Εισήγηση: Ο σημερινός Δεκέμβρης και το μέτωπο που δυναμώνει τους αγώνες μας

Η εισηγητική ομιλία του Μιχάλη Ρίζου, μέλους του γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 13 Δεκέμβρη 2014 στην ΑΣΟΕΕ με αφορμή τα 70 χρόνια από το Δεκέμβρη του 1944.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 1944:

ΜΕ ΠΟΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ;

Ένας ιστορικός έλεγε ότι τα Δεκεμβριανά του 1944 έφεραν σχετικά απρόβλεπτα τον αστικό κόσμο αντιμέτωπο με την απειλή της επανάστασης, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου δεν είχαν συντελεστεί κοινωνικές επαναστάσεις ή απόπειρες επαναστάσεων (κάτι που είχε συμβεί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης από το 1848 και ύστερα), και όπου ο κίνδυνος του κομμουνισμού ήταν μάλλον τεχνητά διογκωμένος προπολεμικά.

Ο φόβος, η διάγνωση και η επεξεργασία τακτικής και στρατηγικής αποτροπής μιας σοσιαλιστικής επανάστασης συσπείρωσε έγκαιρα όλο το αστικό μπλοκ τότε (εγχώριο και διεθνές, δημοκρατικό και φασιστικό, γερμανόδουλο και αγγλόδουλο, βασιλικό και φιλελεύθερο) σε αντίθεση με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ όπου η διάγνωση, η δυνατότητα και η επεξεργασία αντίστοιχης τακτικής - στρατηγικής δεν έγινε.

Και δεν έγινε, όχι φυσικά λόγω «προδοσίας» ή «ανικανότητας», αλλά διότι η απουσία καθαρής εκτίμησης για το κράτος και την αστική τάξη, η έλλειψη επαναστατικής τακτικής – τόσο απαραίτητης για την επαναστατική κατάσταση εκείνης της περιόδου – ήταν η βασική αιτία που καθόρισε την ήττα του Δεκέμβρη και τον επαίσχυντο και δραματικό συμβιβασμό της Βάρκιζας.

Τόσα χρόνια μετά, και παρά τις μεγάλες (δικαιολογημένα) αντιπαραθέσεις στο κομμουνιστικό κίνημα για τα αίτια της ήττας, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι επιλογές της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ από τις αρχές του 1944 μέχρι και τη Συμφωνία της Βάρκιζας το Φεβρουάριο του 1945, «συμπιέστηκαν» και προσαρμόστηκαν στα όρια της πολιτικής γραμμής των λαϊκών μετώπων, που είχε επεξεργαστεί η Κομμουνιστική Διεθνής από τις αρχές της δεκαετίας του ’30. Μιας γραμμής πιθανά αποδεκτής – αν και εδώ υπάρχουν μεγάλες αντιρρήσεις – για μια «αμυντική» συγκέντρωση δυνάμεων όταν το κίνημα είναι στριμωγμένο, εντελώς ανεπαρκούς όμως (όπως αποδείχτηκε ιστορικά, ιδιαίτερα με τα γεγονότα της Ισπανίας και της Ελλάδας) όταν η σύγκρουση γίνεται στρατηγική, το αστικό πολιτικό σύστημα κλονίζεται και το κενό εξουσίας προβάλλει πιο καθαρά.

