Για μια νέα σελίδα στο εργατικό κίνημα

Η ομιλία του σ. Μιχάλη Ρίζου, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και συνδικαλιστή στην κεντρική πολιτική εκδήλωση της 2^ης μέρας του Φεστιβάλ Αναιρέσεις 2016 με θέμα: «ΗΠΑ-Γαλλία-Ελλάδα. Η νέα εργατική βάρδια σηκώνει κεφάλι: Για το νικηφόρο εργατικό κίνημα της εποχής μας».

Για μια νέα σελίδα στο εργατικό κίνημα

Σύντροφοι-συντρόφισσες, συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,

Έχουμε την τιμή και τη χαρά να συζητήσουμε σήμερα στο Φεστιβάλ μας, να ανταλλάξουμε εμπειρίες και να βαθύνουμε σε συμπεράσματα, με δύο συντρόφους-συναγωνιστές από δύο μεγάλα κινήματα, με εργατικά-ταξικά χαρακτηριστικά, που εξελίσσονται στην καρδιά του σύγχρονου καπιταλισμού, στις καπιταλιστικές μητροπόλεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας.

Στις ΗΠΑ με την μεγάλη παράδοση εργατικών αγώνων και γιγάντιων ταξικών συγκρούσεων (δεν ξεχνάμε ότι το εργατικό κίνημα αυτής της χώρας, εκτός των άλλων, κατέχτησε το 8ωρο, μια θεμελιώδη παγκόσμια εργατική νίκη, που ανέπτυξε πολιτικά το εργατικό κίνημα, το ωρίμασε στη διεκδίκηση πολιτικών αιτημάτων και νόμων με γενική ισχύ απέναντι στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου, και που σήμερα παίρνει πίσω ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός του 21ου αιώνα), και στη Γαλλία των μεγάλων πολιτικών αγώνων της εργατικής τάξης, όπου κατά τον Φρ. Ένγκελς -στον πρόλογο της 18ης Μπρυμαίρ (έργο του Μαρξ)-, αναφέρεται ως χώρα "όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη".

Ευχόμαστε όχι μόνο τη νίκη στους αγώνες αυτούς και το πολιτικό τσάκισμα της κυβέρνησης Ολάντ και του αστικού συνασπισμού εξουσίας σε ΕΕ και ΗΠΑ, απέναντι σε μια μεγάλη αντιδραστική αναδιάρθρωση που επιχειρείται (εργατική μεγα-μεταρρύθμιση, την ονομάζουν), αλλά και την έμπρακτη διεθνιστική συμβολή, ανάπτυξη, συντονισμό αντίστοιχων αγώνων και στη χώρα μας απέναντι στον κοινό εχθρό, τις κυβερνήσεις, το κεφάλαιο, την ΕΕ, τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις των πολυεθνικών και των αντίστοιχων μέτρων που προωθούν (όπως η συμφωνία για το παγκόσμιο εμπόριο που είναι στα σκαριά ή η θεσμοθέτηση του κόφτη που έγινε τον Ιούνη 2014 και στηρίζεται στην οδηγία 2011/85/ΕΕ δηλ. είναι απόφαση όλης της Ε.Ε.). Δηλαδή, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ, δεν είναι θέμα μιας τυπικής αλληλεγγύης.

Ποιες σκέψεις καταθέτουμε σήμερα:

1. Οι εργατικοί αγώνες και το κίνημα δεν μπορούν να ειδωθούν ξεχωριστά από την πορεία της αριστεράς και ειδικά της επαναστατικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής της πτέρυγας. Όποτε ιστορικά – και στη χώρα μας – η αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα αποκόπηκαν από τη δουλειά, την οργάνωση, τις άμεσες μάχες και, κυρίως, την πολιτική έκφραση των στρατηγικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, όποτε αποφάσισε να “μιλήσει” πανεθνικά, ελιτίστικα – διανοουμενίστικα, να αμβλύνει τις αντιθέσεις, να κηρύξει την εθνική ενότητα, τη συναίνεση και τη συνύπαρξη, έστω σε ένα πιο “δίκαιο” πλαίσιο, των αστικών με τα εργατικά συμφέροντα, να διαχειριστεί την ταξική πάλη μέσα από μια “αριστερή κυβέρνηση”, με το λαϊκό κίνημα ξεδοντιασμένο και στη γωνία, η κατάληξη ήταν καταστροφική και για την ίδια, και για την εργατική τάξη. Τα παραδείγματα πολλά: από το επαναστατικό κίνημα της δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα, μέχρι την επιθετική, αντιδραστική, μνημονιακή διαχείριση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων από τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που εξακολουθεί θρασύτατα να μιλάει στο όνομα της αριστεράς, της ταξικής μεροληψίας, του Βελουχιώτη ή/και του κομμουνισμού. Αλλά και αντίθετα: όποτε το εργατικό κίνημα “αποφάσισε” να αποπολιτικοποιηθεί και με μια άλλη έννοια, να “αποκομματικοποιηθεί” στο όνομα της “ενότητας όλων των εργαζομένων χωρίς σημαίες και χρώματα”, στο όνομα των “καθαρών εργατικών διεκδικήσεων” χωρίς πολιτικές αιχμές, να φύγει δηλ. από τις αριστερές ιδέες και τη στρατηγική της ρήξης με το κεφάλαιο και της χειραφέτησης από τα δεσμά της ιδιοκτησίας και της εξουσίας του πλούτου, έφαγε τα μούτρα του, οι όποιες μαχητικές αντιστάσεις εκφυλίστηκαν στο συντεχνιασμό, τον κατακερματισμό και τελικά στην ήττα (επίσης αρκετά παραδείγματα).

