Εκδήλωση ΝΑΡ για εργατικό κίνημα: Ανάγκη ταξικής ανασυγκρότησης τώρα!

Εκδήλωση με αφορμή την 1η Μάη πραγματοποίησε η Οργάνωση Αττικής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση την Πέμπτη 30 Απρίλη στο αμφιθέατρο Γκίνη του Πολυτεχνείου.

Η εκδήλωση είχε θέμα «Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις ΕΕ-κεφαλαίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η απάντηση του εργατικού κινήματος» και ομιλητές ήταν ο Χάρης Σμυρνιώτης, πρόεδρος του Σωματείου των εργαζομένων στο ΙΓΜΕ και ο Δημήτρης Γκόβας, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ και μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.

Ο Χάρης Σμυρνιώτης, πρόεδρος του σωματείου του ΙΓΜΕ, στην αρχική του εισήγηση αναφέρθηκε αναλυτικά στα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στην μνημονιακή πολιτική που δεν ξηλώνεται και στις επερχόμενες αντιλαϊκές συμφωνίες στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους «θεσμούς» ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Πλούσια ήταν η εμπειρία που μεταφέρθηκε από τους αγώνες των εργαζομένων στο ΙΓΜΕ και στον κλάδο, με την διατύπωση αιτημάτων και διεκδικήσεων που συνδέουν τις άμεσες ανάγκες και συμφέροντα των εργαζομένων με την συνολική πολιτική αντιπαράθεση στην αντιλαϊκή πολιτική.

Στην ομιλία του, ο Χ. Σμυρνιώτης περιέγραψε τις νέες δυσκολίες που προκύπτουν στη νέα κατάσταση, το κλίμα στα συνδικάτα και τους χώρους δουλειάς και τα αναγκαία προτάγματα για τις ταξικές δυνάμεις, ώστε να δυναμώσουν ξανά οι αγώνες των εργαζόμενων. Αναφέρθηκε και στις δυνατότητες που υπάρχουν για μια νέα απαιτητικότητα, που προϋποθέτει την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος για να ξεδιπλωθούν αγώνες με προοπτική. Τόνισε ότι ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι μακριά και στέκεται απέναντι στις αναγκαίες διεκδικήσεις, δεν μπορεί να οργανώσει την πάλη στους χώρους δουλειάς. Κρίσιμο ζήτημα είναι να διατυπωθούν από τις ταξικές δυνάμεις τα κρίσιμα αιτήματα που μπορούν να κινητοποιούν τους εργαζόμενους και να δείχνουν την άλλη πρόταση και προοπτική ως απάντηση στη σημερινή κατάσταση. Οι ταξικές δυνάμεις πρέπει και μπορούν να παίξουν σοβαρό ρόλο σε χώρους και σωματεία, όπου σήμερα υπάρχει καθήλωση, «άπνοια» και συμβιβασμός.

Ο Δημήτρης Γκόβας, μέλος της Π.Ε. και της εργατικής επιτροπής του ΝΑΡ και του Δ.Σ. του ΕΚΑ, αναφέρθηκε αρχικά στην σημασία της φετινής πρωτομαγιάς ως σταθμό και αρχή μιας νέας προσπάθειας για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της εργασίας, για την ανάγκη οι ταξικές και πρωτοπόρες δυνάμεις του ταξικού κινήματος και της μαχόμενης αριστεράς να πιάσουν το νήμα των κινηματικών και πολιτικών απαντήσεων που απαιτεί η νέα κατάσταση.

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του Δ. Γκόβα στην εκδήλωση του ΝΑΡ:

"Ταξική ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του κόσμου της δουλειάς!

Σ/φοι-σσες, φίλοι-ες,

Η φετινή Πρωτομαγιά-από μια σκοπιά- δεν είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Γιατί μπορεί να άλλαξε η κυβέρνηση, όμως οι εργαζόμενοι βιώνουμε ακόμη την ίδια τραγική κατάσταση της εξαθλίωσης και των μισθών - πείνας, της ανεργίας, των συντάξεων που απειλούνται με εξαφάνιση, των 10ωρων, της απληρωσιάς και των σύγχρονων δουλεμπορικών εργασιακών σχέσεων, ακόμη και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Γιατί και φέτος βλέπουμε τα αδέλφια μας τους μετανάστες, ξεριζωμένοι από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την εξαθλίωση, να τους πνίγουν στη Μεσόγειο. Γιατί στο σβέρκο μας κάθονται ακόμα οι «θεσμοί» και μας απειλούν με νέες «συμφωνίες» και αντιλαϊκά μέτρα.  Γιατί κεφάλαιο, ΕΕ και ΔΝΤ, θέλουν να ξεπεράσουν την κρίση του καπιταλισμού θυσιάζοντας τα εργατικά δικαιώματα, για να διασωθεί η αστική τάξη και τα κέρδη της.