Η ιστορική αποτίμηση του Δεκέμβρη μας δείχνει ότι τα Μέτωπα όσο πλατιά ή συσπειρωτικά κι αν είναι (και τέτοιο ήταν το ΕΑΜ) θα οδηγούνται στην ήττα στην κρίσιμη καμπή των εξελίξεων, όταν κρίνεται το «Ποιος - Ποιον», αν δεν έχουν ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή, το τσάκισμα του αστικού κράτους και των διεθνών στηριγμάτων του. Αν δεν καθορίζουν την τακτική τους με βάση τις «φαντασιακές» συμμαχίες με τα δήθεν δημοκρατικά (σήμερα αντινεοφιλεύθερα, αντιμονοπωλιακά, αντιφασιστικά, αντιμνημονιακά) τμήματα της αστικής τάξης αλλά μα βάση τα συμφέροντα των λαϊκών και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων που εκπροσωπούν. Αν δεν διαπραγματεύονται και τελικά παραδίδουν τα όργανα λαϊκής θέλησης, τις «κυβερνήσεις του βουνού» και τις «κάτω Βουλές» των εξεγερμένων μαζών σε κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας και ενότητας. Αν δεν ορκίζονται πίστη στο «Δυτικό πλαίσιο» είτε με τη μορφή των «ζωνών επιρροής» τότε είτε του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» σήμερα, αλλά σπάνε τον εκβιασμό του μονόδρομου και του ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), αναδείχνοντας τις δυνατότητες που δημιουργεί ο πλούτος, η μόρφωση και οι τεχνικές ικανότητες του κόσμου της εργασίας για μια άλλη κοινωνική οργάνωση και διεθνοποίηση. Αν δεν υποτιμούν τις πολιτικές και επαναστατικές δυνατότητες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων στρωμάτων, το πολιτικό εργατικό κίνημα (μην ξεχνάμε ότι τη Δευτέρα 4 Δεκέμβρη του ’44 αν δεν είχε προηγηθεί η σφαγή της Κυριακής θα είχε πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη γενική πολιτική απεργία στην ιστορία της χώρας). Και δεν έχουν τον κόσμο μόνο για συνδικαλιστικές διεκδικήσεις ή ακόμα και μαχητές αντάρτες σε πολεμικές αναμετρήσεις όπως τότε στον ΕΛΑΣ, ποτέ όμως για αποφάσεις και αναμετρήσεις για τα «χοντρά» της πολιτικής – γι’ αυτά αποφασίζουν μόνο τα επιτελεία, οι αντιπροσωπείες και οι ειδικοί. Αλήθεια γιατί πριν τις κρίσιμες επιλογές του Λιβάνου και της Καζέρτας δεν ρωτήθηκαν με τη μορφή του λαϊκού δημοψηφίσματος έστω και περιορισμένου στην «Ελεύθερη Ελλάδα» οι αγωνιστές και ο λαός (ούτε καν οι αντιπρόσωποι στην ΠΕΕΑ), όταν λίγες εβδομάδες πριν, με μαζική συμμετοχή πρωτοφανή για κατεχόμενη χώρα είχαν ψηφίσει για αντιπροσώπους στη λαϊκή εθνοσυνέλευση;

Ήρθα νομίζω ήδη στο σήμερα και οι συσχετισμοί που έκανα με το ’44 είναι προφανείς. Η ιστορία βέβαια δεν πρέπει να αντιγράφεται, δυστυχώς όμως και αντιγράφεται και επαναλαμβάνεται, και σπανιότερα μας διδάσκει από λανθασμένες επιλογές.

Ο Δεκέμβρης του 2014 έρχεται γεμάτος γεγονότα:

-Η καπιταλιστική κρίση και αγριότητα βαθαίνει σε όλο τον κόσμο, ειδικά στην Ευρωζώνη. Δείτε την Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, όπου έχουμε και σαφή δείγματα ανάπτυξης ενός νέου μαχητικού εργατικού κινήματος.

-Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα οξύνεται όλο και περισσότερο και ο κίνδυνος «αστάθειας» για τη στρατηγική τους γίνεται όλο και πιο ορατός. Τα κέντρα εξουσίας ανησυχούν. Δεν είναι μόνο τρομοκρατία και εκβιασμός για μια βουλευτική ψήφο αυτό που κάνει ο Γιούνκερ, ο Μοσκοβισί, ο Άδωνης Γεωργιάδης, ο Τράγκας και το MegaChannel. Ούτε φυσικά φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μήνυμα στους εργαζόμενους, να μην ενισχύσουν τους αγώνες τους, να μην κλιμακώσουν τις απεργίες, την πολιτική ανυπακοή, να μην απαιτήσουν την επιστροφή των κλεμμένων. Να μην παλέψουν για διαγραφή του χρέους, δημόσια ιδιοκτησία, έξοδο από τη φυλακή Ευρώ-ΕΕ-ΔΝΤ, να μην σπάσουν τον κρατικό-κυβερνητικό ολοκληρωτισμό, όπως με την υπόθεση Ρωμανού. Να είναι διαρκώς με το «βραχιολάκι» της οικονομικής επιτήρησης και στη ζητιανιά «της αντιμετώπισης των συνεπειών της ακραίας φτώχειας» από τα ψίχουλα των ΕΣΠΑ και των Voucherμε μεσάζοντες τους δημάρχους, τους Μαρινάκηδες και τα απόνερα του πολιτικού συστήματος (βουλευτές, προέδρους οργανισμών, ΜΚΟ, τράπεζες).

Δείχνει να ραγίζει αυτή η φυλακή. Ο κόσμος να ξαναβγαίνει στο δρόμο. Να μην υπακούει στο αντιδραστικό «μεταρρυθμιστικό τους αφήγημα». Να αναζητεί εναλλακτική και άλλους δρόμους.

-Οξύνεται όμως και η αναζήτηση στους αριστερούς, η διαπάλη ανάμεσα στη διαχείριση και την ανατροπή, το ρεφορμισμό και την επανάσταση, την παράδοση στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και την πάλη για τον κομμουνισμό της εποχής μας.

Αυτός ο Δεκέμβρης δεν θα λύσει κυρίως το ζήτημα της προεδρικής εκλογής και την πιθανότατη αλλαγή της κυβέρνησης. Ξαναφέρνει δραματικά το ερώτημα:

ΜΕ ΠΟΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ;

Και όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό ή θεωρούν ότι θα νικήσει ο λαός με τη «σκληρή διαπραγμάτευση» του Τσίπρα, του Κουβέλη και του Καμένου και τη συναίνεση στο νέο μνημόνιο (προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης) με ολίγα ψίχουλα οριακής αύξησης στο βασικό μισθό (πρόγραμμα Θεσσαλονίκης) – για να εξευμενίσουν τις αγορές και να μην αποσταθεροποιήσουν τη χώρα – είναι βαθιά γελασμένοι. Η ίδια εκτίμηση αφορά και όσους αντιλαμβάνονται τη μαχητική λαϊκή παρέμβαση στις εξελίξεις (δηλώσεις Δημ. Κουτσούμπα) ως «παρέμβαση των οργανωμένων κομματικών δυνάμεων» σε συνήθη συλλαλητήρια ή ως συσπείρωση επαναστατών «στα κρυφά και στα γραφεία» για μια μελλοντική εξόρμηση στα μεγάλα πεδία των μαχών, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες (θα ωριμάσουν άραγε από μόνες τους;).

Το μέτωπο λοιπόν που θα παρέμβει από τώρα στις εξελίξεις για να νικήσει θα πρέπει:

1) Να έχει ξεκάθαρο άμεσο πολιτικό στόχο

Την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης που σήμερα εκφράζεται συγκεκριμένα:

• Με την ανατροπή της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-αγορών και της αντιδραστικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Καθώς, και κάθε κυβερνητικής λύσης (μεαυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ ή συνεργασίες με ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ) που στο όνομα της σωτηρίας της χώρας ή της εθνικής ενότητας θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΧΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι.
• Για την αντεπίθεση του πολιτικού αγώνα της ε.τ. για Δουλειά-Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, για να ξηλωθούν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις του κεφαλαίου, ειδικά της τελευταίας 5ετίας.
• Για να σπάσει το πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, της επιτροπείας, της λεηλασίας της χώρας μέσω ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, χρέους.
• Για να μην πραγματοποιηθεί, με την παρέμβαση του λαού, η συναίνεση γύρω από την ίδια πολιτική.