2. Άρα μιλώντας για εργατικό κίνημα, εδικά σήμερα, μιλάμε για ένα νέο πάντρεμα, γόνιμο και δημιουργικό, των οικονομικών αγώνων της τάξης για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της με τον πολιτικό αγώνα για τη συνολική κατάργηση της εκμετάλλευσης, με τις σύγχρονες κομμουνιστικές, απελευθερωτικές ιδέες και προγράμματα και οργανώσεις. ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ. Γιατί εργατικό κίνημα δεν είναι μόνο συνδικαλισμός, ενώ ανάμεσα στον οικονομικό και πολιτικό αγώνα δεν υπάρχει σινικό τείχος, αντίθετα τον διαχωρίζουν όλα τα πολυποίκιλα ρεύματα του ρεφορμισμού και της αστικής πολιτικής στο κίνημα που δεν εμπιστεύονται ή δεν θέλουν την εργατική τάξη. Να δρα πολιτικά για τα αυτοτελή της συμφέροντα. Δεν είμαστε κατά του οικονομικού αγώνα όπως μας κατηγορούν. Αντίθετα πιστεύουμε ότι οι κοινωνικοί αγώνες λειτουργούν ως σχολείο για την εργατική τάξη. Στην πάλη αυτή, οι εργάτες δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, μαθαίνουν να ενώνονται, μαθαίνουν και καταλαβαίνουν την ανάγκη και τη σημασία της ένωσης. Σε τελευταία ανάλυση, η πάλη αυτή είναι όρος για την ανάπτυξη πολιτικής συνείδησης των εργατών. Είμαστε κατά των φραγμών στην εμφάνιση και συγκρότηση εργατικής πολιτικής στους αγώνες με τη δικαιολογία ότι διασπούν την οικονομική πάλη της τάξης.

Τολμώ να πω ότι στο παραπάνω ζήτημα, έχουμε διεθνώς μια τεράστια ιστορική καθυστέρηση και παλινδρόμηση. Ενώ ο καπιταλισμός κάνει ιστορικά άλματα στους ρυθμούς και τις καινοτομίες εκμετάλλευσης και άντλησης υπεραξίας (σε μια αγωνιώδη και επείγουσα προσπάθεια να ανατάξει το νόμο πτώσης του ποσοστού κέρδους, μέσα από μπαράζ αναδιαρθρώσεων), επιστρέφοντας στο μεσαίωνα, στον “δούλο με το tablet”, στη σύμπηξη σε ενιαία εκμεταλλευτική “ηλεκτρονική” αλυσίδα παραγωγής του υπερπτυχιούχου των πέντε πτυχίων και των τριών διδακτορικών με τον ανειδίκευτο, ανασφάλιστο μετανάστη, το εργατικό κίνημα παραμένει σε λογικές μιας προηγούμενης εποχής ή οπισθοχωρεί ακόμα και σε αντιλήψεις του 19ου αιώνα, όπου το εργατικό κίνημα ήταν περιορισμένο στα στενά όρια της οικονομικής πάλης μέσα στο σύστημα, διαπραγματευόταν τους ρυθμούς και τους όρους εκμετάλλευσης, δεν διανοούνταν, ούτε ήξερε, να θέσει όρους και πλαίσια συνολικής κατάργησης της εκμετάλλευσης, οργάνωσης σοσιαλιστικής παραγωγής και εξουσίας, κατοχής των μέσων παραγωγής και διεύθυνσης, πολιτικής απελευθέρωσης.

Κυριαρχεί στις μέρες μας μια νέα «στρεβλή εργατική συνείδηση», συσκότισης των καπιταλιστικών σχέσεων και της ουσίας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ο εργάτης είναι άνεργος επειδή κάποια λαμόγια τα φάγανε ή επειδή δεν έχει πολλά προσόντα ή επειδή ζει σε μια χώρα με διεφθαρμένους πολιτικούς. Μένει απλήρωτος επειδή το αφεντικό δεν έχει δουλειές και τι να κάνει, θα πάρει σύνταξη στα 90 γιατί το ασφαλιστικό δεν μπορεί να υποστηρίξει τέτοια αύξηση του μ.ο. ζωής, ενώ δεν κάνει απεργία γιατί αν σταματήσει η παραγωγή και κλείσει η επιχείρηση που θα βρει δουλειά. Και όταν απολυθεί, εκλιπαρεί το κράτος για ένα επίδομα από τον ΟΑΕΔ ή το δήμαρχο για μια δουλειά στα 5μηνα.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ, πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά, οργανωτικά. Δεν θα σταθούμε κυρίως σε αυτό. Θα μιλήσουμε για τους αναγκαίους όρους μιας “αλλαγής σελίδας”.

