Για την ανάλυση του ευρώ και της νομισματικής πολιτικής της Ε.Ε.

Στο άρθρο αυτό, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου του ΝΑΡ, θα εκθέσω κάποιες απόψεις που σχετίζονται με το ζήτημα της νομισματικής πολιτικής της ΕΕ και του ευρώ, θεωρώντας πως πρέπει να απαντήσουμε πιο τεκμηριωμένα σε ερωτήσεις, όπως:

- Γιατί το ευρώ και η νομισματική πολιτική της ΕΕ έχει αποδειχτεί τόσο καταστροφική για τους εργαζόμενους και τους λαούς της ΕΕ;

- Πώς θα καταφέρουμε στον αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό, που αναπτύσσεται στην Ευρώπη, να δώσουμε μια αριστερή και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, προτάσσοντας την ταξική ανάλυση της ΕΕ και του ευρώ και όχι μέσα από μια ανάλυση σύγκρουσης συμφερόντων χωρών;

- Πώς η ανάλυση αυτή θα βοηθήσει ώστε να αναδυθούν πιο επιθετικά αιτήματα απέναντι στην ΕΕ, που θα αφορούν όχι μόνο στη μη πληρωμή των χρεών προς την ΕΕ και την ΕΚΤ, αλλά στην απαίτηση οι μηχανισμοί αυτοί να αποζημιώσουν τις χώρες και τους λαούς για τη συστηματική κλοπή δημοσίου χρήματος την οποία έχουν πραγματοποιήσει;

Ευρώ σημαίνει νόμισμα και η ανάλυση του ευρώ σημαίνει ανάλυση της νομισματικής πολιτικής της ΕΕ και της ΕΚΤ. Από τις μυθοπλαστικού τύπου αναλύσεις σχετικά με το ευρώ, που έχουν μέχρι τώρα γίνει, απουσιάζει εντελώς η διάσταση της νομισματικής πολιτικής της ΕΕ. Η βασικότερη πτυχή της σχετίζεται με την παραγωγή τεράστιων ποσοτήτων νέων χαρτονομισμάτων, γεγονός που με επιμέλεια αποκρύπτουν όσοι έχουν συμφέρον να υπερασπιστούν το ευρώ και την ΕΕ.

Είναι αλήθεια πως γενικότερα στο τραπεζικό σύστημα υπάρχει πλήρης αδιαφάνεια και συνεπαγόμενη αδυναμία εύρεσης στοιχείων, που σχετίζονται με την κυκλοφορία και έκδοση του χρήματος. Η γενικότερη αυτή αρχή του καπιταλισμού, στην περίπτωση της ΕΚΤ βρίσκει την έκφρασή της στην θεσμικά κατοχυρωμένη ομερτά που τη διέπει, ώστε να λειτουργεί ως επίσημη μαφιόζικη οργάνωση που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα από αυτά που κάνει. Για αυτό το λόγο και σχετικά με την απόδειξη του γεγονότος πως όντως η ΕΚΤ εκδίδει νέο χρήμα θεωρώ σημαντική τη δημοσιοποίηση στοιχείων από την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΕ, όπου αναφέρεται πως η ΕΚΤ από το 2002 ως το 2010 έχει τυπώσει 520 δισεκατομμύρια νέα ευρώ, πως ήδη από το 2002 έχει εκδώσει στρατηγικά αποθέματα του ευρώ, χωρίς να αναφέρεται το μέγεθος των αποθεμάτων αυτών. Τα ποσά αυτά της έκδοσης και διαχείρισης νέου χρήματος από την ΕΚΤ και την ΕΕ στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερο αφού δεν περιλαμβάνεται το χρονικό διάστημα από το 2010-2013 και άλλα στοιχεία που αγνοούμε. Και είναι τεράστια ποσά που καμιά σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να παραβλέψει ή να υποτιμήσει, όταν αναφέρεται στο ευρώ.