Ένα μέτωπο δηλ. μάχιμο, που να κατεβαίνει στο λαό, τους φτωχούς και τους ανέργους, και να τους εξυψώνει ταυτόχρονα. Που να κλονίζει τα βασικά στηρίγματα τις επίθεσης και να αναγνωρίζει το αίτιό της. Να μην κοροϊδεύει το λαό περί δυνατότητας επιβίωσης ή ανακούφισης μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Ένα μέτωπο που να διακηρύσσει ότι η Ε.Ε., το μνημόνιο, οι αγορές, το χρέος δεν είναι «διαπραγματεύσιμα». Ή ανατρέπονται ή περνάει το δικό τους.

Σε αυτό τον πολιτικό στόχο καλεί όλες τις αντικαπιταλιστικές, αντιϊμπεριαλιστικές, αντι ΕΕ, μαχόμενες δυνάμεις να συμπαραταχτούν. Να πάρουν τέλος πάντων θέση. Καλές οι αναλύσεις και οι επίμονοι αγώνες κατά κλάδο ή θέμα. Τι θα γίνει όμως με την κεντρική πολιτική συσπείρωση;

Η λενινιστική αρχή της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης… που οδηγεί σε συγκεκριμένο και σαφή άμεσο πολιτικό στόχο θα συμπληρώναμε, είναι απόλυτα απαραίτητη σήμερα. Δεν είναι επαναστατική γραμμή η απόσυρση ενός μετώπου ή πολιτικού φορέα από την πολιτική διαπάλη που εξελίσσεται και ο περιορισμός στα συνδικαλιστικά καθήκοντα ή στην αφηρημένη αντικρατική πάλη, «διότι στο πολιτικό δεν μας παίρνει γιατί ρίχνουμε νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ» όπως συχνά ακούγεται. Και δεν είναι φυσικά αντικαπιταλιστική ή γραμμή νίκης, η άποψη που ισχυρίζεται ότι «πρέπει να δούμε 4-5 υλοποιήσιμους στόχους εντός του συστήματος και μια καλύτερη πρόταση αριστερής κυβέρνησης που να τους πραγματοποιήσει». Δεν υπάρχει στην πράξη τέτοια δυνατότητα. Είναι γελοιογραφία. Ή συγκρούεσαι μέχρι τέλους ή συνθλίβεσαι. Με αυτές τις απόψεις ρίχνεις νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ορκίζεσαι για το αντίθετο.

2) Ένα μέτωπο που θα νικήσει πρέπει να έχει πρόγραμμα πολιτικών διεκδικήσεων

Από το ψωμί και τη δουλειά, το φάρμακο και το σχολείο μέχρι την εθνικοποίηση των βασικών τομέων παραγωγής και των τραπεζών. Καταθέσαμε ένα τέτοιο πρόγραμμα ως ΝΑΡ στο 3^ο Συνέδριό μας και στο πρόσφατο Πανελλαδικό Σώμα. Δεν μπαίνουμε στη διαμάχη «μικρά» ή «μεγάλα» αιτήματα. Θεωρούμε αυτή την αντιπαράθεση σκιαμαχία. Ο λαός και η ε.τ. έχει χειραφετητικές τάσεις. Αλλιώς θα είμαστε ουτοπικοί σοσιαλιστές και ιδεολογικός όμιλος. Οι εργαζόμενοι δεν είναι μόνο για τη διαπραγμάτευση της εργατικής τους δύναμης σε συνθήκες μάλιστα απόλυτης εξαθλίωσης. Για να λυθούν τα πιο «μικρά» και άμεσα αιτήματα, όπως ένα ελάχιστο επίδομα ανεργίας απαιτείται αντικαπιταλιστική τομή (ρήξη με χρέος, δημοσιονομικό σύμφωνο κλπ). Δείτε πως επιτίθενται στο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και για ένα μόνο αίτημα που στην ουσία δεσμεύεται (όλα τα άλλα τα εξετάζει): τα 751 ευρώ μεικτά στο βασικό μισθό.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Η ιστορία του λαού μας, μιας και μιλάμε για το Δεκέμβρη, έχει δείξει ότι τα μεγάλα γεγονότα γίνονται για τα μεγάλα ζητήματα. Ακόμα και στην κατοχή στους τοίχους έγραφαν «Ελευθερία» και «Κάτω ο Φασισμός», όχι «πεινάμε και δώστε μας ένα ξεροκόμματο». Η αντικαπιταλιστική αριστερά και η ε.τ. δεν θα είναι κομπάρσος με ένα minimum πρόγραμμα στα μεγάλα γεγονότα που έρχονται. Φιλοδοξεί να είναι πρωταγωνιστής.