3. Ως ΝΑΡ για την κομμουνιστική απελευθέρωση, επιχειρούμε να θέσουμε την πολιτική γραμμή της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος (με την πλήρη έννοια του όρου – όχι μόνο συνδικαλιστικά), να συμβάλλουμε δηλ. στην οργάνωση της τάξης σε ανώτερο πολιτικό και μαχητικό επίπεδο (από τους ασύνδετους και περιορισμένους συνδικαλιστικούς αγώνες ενός κλάδου ή μιας επιχείρησης ή τον - εξαρχής συμβιβασμένο και ηττημένο - πανεργατικό αγώνα μαϊμού της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ). Αυτή η ανασυγκρότηση θα είναι το βάθρο και ο καταλύτης για να πάνε αλλιώς τα πράγματα (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ), για να συγκροτηθεί ένα αγωνιστικό μέτωπο αντιπολίτευσης ρήξης ανατροπής με την κυβέρνηση, την ΕΕ, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Για να προωθηθεί το συνολικό αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο( ΑΕΜ).

ΠΟΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ;

4. ΑΝΑΛΥΣΗ: Αποτελεί πρόβλημα στην αριστερά και στις εργατικές πρωτοπορίες η ανάλυση για το σημερινό ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Η στάση της απέναντί του. Η τρομερά βίαιη, βαθιά και συνολική αναδιαρθρωτική επιδρομή του καπιταλισμού, θεωρείται παρένθεση, προσωρινή εξαίρεση από το “κοινωνικό κράτος”, αναγκαστική πολιτική υπέρβασης της κρίσης ή δογματική προσήλωση και λανθασμένο μείγμα πολιτικής των νεοσυντηρητικών. Πόσο βαθιά γελασμένοι είναι; Και πόσο συνεχώς “πέφτουν από τα σύννεφα” βλέποντας την αμείλικτη πραγματικότητα και την ενιαία στρατηγική της αστικής τάξης (Κεν Λόουτς, καταφύγιο σε θεωρίες συνωμοσίας, προδότης Τσίπρας κλπ).

Ο σημερινός καπιταλισμός ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΡΗΞΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ. Γιατί υποχρεώνει ακόμα και την πιο στοιχειώδη διεκδίκηση ζωτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των νέων, πολύ περισσότερο την πάλη για μη χειροτέρευση και βελτίωση της θέσης τους να διεξάγεται με σκληρό αγώνα, με λογική σύγκρουσης και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, απαιτεί την ύπαρξη της λογικής του επαναστατικού αγώνα. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου έχει επιβληθεί το καθεστώς ευρωμνημονιακής απολυταρχίας και καπιταλιστικού σφαγείου (κυριαρχούν, πλέον, οι ατομικές, σχεδόν για τους 8 στους 10 εργαζόμενους, συμβάσεις, ενώ είναι παράδεισος για το κεφάλαιο - πλήρης φορολογική απαλλαγή μέχρι και για 15 χρόνια και μέχρις ότου εξαντληθεί το ποσό της προβλεπόμενης κρατικής ενίσχυσης με το νέο «αναπτυξιακό νόμο».

Το εργατικό κίνημα και η αριστερά, σημαδεμένη από τη ρεφορμιστική – μεταρρυθμιστική λογική της προηγούμενης περιόδου, εξακολουθεί να παζαρεύει για κατακτήσεις – βελτιώσεις στα πλαίσια αποδοχής της στρατηγικής των αναδιαρθρώσεων για άμβλυνση των συνεπειών του μνημονίου και της πολιτικής της ΕΕ και γι' αυτό αποτυχαίνει. Δεν διεκδικεί μείωση του χρόνου εργασίας και αύξηση μισθών γιατί θεωρεί ότι αυτά μπορούν να γίνουν μόνο όταν το επιτρέψει ο ρυθμός των καπιταλιστικών κερδών (μερίδιο από την πίττα) και όχι η ρήξη με τα κέρδη και τη σχέση μισθών - κερδών. Δεν διεκδικεί μόνιμη δουλειά γιατί έχει αποδεχτεί την ελαστική εργασία ως λύση στο πρόβλημα παραγωγικότητας/ανταγωνιστικότητας/αστικής ανάπτυξης. Δεν έχει μέτωπο στις ιδιωτικοποιήσεις γιατί πιστεύει στη συνύπαρξη με την αγορά και ότι λύση στο ελληνικό πρόβλημα είναι οι “επενδύσεις” και η σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού. Δεν θέλει να φύγουμε από την ΕΕ γι' αυτό δεν μπορεί να τα βάλει με το δημοσιονομικό σφαγείο. Έχει λανθασμένη άποψη για τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις (και την ΕΕ), τις θεωρεί ακόμα λίγο – πολύ προοδευτικό φαινόμενο και κοινωνική ασπίδα, βλέπει σε αυτές μόνο “πολιτικές λιτότητας” των νεοσυντηρητικών και θεωρεί την έξοδο μιας χώρας ως “απομονωτισμό”, εθνικισμό, βερμπαλισμό, υπερφίαλη εκτίμηση των συσχετισμών, ταύτιση με το σοσιαλισμό, κλπ. Χαρίζει το μίσος των λαών για την ΕΕ σε κάθε λογής ακροδεξιούς, εθνικιστές και στους φασίστες, και θεωρεί μάλιστα ότι έτσι τους χτυπάει.