Το χρήμα αυτό δεν στοιχίζει τίποτε στην ΕΚΤ και την ΕΕ και το εκδίδει εκμεταλλευόμενη τις αποκλειστικές νομισματικές αρμοδιότητες που τις έχουν δοθεί από τις κοινοτικές συνθήκες, αρμοδιότητες που έχουν πλήρως αφαιρεθεί από τα εθνικά κράτη. Δεδομένης της τεράστιας σημασίας του χρήματος στην οικονομία οι συγκεκριμένες συνθήκες έχουν δημιουργήσει ένα δολοφονικό μηχανισμό νομισματικής ασφυξίας (όπως φάνηκε χαρακτηριστικά στην περίπτωση της Κύπρου) κάθε φορά που θα κλείσουν τη στρόφιγγα. Δεν είναι καθόλου υπερβολική η άποψη πως οι συνθήκες του ευρώ αποτέλεσαν τα πρώτα μνημόνια, που αργά η γρήγορα, αλλά αναπόδραστα θα οδηγούσαν στα επόμενα.

Αυτό που κάνει το ευρώ το πιο αντιδραστικό από όλα τα νομίσματα και τη νομισματική πολιτική της ΕΕ την πιο αντιδραστική νομισματική μετάλλαξη είναι πως ουσιαστικά δημιουργείται πλήρης ιδιωτικοποίηση του μηχανισμού έκδοσης του χρήματος, αφού η ΕΚΤ λειτουργεί ως ιδιωτικός μηχανισμός, που πουλά το παραγόμενο χρήμα στα κράτη-μέλη, με τους γνωστούς μάλιστα τοκογλυφικούς όρους, αυξάνοντας τα κέρδη των ιδιωτικών τραπεζών και γιγαντώνοντας τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Τα δραματικά αποτελέσματα αυτής της ιδιωτικοποίησης βαρύνουν όχι γενικά και αόριστα τα κράτη αλλά τις εργατικές τάξεις και τους λαούς τους. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα καλούνται να τα ο πληρώσουν οι εργαζόμενοι και όχι οι αστοί, ενώ ταυτόχρονα αξιοποιούνται από το κεφάλαιο ως όχημα για την επιβολή του συνόλου των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, διάλυση κοινωνικών δικαιωμάτων, ελεύθερες οικονομικές ζώνες, απόκτηση εμπράγματων δικαιωμάτων των πολυεθνικών στους φυσικούς πόρους κλπ).

Είναι επομένως βασικό να αποκαλύψουμε τον ακριβή μηχανισμό παραγωγής νομίσματος από την ΕΚΤ. Το να αποκρύπτεις αυτόν τον τραγικό μηχανισμό, λέγοντας «πως δεν τρέχει και τίποτα» σημαίνει ουσιαστικά συγκάλυψή του. Με αυτήν τη λογική εξαγνίζεις την ΕΕ από αυτό που πραγματικά είναι. Αν μια κατηγορία εργαζομένων παίρνει π.χ. ένα επίδομα διαπομπεύεται σε όλη την κοινωνία. Η ΕΕ και η ΕΚΤ που έχει σφετεριστεί και σφετερίζεται δημόσιο χρήμα όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο (και κανένας δεν το γνωρίζει) αλλά ταυτόχρονα παρουσιάζεται και ως σωτήρας. Η ανάδειξη του γεγονότος αυτού καταρρίπτει τη λανθασμένη αντίληψη, που έχει καταστεί κυρίαρχη, πως η ΕΕ ανοίγει το σεντούκι και δίνει από αυτό που της ανήκει, προσάπτοντάς της μόνο την κατηγορία του τοκογλύφου. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως οι καπιταλιστές προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις στρατηγικές τους στοχεύσεις ενοχοποιούν ως υπεύθυνους τους εργαζόμενους των διαφόρων χωρών. Λένε για παράδειγμα στο γερμανό εργάτη πως για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει φταίει ο τεμπέλης Έλληνας και πως του κόβουν το μισθό για να πληρώσει τα χρέη των Ελλήνων. Στο έλληνα εργαζόμενο ή άνεργο λένε πως το πρόβλημα δημιουργείται για να κερδίζει η Γερμανία. Η αντίληψη αυτή στερείται ταξικής βάσης, αφού είναι άλλο πράγμα το γερμανικό κεφάλαιο, που όντως ωφελείται όπως και το κεφάλαιο όλων των χωρών, και άλλο πράγμα ο γερμανός εργαζόμενος, ο οποίος μάλιστα σήμερα έχει υποστεί σημαντική μείωση αποδοχών ή τίθεται σε καθεστώς mini jobs. Επομένως η ανάλυση, που θέτει το ζήτημα του ευρώ σε εθνική και όχι ταξική βάση, συσκοτίζει τον πραγματικό ρόλο του ευρώ και αδυνατεί να δημιουργήσει συνθήκες εργατικής συσπείρωσης και κινητοποίησης σε όλες τις χώρες της ΕΕ και της ευρωζώνης, οι οποίες θα αμφισβητούν το ευρώ και την ΕΕ από τη σκοπιά των από κάτω και θα παλεύουν για τη διάλυση των αντιδραστικών αυτών θεσμών του κεφαλαίου.