3) Το μέτωπο που θα νικήσει θα έχει συμμαχίες

Πριν απ’ όλα κοινωνικές. Με τα μικρομεσαία στρώματα που καταστρέφονται και μπορούν να προσεγγίσουν την ε.τ. Μην ξεχνάμε φυσικά και την ενότητα της ε.τ. ειδικά με τη νέα υπερεκμεταλλευόμενη εργατική βάρδια, που είναι προϋπόθεση για τις όποιες συμμαχίες.

Θα έχει όμως και πολιτικές συμμαχίες. Με όλα τα ρεύματα, κόμματα, οργανώσεις, τμήματα του μαχόμενου ρεφορμισμού και της πολιτικής αυτονομίας, αγωνιστές που αντιλαμβάνονται το στόχο του μετώπου, διαχωρίζονται από τη σημερινή αστική επίθεση, που μπορεί να έχουν αυταπάτες ή ταλαντεύσεις για τον καπιταλισμό και τον επαναστατικό δρόμο για το σοσιαλισμό, είναι όμως συντεταγμένοι με το βασικό πρόγραμμα και την τακτική του μετώπου. Διαχωρίζονται από το «ανήκομεν στη Δύση» και την αριστερά που εντάσσεται σε αυτό.

Το μέτωπο είναι και σχολείο για όλους μας. Μετασχηματίζει, συνθέτει, αναπτύσσει, δεν είναι στατικό και εσωστρεφές. Ο επαναστάτης και ο αντικαπιταλιστής γίνεται, δεν γεννιέται. Φτιάχνει δεσμούς μέσα στη φωτιά της ταξικής πάλης με ρεφορμιστές, με νέους αγωνιστές, με κόσμο που ριζοσπαστικοποιείται.

Το μέτωπο όμως δεν συμμαχεί με τμήματα της αστικής τάξης ή των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, όπως προσπαθούν σήμερα να ανακυκλώσουν διάφορες ηγεσίες (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ) με την ιστορικά χρεοκοπημένη λογική των αριστερών συνασπισμών, των αντινεοφιλελεύθερων ή των ενιαίων εθνικών και λαϊκών μετώπων. Που στην ουσία θεωρούν ότι η σημερινή υπεραντιδραστική επίθεση του καπιταλισμού είναι επιλογή της «χρηματοπιστωτικής» ή της νεοφιλελεύθερης μερίδας της αστικής τάξης και όχι στρατηγική επιλογή που ενώνει όλες τις μερίδες της. Και ότι θα βρουν ευήκοα ώτα στους «δημοκρατικούς» θεσμούς της ΕΕ, στη συμμαχία του Νότου με τους Ρέντζι και Ολάντ!!!

Γι αυτό και αντιπαλεύει αυτά τα πολιτικά σχέδια, βρίσκοντας ωστόσο συναγωνιστικούς δρόμους με ριζοσπαστικά τμήματά τους.