Γι' αυτό φτάσαμε σήμερα το εργατικό κίνημα να διαπραγματεύεται τους όρους εξαθλίωσης των εργαζομένων εντός της ευρωφυλακής, να πασχίζει να “χωθεί” σε ένα “παράλληλο πρόγραμμα”, να πάρει από τα “αποφάγια” του μνημονίου.

5. Η εκτίμηση αυτή δεν είναι θεωρητική: Με βάση αυτή προβάλλουμε παντού ανατρεπτικά προγράμματα πάλης μαζικού πολιτικού εκβιασμού κυβέρνησης-επιχειρηματιών. Ιστορικά σήμερα αναγκαία και συνεκτικά! Κάνουν μεγάλη ζημιά στο κίνημα όσοι αντιπαραβάλλουν ένα υποτιθέμενο πρόγραμμα “ανακούφισης” (ας θυμηθούμε το ΣΥΡΙΖΑ και το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης») από ένα τέτοιο αναγκαίο πλαίσιο.

6. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Τα αιτήματα και το αναγκαίο πλαίσιο πάλης σήμερα:

- Αντίσταση, ακύρωση και ανατροπή του μόνιμου σφαγείου των δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων από κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ και όλο το ευρωμνημονιακό τόξο. Κάθε κυβέρνηση από αυτό το τόξο είναι βαθειά εχθρική στο λαό! Ήττα και ανατροπή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από τους αγώνες ενός ρωμαλέου, ανασυγκροτημένου, εργατικού – λαϊκού κινήματος κλονισμού της κυρίαρχης πολιτικής.

- Κατάργηση των ευρωμνημονίων. Διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους τώρα! Οι δόσεις είναι η καρμανιόλα των συντάξεων, των μισθών και των δαπανών για Υγεία και Παιδεία! Η «καλύτερη» τακτοποίηση τους είναι μια απάτη αφού πάλι για δεκάδες χρόνια θα φορτώνονται στου λαού την πλάτη!

- Ενάντια στον κόφτη της ζωής μας, που επιβάλει η μισητή πια ΕΕ και στον φονιά των λαών, το ΔΝΤ . Απαλλαγή από όλα τα σύμφωνα πανευρωπαϊκής λιτότητας και βάρβαρων αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων». Έξω η ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ από τη χώρα! Εργατική έξοδος από ΕΕ-ευρώ!

- Διεθνιστικός αγώνας ενάντια στην εφιαλτική συμφωνία TTIP ανάμεσα σε ΕΕ και ΗΠΑ.

- Αντί για τις δόσεις στους τοκογλύφους δανειστές να διαγραφούν τώρα όλα τα χρέη του φτωχοκοσμου και των ανέργων στο κράτος και στις ματωβαμενες Τράπεζες!

- Άμεση βελτίωση της ζωής των εργαζόμενων με ριζική αναδιανομή εισοδήματος με αύξηση μισθών και συντάξεων-μείωση του εργάσιμου χρόνου και ετών συνταξιοδότησης σε βάρος των κερδών. Δουλειά σταθερή, μόνιμη και πλήρης. Επίδομα ανεργίας για όλους με χρηματοδότηση από τα κέρδη και τα δισ. που δίνονται από το κράτος για την δωρεάν υπενοικίαση χιλιάδων νέων στην αδηφάγο εργοδοσία. Αποκλειστικά Δημόσια, δωρεάν, υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κοινωνική ασφάλιση για όλους.

- Δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και γενναία αύξηση της φορολόγησης του πλούτου, κατάργηση των εξαιρέσεων και προνομιών του. Κατάργηση των έμμεσων φόρων.

- Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής-μαύρης εργασίας και εντατικοποίησης. Ενιαίες σχέσεις εργασίας, ενιαίες αμοιβές και ενιαίος χρόνος εργασίας. Ιση αμοιβή για ίση δουλειά.