Η φετινή Πρωτομαγιά μπορεί όμως να γίνει διαφορετική! Να  γίνει ένας  πρώτος αναγκαίος σταθμός συσπείρωσης, ανασύνταξης, προετοιμασίας της αντεπίθεσης του λαϊκού κινήματος. Αν οι εργαζόμενοι και κυρίως -σε αυτή τη φάση- πρώτα απ΄ όλα οι μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος πιάσουμε το νήμα των αγωνιστικών και πολιτικών απαντήσεων που απαιτούνται στη νέα κατάσταση.    

Οι νομοθετικές παρεμβάσεις και εξαγγελίες της κυβέρνησης, φανερώνουν ότι δεν «ξηλώνεται» το μνημονιακό κουβάρι. Τα αντιδραστικά μέτρα παραμένουν ή επιδιώκεται να αντικατασταθούν με άλλα «ισοδύναμα». Όλη η κυβερνητική πολιτική είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων ενόψει της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας με τους «θεσμούς» της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Στα εργασιακά, επαναλαμβάνεται η γνωστή αναδίπλωση από τις προεκλογικές δεσμεύσεις και επιδιώκεται η συμφωνία των «κοινωνικών εταίρων», δηλαδή των εργοδοτών και του κεφαλαίου, όπως δείχνουν τα νομοσχέδια Σκουρλέτη και Κατρούγκαλου.

Για τους εργαζόμενους που εξακολουθούν να ζουν σε συνθήκες φτώχειας και ανεργίας, η νέα κατάσταση φαντάζει αντιφατική. Η ελπίδα για βελτίωση -που καθόρισε την ψήφο τους το Γενάρη- συνυπάρχει πλέον με σοβαρούς προβληματισμούς και ερωτηματικά, αλλά και αντιφάσεις και αυταπάτες. Τα πρώτα χαμόγελα στους χώρους δουλειάς μετά τις εκλογές του Γενάρη μετατρέπονται σταθερά σε αμηχανία ή και απογοήτευση. Αποτέλεσμα των εξελίξεων είναι η στάση αναμονής, η καθήλωση των μεγάλων αγώνων. Έχουμε συναίσθηση των δυσκολιών, γνωρίζουμε από τους χώρους δουλειάς το βασανιστικό κλίμα αναμονής, το «Δε μας αρέσει αυτό που γίνεται αλλά και τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει με τέτοιους εκβιασμούς». Και ο δικός μας δρόμος δεν είναι ορατός και φαντάζει δύσκολος και μακρινός.

Εάν κάποιος θέλει λοιπόν να συμβάλλει ουσιαστικά στους προβληματισμούς και τα ερωτήματα του κόσμου της δουλειάς, να απαντήσει από την σκοπιά των συμφερόντων και των αναγκών της χτυπημένης εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να απαντήσει θαρρετά και χωρίς περιστροφές στο ζήτημα της στάσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος απέναντι στην πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να προβάλλει τα κρίσιμα καθήκοντα και τις απαντήσεις του εργατικού κινήματος στη νέα κατάσταση.

Εκτίμησή μας είναι, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποδεχόμενη το πλαίσιο ΕΕ – ΔΝΤ και των προηγούμενων μνημονιακών αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, κινείται εντός του προγράμματος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης για την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης, που είναι η ουσία της αστικής στρατηγικής σήμερα.

Η εκτίμηση αυτή, συνεπάγεται ότι η απάντηση στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα, στη φτώχεια, την ανεργία, στη συνολική χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, είναι η πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου και της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του, μέσα από την οποία επιχειρείται η υπέρβαση της κρίσης του.

Χωρίς αυτή την εκτίμηση, κατά τη γνώμη μας δεν μπορεί να σταθεί αποτελεσματικά καμία πολιτική απάντηση, δεν μπορούν να οικοδομηθούν αποτελεσματικοί αγώνες και αριστερή εργατική αντιπολίτευση στο μαύρο μέτωπο ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου και στην κυβέρνηση. Όσοι κάνουν μερική κριτική, όσοι αναζητούν το ισοζύγιο θετικών-αρνητικών σημείων στην κυβερνητική πολιτική θα γίνουν γρήγορα –με ή χωρίς τη θέλησή τους- απλώς «ομάδα πίεσης» στην κυβέρνηση και αριστερό άλλοθι στις αντιλαϊκές πολιτικές.

