Η μαχόμενη Αριστερά πρέπει να τολμήσει

Η μαχόμενη Αριστερά πρέπει να τολμήσει

Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μετωπική πολιτική συμπόρευση αναγκαία και ικανή. Θέλει θάρρος, αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται: απαιτείται έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ

Η τυραννία της ΕΕ

Το ζευγάρι χορεύει σφιχταγκαλιασμένο και κυλιέται στο βούρκο κι από κει στο χαμό. Μοιάζει ανάρμοστη σχέση, αντίπαλοι για δεκαετίες στην υπηρεσία όμως των ίδιων αφεντικών, με ένα σωρό «σκελετούς» στην ντου-λάπα τους (από υποβρύχια και βρόμικες λίστες μέχρι μνημόνια και μονταζιέρες για κάθε προβοκάτσια), το γαλαζοπράσινο βαλς της «προγραμματικής συμφωνίας» Σαμαρά - Βενιζέλου θυμίζει Χορό του Ζαλόγγου. Μπορεί η προγραμματική συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να είναι για τα σκουπίδια όσον αφορά τις κυβερνητικές «δεσμεύσεις» τους, αλλά αποκαλύπτει τη βαθύτερη αιτία που έδεσε τα δύο βασικά αστικά κόμματα: Η παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η σταθερότητα του συστήματος. Κι όμως, ακριβώς αυτό οδηγεί σε σταθεροποίηση των μνημονίων, διαιώνιση της ασφυκτικής επιτήρησης και της απαράδεκτης κηδεμονίας, αποχαλίνωση των εργοδοτών και αντιδραστική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, ελεύθερη πτώση του βιοτικού επιπέδου και της θέσης των εργαζομένων και του λαού.

Ο Όλι Ρεν ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα (όπως και οι άλλες «υπερχρεωμένες» χώρες-μέλη της ΕΕ) θα βρίσκονται κάτω από την μπότα της Κομισιόν για πολλές δεκαετίες ακόμα, ίσως και για πάντα, τουλάχιστον μέχρι να αποπληρώσουν το 75% του χρέους τους! Έρχεται αυτή η ρύθμιση («δεύτερο πακέτο» ονομάζεται) να προστεθεί στον δρακόντειο έλεγχο της οικονομικής πολιτικής των κρατών-μελών (και βεβαίως πρώτα και κύρια των πιο αδύναμων) που θεσπίζει το δημοσιονομικό σύμφωνο της ΕΕ. Θέλει θάρρος, αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται, και αντίστοιχα να διαμορφώνονται τα προγράμματα και οι θέσεις της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος: Δεν υπάρχει δυνατότητα να καταργηθεί η πολιτική των μνημονίων (όπως κι αν τη βαφτίσουν, με ή χωρίς τρόικα), δεν μπορεί να σπάσει ο αντεργατικός και αντιλαϊκός οδοστρωτήρας χωρίς ανυπακοή, μονομερή διαγραφή του χρέους και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, με τις σημαίες των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και του διεθνισμού της εποχής μας.

Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή, το όριο του συστήματος, γι' αυτό και ο Αντ. Σαμαράς από τις ΗΠΑ φωτογράφισε ως άλλο άκρο τις δυνάμεις που παλεύουν «για έξοδο από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Αυτή την Αριστερά φοβούνται, ένα τέτοιο λαϊκό κίνημα τρέμουν. Γι' αυτό και λαμβάνουν προληπτικά (και προκλητικά) κατασταλτικά νομοθετικά μέτρα για την αντιμετώπιση ειδικά της αντιΕΕ απειθαρχίας και ανατρεπτικής πάλης.

Το ζητούμενο σήμερα είναι να φτιάξουμε τη μαζική μετωπική Αριστερά, που θα βρεθεί στον αντίποδα της επίθεσης του συστήματος και της βάρβαρης καπιταλιστικής ανασυγκρότησης. Που θα σηκώσει το γάντι και θα παλέψει και για την επιβίωση του λαού, αλλά κυρίως για μια αξιοβίωτη ζωή, ενάντια στη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον εκφασισμό, τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Κι ακριβώς γι' αυτό το λόγο θα θέσει ανοιχτά την ανάγκη ρήξης και εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, από την τυραννία των τραπεζών και των τοκογλύφων, της αγοράς και του κεφαλαίου. Μια Αριστερά ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική, όχι γιατί αυτό απαιτούν οι γραφές αλλά γιατί είναι το αναγκαίο περιεχόμενο για να νικήσει ο κόσμος της δουλειάς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και πιο καθαρά κινείται σε άλλη κατεύθυνση, σε μια λογική κοινοβουλευτικής εναλλαγής και διαχείρισης. Μια εικόνα της ραγδαίας προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ πήραμε αυτή την εβδομάδα με την υπερψήφιση από το σύνολο σχεδόν των βουλευτών του της τροπολογίας που αποδέχεται τον τρομονόμο ως κριτήριο χρηματοδότησης κομμάτων. Το «ναι» των βουλευτών της αριστερής πλατφόρμας, παρά την εκφρασμένη διαφωνία τους, δείχνει και τα όρια της διαφοροποίησής τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ σέβεται την αστική νομιμότητα, η πλατφόρμα την κομματική νομιμότητα και ούτω καθεξής...