- Οι ανάγκες και δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας μπροστά! Ενάντια στη στρατηγική των κρατούντων, των κυβερνήσεών τους και των υπερεθνικών τους οργάνων για εντεινόμενη συμπίεση των μισθών κάτω και από το φυσικό όριο επιβίωσης των εργαζομένων, για αύξηση του τμήματος της ημερησίας δουλειάς που καρπούται αποκλειστικά ο εργοδότης και για μεγαλύτερο σφετερισμό του ελεύθερου χρόνου μας.

- Εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση όλων των τραπεζών, των εταιρειών πετρελαιοειδών , ηλεκτρικής ενέργειας, ορυκτού πλούτου, συγκοινωνιών, μεταφορών, ύδρευσης και εκείνων που εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους και λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Κατάργηση του Υπερταμειου ιδιωτικοποιήσεων, αυστηρή τιμωρία σε όσους τολμήσουν να πουλήσουν έστω και 1 ευρώ της λαϊκής περιουσίας.

- Υπεράσπιση και διεκδίκηση των σύγχρονων δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού. Απόκρουση-ανατροπή της κλιμακούμενης αντιλαϊκής πολιτικής βίας και τρομοκρατίας, του μόνιμου κράτους έκτακτης ανάγκης. Κατοχύρωση του δικαιώματος των εργαζόμενων να επιβάλουν με οποιαδήποτε μορφή πάλης αποφασίσουν δημοκρατικά και συλλογικά, τις διεκδικήσεις τους στις κυβερνήσεις, στον κάθε εργοδότη, στο κράτος. Ελεύθερος συνδικαλισμός στον τόπο δουλειάς και στο στρατό. Να αποφασίζει ο ίδιος ο λαός για τις τύχες του χωρίς «προστάτες» και τις απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας.

- Πάλη ενάντια στην μιντιακή δικτατορία και στην πολιτιστική χειραγώγηση.

- Πάλη για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού.

- Να σταματήσει η δολοφονική αντιμετώπιση των προσφύγων από ΕΕ, κυβέρνηση. Απρόσκοπτη διέλευση των προσφύγων και μεταναστών από τα σύνορα. Καμιά επαναπροώθηση τους.

- Ματαίωση και ακύρωση της πολεμικής προπαρασκευής και απειλής, των ένοπλων πολεμικών επεμβάσεων και συγκρούσεων που έχουν μετατρέψει τις χώρες προέλευσης των προσφύγων σε κόλαση πείνας και θανάτου.

- Απελευθέρωση της χώρας από κάθε είδους ευρωκαταπιεση και από την κηδεμονία των διεθνών μηχανισμών και οργανισμών των πολυεθνικών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κ.λπ.) από τη σκοπιά της ισότιμης συνεργασίας των λαών και σε πλήρη διαχωρισμό από απόψεις που επωάζουν το αυγό του φιδιού( Λεπέν, κ.α.). Καμιά συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Οχι στη διάθεση ελληνικού εδάφους, αέρος και εξοπλισμού για επεμβάσεις σε άλλες χώρες. Έξω το ΝΑΤΟ.

Σύντροφοι-συντρόφισσες, συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,

6. Δεν φτάνει μόνο το πλαίσιο, το “χαρτί”. Θέλουμε ενότητα πλαισίου - αντίστοιχων συγκρουσιακών μαχητικών μορφών οργάνωσης και πάλης – συμμαχία της εργατικής τάξης με την μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας, με την μισθωτή διανόηση και φτωχή αυτοαπασχόληση και με τα πληττόμενα σήμερα κατώτερα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Απαιτείται ταυτόχρονα και ανάπτυξη της διεθνιστική πλευράς της δράσης μας.

7. Πολλοί ρωτάνε: Υπάρχει το δυναμικό;

Δεν λείπει το δυναμικό. Η εργατική τάξη μεγαλώνει, φτωχοποιείται, μορφώνεται, διεθνοποιείται, εφαρμόζονται πάνω της ενιαία οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις. Ο πλούτος που παράγει απογειώνεται, η ιστορική της δυνατότητα για έλεγχο, διεύθυνση και κατεύθυνση της παραγωγής διευρύνεται. Οι αγώνες δεν είναι λίγοι, ξεσπούν σε κύματα. Η κατεύθυνση και οι στόχοι τους όμως παραμένουν περιορισμένοι. Δεν λείπουν και φυσικά και οι πρωτοπόρες δυνάμεις. Όλα αυτά χρειάζεται να συζητηθούν πλατιά.

