Η ομιλία του Μ. Παπαμακάριου στην εκδήλωση για τα 30 χρόνια ΝΑΡ

Ολόκληρη η ομιλία του Μιχάλη Παπαμακάριου, μέλους της ΠΕ του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση στην κεντρική εκδήλωση της Αθήνας για τα 30 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΡ, που πραγματοποιήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020 στο συνεδριακό χώρο "Μολύβι":

Από το ρήγμα του 89 στο σημερινό άλμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες

Αν κάτι διέκρινε το ΝΑΡ από άλλες, έντιμες και αριστερές διασπάσεις του κομμουνιστικού κινήματος, αν κάτι του έδωσε διαφορετικό χαρακτήρα από τις μέχρι τότε απόπειρες κριτικής του κομμουνιστικού κινήματος, ήταν κυρίως, η συνεχή προσπάθεια για την επαναθεμελίωση του κομμουνισμού ως εκείνης της σύγχρονης πρότασης που μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το τέλμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Και ήταν ακριβώς αυτή η λογική που αποτέλεσε τη βάση για μια νέα σχέση κόμματος και κινήματος που επιχείρησε και επιχειρεί το ΝΑΡ, για τον πολιτικό ρόλο του εργατικού κινήματος, αλλά και για τη σχέση της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης με την ίδια την εργατική τάξη.

Το ΝΑΡ προσπάθησε να συμβάλλει σε αυτό το τιτάνιο έργο, αρχικά μέσα στις δύσκολες συνθήκες της κατάρρευσης όχι μόνο του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος, αλλά σε μεγάλο βαθμό, και σε συνθήκες φθοράς συνολικά της ιδέας της κοινωνικής απελευθέρωσης και χειραφέτησης του ανθρώπου. Η προσπάθεια αυτή χαρακτηρίστηκε από μεγάλα ελλείμματα και αντιφάσεις, αρκετές από αυτές μας ταλανίζουν ακόμη. Αλλά αν για κάτι είμαστε σήμερα, στα 30 μας χρόνια, περισσότερο βέβαιοι από τη στιγμή που ξεκινήσαμε, είναι ότι αυτή μας η επιλογή συγκεντρώνει πλέον περισσότερες δυνατότητες για να ξεδιπλωθεί αποτελεσματικά.

Γιατί είναι δεδομένο ότι η ρήξη του 1989, παρόλο που ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός για όλη την αριστερά, ήταν μια ρήξη ανολοκλήρωτη, μια ρήξη ατελής, πρώτα από όλα λόγω των εξαιρετικά αρνητικών συσχετισμών, αλλά και των δικών μας αδυναμιών. Σήμερα δεν είναι μόνο τα 30 χρόνια πείρας που συμπυκνώνει το ΝΑΡ, δεν είναι μόνο η προγραμματική και συνολική του ωρίμανση που μπορεί να συμβάλει με νέα ποιότητα και δυναμική σε μια προσπάθεια επαναθεμελίωσης του κομμουνισμού.

Είναι πρώτα από όλα η εμπειρία της δομικής κρίσης του συστήματος και της ασταθούς υπέρβασης της, που μετατρέπεται σε συνείδηση πάρα πολλών ανθρώπων στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, ότι αυτό το σύστημα όχι μόνο δεν έχει θετική πρόταση ουσιαστικής ζωής για το αύριο, αλλά δεν μπορεί καν να λύσει τα βασικά προβλήματα διαβίωσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων του πλανήτη σήμερα.

Είναι η αγριότητα και η απανθρωπιά του σύγχρονου καπιταλισμού, ο πολιτικός ολοκληρωτισμός του και ο νέος σκοταδισμός που αναπτύσσεται, είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, η απειλή για την ίδια την ανθρώπινη ζωή πάνω στο πλανήτη, που επιτάσσουν μια συνολική και μάχιμη ανασυγκρότηση όλων των πρωτοποριών του κινήματος και πρώτα από όλα των δυνάμεων της σύγχρονης κομμουνιστικής αναζήτησης.