Η στάση μας απέναντι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι λοιπόν συνολική. Κρίνουμε την κατεύθυνση της πολιτικής της, όχι ανά σημείο, ανά μέτρο, ανά άρθρο νόμου. Και απέναντι στην κυβέρνηση οργανώνουμε την εργατική - λαϊκή αριστερή αντεπίθεση και αντιπολίτευση. Για να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι κατακτήσεις, για την ενίσχυση μιας νέας απαιτητικότητας στην πάλη για την επιβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων.

Σ/φοι-σσες, φίλοι-ες,

Με βάση αυτές τις σκέψεις και εκτιμήσεις θεωρούμε ότι στις νέες συνθήκες αποκτά καθοριστική σημασία η παρέμβαση της εργατικής τάξης και του οργανωμένου λαού στις εξελίξεις, κόντρα στη λογική της ανάθεσης, ενάντια στη μνημονιακή παγίωση και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται. Δεν υπάρχει χρόνος, η στιγμή είναι καθοριστική: Οι πρώτοι νόμοι ήρθαν, οι διαπραγματεύσεις με το μαύρο μέτωπο ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου μπήκαν στην τελική ευθεία, οι νέες συμφωνίες και προγράμματα πλησιάζουν επικίνδυνα.

Οι αναγκαίοι αγώνες δεν μπορούν να ανακοπούν με τη λογική «δώστε χρόνο στην κυβέρνηση», γιατί ο χρόνος δεν είναι υπέρ των εργαζόμενων αλλά των αντιπάλων. Ακόμα χειρότερα, δεν μπορούμε να φυγομαχήσουμε με το «επιχείρημα» ότι οι αγώνες και η πολιτική αντιπαράθεση στην κυβέρνηση «ενισχύουν τη Δεξιά και την ακροδεξιά», που ήδη εξαπολύουν ως κατηγορίες οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές. Παρόμοιες λογικές επαναφέρουν τον «μπαμπούλα της Δεξιάς» για να αφοπλίσουν το μαζικό κίνημα, την ώρα μάλιστα που η «αντιπολίτευση» που γίνεται από τη Δεξιά και αστικά ΜΜΕ, τις καθεστωτικές δυνάμεις και τα αστικά κόμματα πιέζει σε ακόμα πιο αντιλαϊκή κατεύθυνση και ενσωμάτωση.

Τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα, δεν μπορούμε να πάμε ξανά στο γνώριμο δρόμο. Η εμπειρία των 5 προηγούμενων χρόνων, των μεγάλων αγώνων, ήταν σημαντική και βγάζει συμπεράσματα, θέτει ορισμένα κρίσιμα ζητήματα στο ταξικό ρεύμα και τις δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς για το πώς θα ξεδιπλώσουμε τις προσπάθειες και την παρέμβασή μας στις νέες συνθήκες:

Βλέπουμε, ότι στα συνδικάτα διαμορφώνεται ήδη η πραγματικότητα που αποτυπώνει ο νέος πολιτικός χάρτης. Είναι φανερό ότι υπάρχουν οι κίνδυνοι μιας νέας «ανάθεσης» στην κυβερνητική αριστερά, αλλά γεννιούνται επίσης δυνατότητες για διεκδικήσεις. Παράλληλα με τον εργοδοτικό και κρατικό συνδικαλισμό που βαθαίνει και παίρνει νέα χαρακτηριστικά, διαμορφώνονται οι όροι ενός νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Επίσης, στο έδαφος αυτής της νέας κατάστασης ανασύρονται τελευταία από δυνάμεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ και «ιστορικές» γραμμές όπως αυτή του «ενιαίου μετώπου» στο εργατικό κίνημα, που αποτελούν ατυχή αντιστοίχιση σε μια ολότελα  διαφορετική περίοδο και οδηγούν κατά τη γνώμη μας σε ουρά στην κυβερνητική αριστερά. Το κυβερνητικό πρόγραμμα και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, με τις περιπέτειες και τις μεταμορφώσεις του, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ιστορική περίοδο των «ενιαίων μετώπων» της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Πιστεύουμε, ότι η σημερινή κατάσταση βάζει στην ημερήσια διάταξη την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και την πλατιά προβολή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος υπέρβασης της ιστορικής κρίσης του συστήματος, την ενίσχυση της τάσης χειραφέτησης των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα με την συγκρότηση των αντίστοιχων μορφών (στους αγώνες, το μέτωπο, το κόμμα).