8. Το ψευτοδίπολο κατακτήσεις/επανάσταση;

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό αντιδημοκρατικό πλαίσιο επιχειρείται η αποθάρρυνση των εργαζομένων και του λαού, η καταθλιπτική επικράτηση της λογικής «Δεν υπάρχει εναλλακτική». Νέες δυσκολίες εμφανίζονται, καθώς κάθε κατάκτηση μοιάζει πολύ δύσκολη και ο αγώνας φαίνεται συχνά μάταιος. Εδώ αναπτύσσεται το ψευτοδίλημμα (με ευθύνη ΚΚΕ, ΛΑΕ, κλπ): “αφού δεν μπορούμε να κερδίσουμε τίποτα σήμερα ή επανάσταση (στο μέλλον) ή πλήρης παραίτηση, υποταγή, μάχη για τις επιπτώσεις ή/και ανοχή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (αφού τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει”.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Άμεση λοιπόν είναι η ανάγκη ανώτερης πολιτικοποίησης του καθημερινού αγώνα, πιο επιτακτικοί οι πολιτικοί στόχοι και το συνολικό σχέδιο ανατροπής (κατάργηση ευρωμνημονιακού καθεστώτος, έξοδος από ευρώ και ΕΕ, διαγραφή του χρέους, κλπ). Απαιτείται επαναστατική τακτική στο σήμερα και η σύνδεσή της με τη στρατηγική της διεθνιστικής κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Έτσι μπορούν να προκύψουν ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ: με επαναστατική απειλή, με ανώτερους πολιτικούς εργατικούς αγώνες.

9. Προϋπόθεση και όρος είναι και το Διαζύγιο από ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Μια Ιστορική πλέον καθυστέρηση. Έχουν μεγάλη ευθύνη οι δυνάμεις που τους στηρίζουν.

Ποια είναι τα «όργανα» και η δομή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΣΥ;:

- ΝΑΙΝΑΙκοι της ΕΕ και των μνημονίων.

- Πάνω από το 55% των συνέδρων στα συνέδρια του ιδιωτικού τομέα προέρχονταν από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τις τράπεζες, μεταξύ των οποίων πολλά διευθυντικά στελέχη. Οι ελαστικά εργαζόμενοι, οι πενταμηνίτες, οι άνεργοι, οι νέοι, οι μετανάστες, απουσιάζουν εκκωφαντικά από την δύναμη των συνδικάτων.

- Έχουν μετατραπεί σε μια κλειστή αντιδημοκρατική και αντιδραστική δομή, σε ένα μηχανισμό αναπαραγωγής και επιβολής της αστικής πολιτικής μέσα στην εργατική τάξη.

- Η ομοσπονδία των τραπεζών έχει 47 σωματεία-μέλη (κατακερματισμός). Σωματεία ιδρύονται ακόμα και στα γραφεία του προσωπάρχη στα SUPER MARKET.

- Από το 2012 ο προϋπολογισμός της ΓΣΕΕ και του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ από τα ΕΣΠΑ 2007-2013 είναι περίπου 150 εκατ. ευρώ, ενώ με το νέο ΕΣΠΑ 2016-2020 αναμένεται να διαχειριστεί πολύ μεγαλύτερα κονδύλια. Προγράμματα voucher, προγράμματα κοινωφελούς εργασίας και ανακύκλωσης της ανεργίας, κατάρτιση, πιστοποιήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα κάθε είδους. Η ΓΣΕΕ ΑΕ είναι φορέας άμεσης υλοποίησης της στρατηγικής του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Μετά από δεκαετίες ταξικής συνδιαλλαγής και κοινωνικού εταιρισμού, σήμερα η εργατική τάξη του ιδιωτικού τομέα δεν έχει συνομοσπονδία.

ΡΗΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ

Σύντροφοι-συντρόφισσες, συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,

Πως μπορούμε να προχωρήσουμε το επόμενο διάστημα; Η δράση μας στα Σωματεία, οι συντονισμοί, ο αναγκαίος  συντονισμός με άλλες ταξικές δυνάμεις. Μπορούμε με το δικό μας σχέδιο και συγκρότηση.

10. Μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση έχει η κυρίαρχη αριστερά (ΛΑΕ-ΚΚΕ). Ευθύνες και για τη «ΣΥΡΙΖΟΠΟΙΗΣΗ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ».

Πρώτον, η κυβέρνηση και οι λοιποί, τολμούν και τα κάνουν, διότι ηγεμόνευσε καταλυτικά μέσα στην αριστερά και στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα, η άποψη ότι «το πρώτο και κύριο ζητούμενο είναι να έχεις μια‘’αριστερή’’ κυβέρνηση στα χέρια σου και όλα τα άλλα θα έρθουν». Το μνημόνιο θα το καταργούσε με ένα νόμο και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Υποκατάσταση του πολιτικού λαϊκού αγώνα από τον κοινοβουλευτσιμσό και τον εκλογικό κρετινισμό. Ειρωνική στάση απέναντι στον “οργανωμένο λαό”, υποτίμηση του πολιτικού αγώνα που βαφτίζεται “κινηματισμός”.

Δεύτερο, η αποσύνδεση της «κυβέρνησης» και της κυβερνητικής-κοινοβουλευτικής-κάθε φορά εξουσίας από την πολιτική εξουσία και το κράτος.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες του Μαρξ, βασιζόμενη σε προηγούμενες εξεγέρσεις και ήττες του εργατικού κινήματος, είναι ότι όλες οι επαναστάσεις της εργατικής τάξης τελικά κατόρθωναν "να τελειοποιούν αυτόν τον [σ.σ. κρατικό αστικό] μηχανισμό αντί να τον τσακίζουν".