4) Το μέτωπο που θα νικήσει ο λαός χρειάζεται να αναμετρηθεί με το δημοκρατικό και εθνικό πρόβλημα της εποχής μας

Ιστορικά, υπάρχει μεγάλη αντιπαράθεση στο κομμουνιστικό κίνημα και την αριστερά γύρω από αυτά τα θέματα. Εκφράστηκε με ένα τρόπο και στα Δεκεμβριανά το ’44. Το δημοκρατικό και εθνικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί, ειδικά σήμερα, με αστικοδημοκρατικό ή ρεφορμιστικό τρόπο, θέλει επαναστατική τομή. Δεν μπορεί να βρει συμμάχους στο αστικό στρατόπεδο.

Πχ, η επιτροπεία και η δημοσιονομική επιτήρηση της Ε.Ε. δημιουργεί εθνικό ζήτημα; Ναι. Υπάρχει τμήμα της αστικής τάξης που επιθυμεί να σπάσει η επιτροπεία; Όχι. Και αν δημιουργηθεί στην πορεία θα πάει με όρους «άλλης επιτροπείας» σε μια άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία ή ολοκλήρωση στα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (δες άξονα Ελλάδας –Ισραήλ – Κύπρου). Άρα, το εθνικό θέμα μόνο με εργατικό – ηγεμονικό τρόπο μπορεί να λυθεί.

Ας πάρουμε το δημοκρατικό ζήτημα. Υπάρχει ή δεν υπάρχει σήμερα ζήτημα μετάλλαξης της αστικής δημοκρατίας σε κοινοβουλευτική δικτατορία; Υπάρχει. Ποιο τμήμα της αστικής τάξης αντιδρά σε αυτό; Κανένα, πέρα από τις ανώδυνες «νομικές ανησυχίες συνταγματολόγων και κάποιων ΜΜΕ» για παραβίαση βασικών αρχών της δημοκρατίας μας.

Τα πλατύτερα δημοκρατικά και εθνικά προβλήματα δεν απαιτούν πλατύτερα μέτωπα, αλλά πιο πλατύ ορίζοντα στην ε.τ. και το κίνημά της, πιο ρεαλιστική και επίκαιρη ανάδειξη της ηγεμονίας της σε πανκοινωνικό επίπεδο. Η αστική τάξη δεν μπορεί να λύσει το δημοκρατικό και εθνικό πρόβλημα της εποχής μας.

5) Το μέτωπο που θα νικήσει ο λαός δεν θα είναι «σκαλοπάτι», ενδιάμεσο βήμα για άλλο μέτωπο.

Αρκετά ταλαιπωρήθηκε η αριστερά με τα στάδια. Το μέτωπο αυτοτελώς θα αναπτύσσεται και μέσα από την επαναστατική τακτική και ηγεμονία θα θέτει στόχο και προοπτική για την εξουσία-κυριαρχία της ε.τ., για ένα άλλο δρόμο πέρα από τον καπιταλισμό. Είναι μέτωπο (και) εξουσίας, όχι μόνο αντίστασης. Η εξελικτική αντίληψη που λέει ότι «σήμερα κερδίζουμε βασικό μισθό, αύριο κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μεθαύριο στήριξη ενός ν/σχεδίου από το μ.κ., αντιμεθαύριο έξοδο από το ευρώ και κάποτε επανάσταση δεν έχει ποτέ γίνει στην πραγματική ζωή. Το αντίθετο έχει συμβεί. Η ελπίδα του λαού για μια συνολική αλλαγή-ανατροπή να πηγαίνει βήμα-βήμα προς τα πίσω, στη διαχείριση και την αφαίρεση κατακτήσεων. Κι αυτό γιατί και ο αντίπαλος δεν περιμένει αλλά παίρνει τα μέτρα του και γιατί η όξυνση της ταξικής πάλης συμπυκνώνει απότομα και συνολικά στόχους, γραμμές, προγράμματα.