Από την άλλη το ΚΚΕ ανάβει φλας αριστερά για να στρίψει δεξιά, αφού οι μεγαλοστομίες κατά του καπιταλισμού καταπίνουν τους αναγκαίους σήμερα στόχους ανατροπής, εξαφανίζουν το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης και τη γραμμή για μαχητικούς εργατικούς αγώνες, στο όνομα της αναμονής αλλαγής των συσχετισμών (άγνωστο πώς θα γίνει).

Οι ευθύνες της εκτός των τειχών Αριστεράς, αυτής της μικρής ακόμα Αριστεράς των μεγάλων αγώνων και ελπίδων, αναβαθμίζονται. Παλεύοντας συνολικά για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα που απαιτεί η εποχή μας, για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, είναι αναγκαίο να κάνει αποφασιστικό βήμα μπροστά τώρα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει από τη συνδιάσκεψη του Μαΐου (και νωρίτερα) προτείνει, ομόφωνα μάλιστα, ένα συνεκτικό ικανό και αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο και μια αντίστοιχη μορφή (τη μετωπική πολιτική συμπόρευση) και έχει απευθύνει κάλεσμα προς τις μαχόμενες αριστερές δυνάμεις. Αυτή η πρόταση αποτελεί την πλέον ολοκληρωμένη και ουσιαστικά τη μόνη δυνατή για να γίνει το αναγκαίο βήμα, διότι απαντά ενωτικά και προωθητικά στο πολιτικό περιεχόμενο.

Πρέπει να τολμήσουμε, σπάζοντας τα κληρονομημένα όρια, παραβιάζοντας τις απαγορευμένες ζώνες της κυρίαρχης πολιτικής. Αν γυρίσουμε τρία χρόνια πίσω θα δούμε ότι θέσεις όπως διαγραφή του χρέους και έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, ανάγκη διαχωρισμού από την Αριστερά της διαχείρισης και ανεξάρτητης μετωπικής συ-μπαράταξης των ανατρεπτικών αριστερών δυνάμεων αντιμετωπίζονταν τουλάχιστον με επιφύλαξη αν όχι με λοιδορία. Πού θα ήμασταν τώρα εάν μέναμε στο τότε επίπεδο συμφωνίας; Χάθηκε αλήθεια πολύς χρόνος, για να γίνουν μερικά αποφασιστικά βήματα στο περιεχόμενο και για να γίνει κατανοητό ότι δεν πάει μακριά η μοναχική αυτόκεντρη ανάπτυξη, όταν η ανάγκη της μετωπικής κοινής πάλης γίνεται επιτακτική για το λαό και τη νεολαία.

Κι όμως ακόμα και σήμερα παλιές συνήθειες για τον τρόπο άσκησης πολιτικής, αλλά και πολιτικές διαφωνίες οδηγούν σε βραδυπορίες. Μας κρατούν μακριά από τους δικούς μας πρωταγωνιστές, τους πρωτοπόρους εργαζόμενους, νέους και ανέργους που μάχονται και αναζητούν μια ανατρεπτική πολιτική διέξοδο. Γιατί αλίμονο εάν στη σημαία μιας άλλης Αριστεράς υπάρχουν μισόλογα για την ΕΕ και την δικτατορία του κέρδους, την ώρα που ο κόσμος θέλει καθαρές κουβέντες και συνολικές απαντήσεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αισιόδοξη και θα συμβάλλει αποφασιστικά για να ανοίξει ο δρόμος, τόσο σε κρίσιμες μετωπικές πρωτοβουλίες όσο και συνολικά.

Γιάννης Ελαφρός, εφημερίδα ΠΡΙΝ 26/10/2013