Τρίτο, η λεγόμενη παραγωγική ανασυγκρότηση, το νέο “παραγωγικό μοντέλο”. Η “παραγωγή” και η “ανάπτυξη” αυτονομείται από την ταξική πάλη, επιχειρείται να γίνει προτεραιότητα του κινήματος σε σχέση με την αντιπαράθεσή του με το κεφάλαιο, η εργατική τάξη να “βοηθήσει” στην – αστική – διέξοδο από την κρίση. Εντός του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας και των ολοκληρώσεων, γι' αυτό, όσοι πιστεύουν σε παραγωγικές ανασυγκροτήσεις εντός του συστήματος οδηγούνται σε λάθος κατεύθυνση στην πάλη: Όχι αναδιανομή, απαίτηση από τον πλούτο, (συνδικαλιστικό αίτημα η αύξηση μισθών !!!), αλλά παραγωγική ανασυγκρότηση, δημόσιες επενδύσεις και παραγωγή .... παραγωγή .... παραγωγή. Όχι «αυτάρκεια» και απόσυρση από το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά στοιχειώδη «έλεγχο πάνω στις μορφές, την έκταση και τους τρόπους ένταξής μας». Γι' αυτό οδηγούνται σε θέσεις για όχι έξοδος από την ΕΕ, αλλά μόνο για το νόμισμα, πάλη μόνο κατά του ευρώ και της ΟΝΕ.

Τέταρτο, το ΚΚΕ, κινείται αποκλειστικά με μια μόνιμη εκστρατεία να πείσει για τα δικά του «πολιτικά συμπεράσματα», για “μάχη αποκαλύψεων”, χωρίς ικανότητα αναγνώρισης κοινωνικών μετατοπίσεων και πολιτικών αλλαγών στη συνείδηση του κόσμου μέσα από την ενεργό δράση του ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Δεν εκτίμησε τις κοινωνικές μετατοπίσεις και πολιτικές δυνατότητες. Δεν έθεσε το ΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ (σε αντίθεση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που το έθεσε πρώτη φορά μαζικά στην ελληνική κοινωνία), και το ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, με ποιό κίνημα, ποια αριστερά, ποιο επαναστατικό σχέδιο.

Η λογική τους χαρακτηρίζεται από ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ – ΟΧΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, αλλά συμβολικές κινήσεις.

Και σήμερα όμως το ΚΚΕ, αρνείται την αντικαπιταλιστική τακτική ανατροπής της καπιταλιστικής επιδρομής και αναδιάρθρωσης, επιμένοντας στην ίδια αδιέξοδη τακτική υποβάθμισης του μαζικού πολιτικού αγώνα και του προγράμματος σε αποκλειστικό πεδίο κομματικής ζύμωσης, στο διαχωρισμό οικονομικού – πολιτικού αγώνα, στην υποτίμηση των επαναστατικών δυνατοτήτων, στην επίθεση – με μεθόδους αστικής πολιτικής και σπίλωσης – προς την αντικαπιταλιστική αριστερά, στην “αριστερή” διαχείριση του εκφυλισμένου εργατικού κινήματος των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΑ, κλπ, στο δισταγμό απέναντι στην κλιμάκωση των αγώνων και τις συγκρουσιακές μορφές. Ουσιαστικά δεν συνέβαλε σε ένα κίνημα μετωπικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το νέο γύρο επίθεσης, της έδωσε χρόνο να αντεπιτεθεί μετά το Φλεβάρη, με αποτέλεσμα να το αφήνει έκθετο απέναντι στους αγωνιστές.

ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΟΡΙΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: «Δε σας τα έλεγα; Είδατε που είχατε αυταπάτες ότι μπορείτε να αλλάξετε τα πράγματα; Καθίστε στα αυγά σας και απλά βγάλτε πολιτικά συμπεράσματα».

11. ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Σύντροφοι-συντρόφισσες, συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,

Ένα πολιτικό σχέδιο ανάταξης του κλίματος ηττοπάθειας και διαμόρφωσης όρων μιας κινηματικής και πολιτικής αντεπίθεσης, πρέπει να περιλαμβάνει βήματα σε πολλά επίπεδα.

α) Το πρώτο ζήτημα είναι η πρακτική δουλειά στην εργατική τάξη για την ανασυγκρότηση των συλλογικών μορφών ύπαρξής της. Η «δουλειά πεδίου», ώστε να χτίζεται έμπρακτα ένα πνεύμα συλλογικότητας και οι μορφές συσπείρωσης που το εκφράζουν, δίνοντάς του αγωνιστική διέξοδο. Για τη συσπείρωση αγωνιστών μέσα σε χώρους δουλειάς ή κλάδους, με τη δημιουργία επιτροπών αγώνα, με τη συσπείρωση σε υπάρχοντα σωματεία ή και με τη συμβολή στη δημιουργία νέων συνδικαλιστικών συγκροτήσεων.