Δεν φτάνει όμως μόνο να αποκαλύψουμε το μηχανισμό αυτό. Αυτό που ξεκάθαρα θα πρέπει να πούμε στον ελληνικό λαό και στους υπόλοιπους εργαζόμενους της ΕΕ είναι πως το χρήμα αυτό ανήκει στους λαούς της ΕΕ, το οποίο σφετερίζεται και κλέβει η ΕΚΤ. Αυτοί λοιπόν που υποκριτικά παρουσιάζονται ως σωτήρες δεν είναι τίποτα περισσότερο από τεράστιου μεγέθους καταχραστές δημοσίου χρήματος, το οποίο έχουν χρησιμοποιήσει για να δανείσουν αυτούς από το οποίους το έχουν κλέψει. Πρέπει να πούμε πως χρέος δεν μπορεί να υπάρξει , όταν αποδεδειγμένα ο δανειστής σε έχει δανείσει με χρήμα που έχει κλέψει από σένα τον ίδιο. Και όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει χρέος προς την ΕΕ και την ΕΚΤ, αλλά υφίσταται το ακριβώς αντίθετο. Οι κεφαλαιοκρατικοί αυτοί οργανισμοί οφείλουν να αποζημιώσουν τους λαούς και τα κράτη ακριβώς λόγω της κλοπής, των καταχρηστικών κερδών που έχουν αποκομίσει και της ζημιάς που έχουν δημιουργήσει στην παραγωγική υποδομή, ιδιαίτερα με τη διάλυση του δημόσιου παραγωγικού τομέα. Το επιθετικό αυτό αίτημα, στα πλαίσια της ανάλυσης που προηγήθηκε, πρέπει να γίνει αίτημα όλων των εργατικών και λαϊκών κινημάτων των χωρών του ευρώ, που αυτή τη στιγμή δυστυχώς δεν θέτουν ζήτημα αποδέσμευσης των χωρών τους και διάλυσης της ΕΕ και του ευρώ.

Η ανάλυση αυτή δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, ούτε αναιρεί στο παραμικρό την αναγκαιότητα της πολιτικής μας γραμμής του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ. Αντίθετα την τεκμηριώνει καλύτερα αφού στηρίζεται στα πραγματικά αναντίρρητα γεγονότα, της δίνει ένα επιθετικό περιεχόμενο καταρρίπτοντας τα μυθεύματα των αστών απολογητών της ΕΕ, δημιουργεί τις προϋποθέσεις συμμαχιών με τα άλλα εργατικά κινήματα της Ευρώπης, θέτει το ζήτημα της αναγκαιότητας της διάλυσης της ΕΕ και του ευρώ μέσω της αποκάλυψης του ταξικού τους χαρακτήρα. Για τους λόγους αυτούς πιστεύω πως επιβάλλεται να τη συμπεριλάβουμε με τρόπο οργανικό στις μέχρι τώρα αναλύσεις και προτάσεις μας.

Ταξιάρχης Κωστογιάννης, Οργάνωση Πρέβεζας του ΝΑΡ