Πρώτη πιεστική ανάγκη αποτελεί η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Η ταξική ανασυγκρότηση δεν είναι ένα γενικό σύνθημα, αποτελεί συγκεκριμένη ταξική πολιτική πράξη και γραμμή που εκφράζει την αντίθεση στην υποταγή και στην ανημπόρια του αστικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, του κυβερνητικού συνδικαλισμού -παλιού και νέου- που στήνει νέους κοινωνικούς διαλόγους, όπως πριν λίγες μέρες για το νόμο Σκουρλέτη.

Τι σημαίνει όμως ταξική ανασυγκρότηση;

- Ταξική ανασυγκρότηση σημαίνει πρώτα απ΄ όλα την πάλη ώστε να οργανωθεί σήμερα η αντεπίθεση του κινήματος, η ανάπτυξη αγώνων που θα συγκρούονται με τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής και των αστικών αναδιαρθρώσεων.

- Ταξική ανασυγκρότηση σημαίνει ανάπτυξη όλων των μορφών συσπείρωσης των εργαζομένων, με ριζική αναζωογόνηση των συνδικάτων, την δημιουργία νέων σε κρίσιμους και «νέους» κλάδους, την τόλμη και τη δοκιμή νέων μορφών συσπείρωσης και δράσης των ασυνδικάλιστων, των νέων μορφών εργασίας και εργασιακών σχέσεων.

- Οργανωμένος λαός σημαίνει πρώτα απ΄ όλα οργανωμένη εργατική τάξη, που διεκδικεί, παλεύει, συσπειρώνεται. Σημαίνει ταξικά σωματεία και συντονισμό τους, άλλο κέντρο αγώνα από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, ικανό να οργανώνει την πάλη των εργαζομένων. Σημαίνει γραμμή ρήξης και ανατροπής πάνω σε διεκδικήσεις που εκφράζουν τα συνολικά συμφέροντα των εργαζομένων, δημιουργώντας μια νέα ταξική αγωνιστική ενότητα απέναντι στον κατακερματισμό και τη διάσπαση που επιβάλλει το κεφάλαιο και αναπαράγει με άλλο τρόπο ο συνδικαλισμός του «εταιρισμού», του κοινωνικού διαλόγου και της κάθε φορά «εξαίρεσης» των ξεχωριστών κομματιών και όχι της συνολικής αντιπαράθεσης στην αντεργατική πολιτική.

- Σημαίνει, να περιγράψουμε ζωντανά και πειστικά τι πρέπει να γίνει και όχι μόνο τι να μην περάσει, δηλαδή να κάνουμε την δική μας πρόταση, τον δικό μας αντικαπιταλιστικό δρόμο ορατό και υλικό στον κόσμο της δουλειάς.

Σ/φοι-σσες, φίλοι-ες,

Άμεσα είναι ανάγκη ο Αγωνιστικός συντονισμός σωματείων και η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ.

Πρώτο ζήτημα η διατύπωση ενός προγράμματος άμεσου αγώνα για την επιβολή κατακτήσεων, για την ανατροπή της πολιτικής του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ - ΔΝΤ και το ξήλωμα των μνημονίων, που θα απαντάει στην κυβερνητική πολιτική, τα νομοσχέδια και τη συγκυρία. Δεύτερο ζητούμενο, να γίνει υπόθεση των ίδιων των σωματείων ο αγώνας για να μην περάσει η νέα συμφωνία-μνημόνιο καθώς και η πάλη ενάντια στα νέα μέτρα. Για παράδειγμα, είναι ανάγκη το λαϊκό κίνημα να βροντοφωνάξει τώρα το «ούτε ένα ευρώ για δόσεις στους δανειστές» τη στιγμή που η κυβέρνηση υποθηκεύει τα αποθεματικά δήμων και οργανισμών και πληρώνει σχεδόν 700 εκατ. ευρώ στο ΔΝΤ στις 12 Μάη. Γι΄ αυτό, μετά την Πρωτομαγιά, το διήμερο 11 και 12 Μάη αποτελεί έναν πρώτο σημαντικό αγωνιστικό σταθμό για το κίνημα. Η οργάνωση της πάλης για τις άμεσες διεκδικήσεις, ενάντια στα νομοσχέδια και στη νέα συμφωνία-μνημόνιο που ετοιμάζεται, με πρώτο κόμβο το διήμερο 11-12/5, απαιτεί μια νέα προσπάθεια συντονισμού των ταξικών και αγωνιστικών σωματείων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα άμεσα.

Καθοριστική επίσης πλευρά για την ανασυγκρότηση και την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος αποτελεί η ανασυγκρότηση της ταξικής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας. Η ανασυγκρότηση και ο συντονισμός των σχημάτων-παρεμβάσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ΜΕ ΜΑΧΙΜΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΟΧΩΝ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟΥ, με μια νέα συνάντηση όλων των σχημάτων σαν πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.