Είναι η εμπειρία της διαχειριστικής αριστεράς που κυβέρνησε, σαν τη δική μας του ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τα πιο βασικά λαϊκά αιτήματα, αλλά μετατράπηκε σε ακραιφνή συστημικό πόλο, πρωταγωνιστώντας στην εφαρμογή των μνημονίων και συνολικά των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι τα όρια και οι τραγωδίες ακόμα και των πιο αριστερών, αγωνιστικών και ειλικρινών προσπαθειών αλλαγής του συστήματος «από τα πάνω, από τα μέσα» και με παράκαμψη του ζητήματος της εξουσίας, όπως αυτές που δοκιμάστηκαν στην Λατινική Αμερική.

Για την ανάγκη μιας νέας κομμουνιστικής διεθνιστικής αριστεράς, συνηγορεί επίσης η εικόνα της ακίνδυνης κομμουνιστικής αριστεράς της ρητορικής και των συμβόλων, που όταν η αστική τάξη βάλει απέναντι της τα μεγάλα επίδικα της κάθε φορά περιόδου, όπως τώρα που κόβει οικόπεδα τη θάλασσα και στήνει νέες μεγάλες ιδέες που βρωμούν εξορύξεις πετρελαίου στις ΑΟΖ, πόλεμο και εθνικισμό, ξεχνάει τα σύμβολα και τους κομμουνισμούς και θυμάται τα «κυριαρχικά δικαιώματα».

Συνηγορεί επίσης ο κόσμος που ξαναβγαίνει στους δρόμους, στον Ισημερινό, στην Χιλή, στη Βολιβία, στη Γαλλία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα και αναζητά μια μάχιμη αριστερά με συνολική πρόταση για τη ζωή του.

Αλλά πάνω από όλα, μας ωθούν προς μια νέα κομμουνιστική ελπίδα, οι εκρηκτικές παραγωγικές, τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες της εποχής μας που συνηγορούν σε ένα νέο ραντεβού του ανθρώπου με την μεγαλύτερη δυνατότητα από όλες, την απελευθέρωση του από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της φτώχειας και των πάσης φύσης διακρίσεων. Αλλά το ραντεβού αυτό έχει τόπο και χρόνο και αν θέλουμε να μη το χάσουμε, χρειάζεται σχέδιο, χάρτης και πυξίδα.

Χρειάζεται νέο σχέδιο επαναστατικής ανατροπής, πυξίδα κομμουνιστικής στρατηγικής και χαρτογράφηση του τόπου που δεν έχει κατοικηθεί ακόμα, του σύγχρονου κομμουνισμού. Ο αντίπαλος μπορεί να φαίνεται πάνοπλος και ανίκητος, ωστόσο ολοένα και περισσότερο τα θεμέλια του στηρίζονται στην κινούμενη άμμο των βαθύτατων κοινωνικών ανισοτήτων και της συνεχούς επιστροφής των εργατικών, λαϊκών και νεανικών μαζικών αγώνων. Είναι ταξικό μας καθήκον, σε αυτή τη μικρή και ανήσυχη γωνιά του κόσμου να γίνουμε ο πυροκροτητής μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής έκρηξης συγκρούσεων, όχι μόνο με την κυβέρνηση της ΝΔ που κλιμακώνει την αντεργατική επίθεση παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας για την επαναστατική ανατροπή του.

Για να βαδίσουμε σε αυτό το δρόμο, απαιτείται πολιτική και ταξική ανασυγκρότηση των αγώνων, ένα νέο εργατικό κίνημα, συνολικά, όχι απλά περισσότερο μαχητικό και σε αντίθεση με τη συναίνεση του εργοδοτικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και που θα συγκροτείται με όρους εργατικής δημοκρατίας και στόχους εργατικής χειραφέτησης με στόχο να ανατρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Χρειάζεται όμως και μετωπική ενότητα μάχιμης αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής κομμουνιστικής προοπτικής σε όλα τα πεδία της μάχης. Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και γενικότερα την ανάγκη του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Το ΝΑΡ δεν ήταν και ποτέ δεν είναι μόνο γραμμή και επεξεργασίες, πολιτική και κινηματική παρέμβαση. Για έναν τότε νέο άνθρωπο του 1989, όπως ο υποφαινόμενος, και για άλλους και άλλες σαν και αυτόν της ίδιας, πάνω κάτω, γενιάς και της ίδιας περιόδου, η γέννηση του ΝΑΡ αποτέλεσε μια επιλογή ζωής, μια περιπέτεια που κρατά ακόμη, μια μεγάλη παρέα για τα όμορφα και τα δύσκολα. Για πολλούς και πολλές από εμάς είναι σαν να γεννηθήκαμε και εμείς μαζί του, ή καλύτερα σαν να ξαναγεννηθήκαμε σαν άλλοι άνθρωποι σαν εκείνοι οι άνθρωποι που χωρίς καβάντζα καμιά βαλθήκαμε να πούμε στην ιστορία πως εμείς δεν ξοφλήσαμε και θα μας βρίσκετε πάντοτε μπροστά σας.