Γι αυτό ένα μέτωπο νίκης του λαού πρέπει από τώρα να θέσει πλαίσιο συνολικής ανατροπής και να είναι έτοιμο ν’ αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Γιατί μπορεί να μην είναι στην ημερήσια διάταξη η επανάσταση, μπορεί να είναι όμως στην αυριανή.Τον κόσμο δεν τον φοβίζει κυρίως η επανάσταση και η συνολική αλλαγή όσο το ξεπούλημα των ελπίδων του και ο συμβιβασμός της αριστεράς με το σύστημα.

6) Το μέτωπο που θα νικήσει ο λαός έχει ενότητα μέσων και σκοπών.

Στηρίζεται σε ένα νέο εργατικό κίνημα. Είναι με τον εξωκοινοβουλευτικό αγώνα και τους θεσμούς λαϊκής οργάνωσης. Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι κινηματισμός. Και ότι πολιτική λύση είναι μόνο μια «κυβερνητική πρόταση». Βάζουν μάλιστα σκληρά το δίπολο. Εσείς λέτε ή επανάσταση ή μόνο αγώνες.

Για μας η επαναστατική τακτική και το μέτωπο που την υποστηρίζει, μέσα από το στόχο της συνολικής ανατροπής της υπεραντιδραστικής επίθεσης του καπιταλισμού, θα πρέπει να ενισχύει, να αναδείχνει και να οργανώνει θεσμούς του λαού, επιβολής της θέλησής του. Αυτή είναι η απάντηση στο «ποιος θα κάνει την ανατροπή» και με ποιο «πολιτικό εργαλείο». Οι 95χρονοι δεινόσαυροι της πολιτικής και το «κοινοβούλιο της ντροπής» πρέπει να αντικατασταθούν από όργανα, επιτροπές και αντιπροσωπευτικές συνελεύσεις των εργαζομένων, πολιτικοποιημένα συνδικάτα που θα ζητούν Συντακτική Συνέλευση και νέο Σύνταγμα (και να μην αφήνουμε την ακόμα πιο αντιδραστική αναθεώρησή του στο Σαμαρά) ενάντια στο χρέος, την ΕΕ, τη επιτροπεία, τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία, τις τράπεζες κλπ. Μπορεί μια τέτοια κατάσταση να μην ήταν ώριμη το 2012, αν και ψήγματά της διαφάνηκαν με το κίνημα των πλατειών, θα είναι όμως το ίδιο το 2015 και το 2016;

7) Το μέτωπο που θα νικήσει ο λαό έχει και διεθνική βάση και απεύθυνση.

Είναι συνήθης νουθεσία της αστικής τάξης και των υπεύθυνων αριστερών, ότι η διεθνής κατάσταση και η εξάρτηση της χώρας (πόσο περισσότερο μια χρεοκοπημένης χώρας) από τις αγορές, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., δεν επιτρέπει ριζοσπαστισμούς και περιπέτειες. Βασίζονται μάλιστα και στα Δεκεμβριανά - ο Πρετεντέρης χαιρέκακα έγραφε ότι «τα εγγλεζάκια με τα κοντά παντελονάκια» απέδειξαν το ’44 που ανήκει η Ελλάδα για όσους το ξεχνάνε σήμερα. Δεν θα αναφερθούμε εδώ σε επαναστατικά παραδείγματα άλλων χωρών τις προηγούμενες δεκαετίες που διέλυσαν αυτό το μύθο. Εξάλλου, το ΕΑΜ και ο Δεκέμβρης του ’44 μπορούσε να νικήσει εάν η ηγεσία του κινήματος απέρριπτε τη γραμμή της εθνικής ενότητας, στην οποία (εδώ είναι η τραγικότητα της διεθνούς παρέμβασης) συνηγορούσε και η Σ.Ε. στην οποία η επαναστατική, διεθνιστική επέκταση του σοσιαλισμού είχε ήδη εκφυλιστεί και αντικατασταθεί από την κοντόφθαλμη γραμμή για «ευρωπαϊκές ζώνες επιρροής» γύρω από την κρατική μας οντότητα σε συνεννόηση με τη Δύση.

Σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο φαινομενικά πανίσχυρος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός με τις έντονες εσωτερικές και εξωτερικές αντιθέσεις του, τείνει να γίνει πολύ πιο ασταθής, ειδικά αν μια χώρα ή ομάδα χωρών σπάσει το πλαίσιό του. Η περικύκλωση ενός μετώπου αντι ΕΕ και αντικαπιταλιστικής ανατροπής δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί σε μια Ευρώπη και σε έναν κόσμο που βράζει κοινωνικά. Μπορεί να γυρίσει στο ακριβώς αντίθετό του. Αρκεί, ένα τέτοιο μεγάλοκαι σύγχρονο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, να μην συνθλιβεί στη γραμμή της αποσύνδεσης της αντικαπιταλιστικής πάλης από την επαναστατική ανατροπή, όπως έγινε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που η κυρίαρχη γραμμή της Κ.Δ. και της Σ.Ε. βασιζόταν στην αποσύνδεση του ιμπεριαλιστικού πολέμου από την επανάσταση.

8) Τέλος, για μας το Μέτωπο που θα νικήσει είναι και υποκείμενο της πάλης.

Δεν είναι πρόγραμμα σε χαρτί ούτε διακήρυξη πολιτικού γραφείου. Δεν είναι τακτικισμός για να γίνουμε πιο πολλοί. Πιστεύουμε ότι η πολιτική συσπείρωση μόνο γύρω από ένα κόμμα ή συνδικάτο με τη λογική της κομματικής αυτοσυντήρησης (ΚΚΕ) ή των απεγνωσμένων συνδικαλιστικών κινήσεων δεν οδηγούν πουθενά. Με το μέτωπο θέλουμε να ηγεμονεύσει η αντικαπιταλιστική συνείδηση πάνω στην υποταγή, η ρήξη στη διαπραγμάτευση, η επανάσταση στο ρεφορμισμό. Το μέτωπο που προτείνουμε δεν είναι ασπόνδυλο άθροισμα οργανώσεων, ούτε διαπαραταξιακό φόρουμ. Έχει κοινωνική γείωση και δεσμούς με το μ.κ. Έχει ισχυρή κομμουνιστική τάση για το κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας. Και κάτι ακόμα πιο βασικό. Τα Δεκεμβριανά του ’44 έδειξαν ότι παρά το πανίσχυρο κόμμα (ΚΚΕ) και το ακόμα πιο ισχυρό μέτωπο (ΕΑΜ), η έλλειψη επαναστατικής τακτικής οδήγησε στην ήττα. Δεν τσακωνόμαστε για επίθετα. Λαϊκό, αντιμονοπωλιακό, ενιαίο ή αριστερό. «Μαλώνουμε» για την πολιτική γραμμή, τη στρατηγική και τους δρόμους. Μπροστά στον κόσμο της μάχης. Για να συνθέσουμε σε ανώτερη βάση.

Για μας, το καταλάβατε νομίζω, το Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο είναι το μέτωπο που θα νικήσει. Με νέο εργατικό κίνημα και ισχυρό αντικαπιταλιστικό πόλο. Με μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερη πολιτική συσπείρωση που θα βαδίζουν προς τα εκεί, αλλά και μια μαζική κομμουνιστική οργάνωση που θέλει να φτάσει τα πράγματα μέχρι το «τέλος», την αρχή δηλαδή της πραγματικής ιστορίας της ανθρωπότητας, τον κομμουνισμό.

Μιχάλης Ρίζος, μέλος του γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, 13/12/2014