Σ/φοι-σσες, φίλοι-λες,

Είναι ώρα να πάρουμε την ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για δημιουργία μετωπικής ΤΑΞΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ για την εργατική χειραφέτηση και το Νέο Εργατικό Κίνημα.

Η πρωτοβουλία αυτή είναι κρίσιμη πλευρά και κομβική απάντηση στην ανάγκη της ταξικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης, και κυρίως της συνολικής αναγέννησης της εργατικής πάλης και της συσπείρωσης των πιο πρωτοπόρων δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση.

Κάνουμε αυτή την πρόταση γιατί κατά την γνώμη μας χρειάζεται να συγκεντρωθεί το πιο ευρύ δυναμικό, που τοποθετείται και δρα με τη λογικής της ταξικής αναγέννησης του εργατικού κινήματος και θέλει να συμβάλλει στην ανάπτυξη και την έμπρακτη ενίσχυση μιας τέτοιας λογικής. Μια Κίνηση γραμμής και «φανέλα» μαζικής εμφάνισης και προώθησης της λογικής της εργατικής χειραφέτησης και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής ως στόχου για τους αγώνες, τα συνδικάτα, την πάλη συνολικά. Κίνηση για την εμφάνιση και ισχυροποίηση ενός μαζικού ρεύματος αντικαπιταλιστικής πάλης και εργατικής χειραφέτησης μέσα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, που θα στηρίζεται στην αγωνιστική ταξική ενότητα των πρωτοπόρων εργαζομένων. Θα είναι ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και τις παρατάξεις της στο εργατικό κίνημα, αλλά και από τις αριστερές εργατικές «παρατάξεις», που αναπαράγουν την γραφειοκρατική, ιεραρχική αντίληψη «κόμμα-παράταξη-συνδικάτο» (ΠΑΜΕ, ΜΕΤΑ κλπ).

Απευθυνόμαστε σε πρωτοπόρους αγωνιστές εργαζόμενους (αλλά και σε κινήσεις ή ομάδες), οι οποίοι μέσα από την εμπειρία τους προσεγγίζουν την ανάγκη για μια ριζική τομή στο εργατικό κίνημα και ειδικά στους αγωνιστές των σχημάτων-παρεμβάσεων-συσπειρώσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Σε όλες τις προσπάθειες και απόπειρες για ταξική συγκρότηση του κινήματος. Στα σχήματα/κινήσεις της νέας εργατικής βάρδιας (όπως το σχήμα Attack), αλλά και σε άλλα ρεύματα και τάσεις που κάνουν αντίστοιχες απόπειρες. Σε πρωτοπόρο κόσμο που πλαισιώνει τις Εργατικές Λέσχες. Στο ανένταχτο δυναμικό και τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ανατρεπτικής αριστεράς. Σε διανοούμενους και αγωνιστές που μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της συζήτησης, δράσης και των επεξεργασιών μιας τέτοιας κίνησης.

Η Ταξική Κίνηση μπορεί και πρέπει να γίνει το «νεύρο» και ένα σημαντικό εργαλείο για ανάπτυξη του πολιτικού αγώνα των εργαζομένων. Θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της απαιτητικότητας και του περιεχομένου της πάλης, θα αποτελέσει καταλύτη για την πολιτική και οργανωτική ανάπτυξη όλης της ταξικής ανατρεπτικής πτέρυγας του ε.κ. και σ.κ. Θα συμβάλλει με τον τρόπο της στην αναγκαία συσπείρωση αγωνιστών εργαζομένων σε συνολική χειραφετητική κατεύθυνση, σημαντικό ζητούμενο στη νέα κατάσταση.

Με αυτά τα ζητούμενα θα αναμετρηθεί το ταξικό ρεύμα και η επαναστατική αντικαπιταλιστική αριστερά το επόμενο διάστημα, ως δύναμη ελπίδας και αισιοδοξίας. Για να αντικαταστήσουμε στο εργατικό κίνημα το σύνθημα «δίκαιη αμοιβή ανά εργάσιμη μέρα» με το επαναστατικό πρόταγμα «Κατάργηση της μισθωτής εργασίας», για να μιλήσουμε τη γλώσσα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στους σύγχρονους προλετάριους που θα γράψουν την ιστορία των νέων Σικάγων και Οκτώβρηδων.

Μπορούμε να πάμε αλλιώς, μπορούμε και πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο και να νικήσουμε!"