Το ΝΑΡ και η ιστορία του είναι η ιστορία του καθενός και της καθεμιάς μας, οι άνθρωποι του είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Και είναι και οι άνθρωποι που δεν είναι σήμερα μαζί μας εδώ, σύντροφοι από διάφορες γενιές όπως ο Γιώργος Γράψας, ο Κώστας Κάππος, ο Κώστας Τζιαντζής, ο Κώστας Μπατίκας, και άλλοι βέβαια που ήταν ένας - ένας ξεχωριστοί σύντροφοι, όπως ο Θανάσης Φώτης, ο Τάκης Τσίτσος, ο Τάσος Κατιντσάρος ή ο Δήμος Γατούδης, ο Ανέστης Ταρπάγκος, αλλά και νεότεροι όπως ο Τάσος Κοζανιτάς, ο Μάκης Σκαμνάκης και πολλοί και πολλές ακόμη. Άνθρωποι που θα θυμόμαστε πάντα και θα μας συντροφεύουν στους αγώνες μας.

Το ΝΑΡ ήταν το πάθος και ο φόβος στα οδοφράγματα του 90-91, η οργή και το τσούξιμο των ματιών από τα δακρυγόνα στο οδόφραγμα στα Πατήσια στα εξεταστικά του 98, ο όρκος ότι δεν θα υποχωρήσουμε όταν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής χτύπησαν το Κουσουρή και τους 2 ακόμα συντρόφους μας. Το ΝΑΡ ήταν η έξαψη στη κόκκινη ζώνη στο Μαρμαρά στη Χαλκιδική το 2003, ο αγώνας μέχρι το τέλος στο φοιτητικό κίνημα του 2006-2007, οι νύχτες στη κατειλημμένη Νομική και στις διαδηλώσεις του 2008, το Μουσείο στις 5 του Μάη του 2010, η ελπίδα στις μεγάλες συγκεντρώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο Σπόρτινγκ και την Αθηναίδα, η επίμονη επανακάταληψη της Πλατείας Συντάγματος μετά τις επιθέσεις της αστυνομίας στη καυτή διετία των πλατειών και των μεγάλων απεργιών του 2011-2012, η συγκίνηση που νιώθαμε όταν έμπαινε η διαδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο σύνταγμα τη νύχτα του δημοψηφίσματος του Ιούλη του 2015, οι αγωνίες, τα μεθυστικά ξενύχτια και η χαρά της δημιουργίας στα φεστιβάλ των Αναιρέσεων, στα πρώτα μικρά και δύσκολα αλλά και στα επόμενα μεγάλα και επιτυχημένα μας φεστιβάλ, η συλλογική ζωή στα κάμπινγκ των Αναιρέσεων και η αποφασιστικότητα των νέων συντρόφων και συντοφισσών μέσα και έξω από την ΑΣΟΕΕ….

Το ΝΑΡ στα 30 χρόνια του είναι πλέον ώριμο για ένα νέο τόλμημα, για μια νέα ρήξη που θα δικαιώσει και θα ολοκληρώσει τη ρήξη που το γέννησε. Το τόλμημα του να αποτελέσει τη ρίζα και το κορμό για να ανθίσει μια νέα και σύγχρονη προσπάθεια κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, με τη συμβολή του στο αναγκαίο νέο πρόγραμμα και κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Γιατί κάθε μεγάλος δρόμος πάντα ξεκινά με ένα πρώτο θαρρετό βήμα.

Μιχάλης Παπαμακάριος, 23/2/2020