά και το ΜΕΤΑ-ΛΑΕ αρνείται πεισματικά την οργάνωση ενός άλλου κέντρου αγώνα, ανεξάρτητου από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ενώ εσχάτως κατηγορεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά για «σεχταρισμό», επιλέγοντας τον εναγκαλισμό με τον συνδικαλισμό του Πανα­γόπουλου και το ρόλο του «γεφυροποιού» με τη συνδικαλιστι­κή γραφειοκρατία.

Η εργατική πρωτομαγιά του Μουσείου δεν αποτελεί μια χωροταξική διαφοροποίηση στο κίνημα. Είναι η αγωνιστική μορφή που έχει καθιερωθεί ως τόπος συσπείρωσης της αντι­εργοδοτικής, αντικυβερνητικής, ταξικής του πτέρυγας, που συγκροτείται με αυτοτελή τρόπο και φιλοδοξεί να συμβάλει στην ανασυγκρότηση του κινήματος για τις μάχες κυριολεκτι­κά της επόμενης ημέρας από την Πρωτομαγιά. Από αυτή την άποψη, όλα τα ρεύματα και οι αγωνιστές θα κριθούν από το κατά πόσο θα βάλουν πλάτη και θα στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις την επιτυχία της συγκέντρωσης στο Μουσείο για την αναγκαία αντεπίθεση.

Δημήτρης Σταμούλης, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 15/4/2017