β) Αγωνιστικό κέντρο συνάντησης των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων, σε πλήρη ανεξαρτησία από την συστημική, κυβερνητική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Είναι το Α της απάντησής μας. Μόνιμος, μαζικός Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Πλέον δεν μπορούμε να λειτουργούμε περιμένοντας απλώς την επόμενη αγωνιστική έκρηξη, με όρους καθορισμένους από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία η το ΠΑΜΕ. Κι ούτε έχουμε το περιθώριο να υποτιμούμε το παραμικρό αγωνιστικό σκίρτημα, την ελάχιστη διάθεση αγώνα – που πάντως δεν μας αρκεί απλώς να έρθουμε σε επαφή μαζί της, να επικοινωνήσουμε, υποτιμώντας ενδεχόμενες αντιφάσεις, συντεχνιασμούς, εκδηλώσεις της τάσης υποταγής κ.λ.π.

γ) Ανεξάρτητοι θεσμοί χειραφέτησης των εργαζομένων από την αστική πολιτική με προτεραιότητες τη δημιουργία εργατικών κοινοτήτων στις γειτονιές με επισπεύδουσες τις Εργατικές Λέσχες και συγκρότηση αντί-θεσμών που αντιμάχονται την πολιτιστική απολυταρχία του κεφαλαίου και την άθλια χειραγώγηση των εργαζομένων από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Σύνδεσμοι Βάσης Εργαζομένων και Ανέργων Δήμου.

δ) Ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής ταξικής πτέρυγας στους τόπους δουλειάς, κατοικίας και εκπαίδευσης (Κινήσεις στα σωματεία, Κινήσεις στις Περιφέρειες και τους Δήμους, ΕΑΑΚ, κ.λπ.) παίρνοντας υπόψη τις αρκετές πολιτικές ταχύτητες που υπάρχουν εντός της καθώς και την ευπρόσδεκτη συμμετοχή σ’ αυτήν αντικυβερνητικών, αντι-ΕΕ, αντί-εργοδοτικών, αντί-διαχειριστικών δυνάμεων που κινούνται και έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επιδίωξη είναι στις σημερινές ταξικές συσπειρώσεις να παραμείνουν όλες οι δυνάμεις που ήταν πάντα εκεί, ανεξάρτητα της πολιτικής πορείας που τυχόν ακολούθησαν τον τελευταίο χρόνο. Να απαλλαγούν –στις ελάχιστες περιπτώσεις που υπάρχει τέτοιο θέμα-από φορείς του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

ε) Υπάρχουν παλιές και νέες δυνάμεις που μπορούν και πρέπει να συγκλίνουν σε αυτή την κατεύθυνση. Δε χρειαζόμαστε ούτε αναγέννηση του «πρωτο-ΣΥΡΙΖΑ», με κόμματα που θα αρχίζουν και θα τελειώνουν σε ρητορείες για «αντι-μνημονιακά, πατριωτικά μέτωπα» και (ξανά μανά) «κυβέρνηση της αριστεράς», ούτε αρχηγικά κόμματα στημένα στις λογικές life style και πολιτικού marketing με απουσία αριστερής και εργατικής πολιτικής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δικαιούται, αλλά και υποχρεούται να διεκδικήσει ένα πρωταρχικό ρόλο στην προσπάθεια για ένα ευρύτερο μαχόμενο αντικαπιταλιστικό, αντι-ΕΕ πόλο, με ενεργή παρουσία και αλληλεπίδραση με την αντεπίθεση των κοινωνικών αγώνων. Ενιαία παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα. Συμβολή σε μια ταξική κίνηση του Νέου Εργατικού Κινήματος. Κοινή δράση, συντονισμένη, ισότιμη, χωρίς προνομιακές σχέσεις, αυτοτελή εμφάνιση των μαχόμενων πολιτικών δυνάμεων που κινούνται στ’ αριστερά του καθεστωτικού πλέον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό.

στ) Η ανάπτυξη του μαρξισμού και η επιστημονική θεμελίωση του κομμουνισμού καθώς και η συνένωση με το εργατικό κίνημα οδήγησε στη διαμόρφωση του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης, στη χειραφέτηση του εργατικού κινήματος από την αστική ιδεολογία και πολιτική. Προϊόν της συνένωσης του μαρξισμού με το εργατικό κίνημα αποτελεί η διαμόρφωση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συγκρότηση του μάχιμου περιεχομένου της σύγχρονης κομμουνιστικής διεθνιστικής απελευθέρωσης και του κινήματος της.Τελικός «σκοπός του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης» δεν είναι βέβαια άλλος, όπως τόνισε ο ίδιος ο Κ. Μαρξ, από  «την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας για λογαριασμό της και γι’ αυτό, φυσικά, είναι αναγκαία μια οργάνωση της εργατικής τάξης…».

Σε αυτό το ιστορικό καθήκον είμαστε αντιμέτωποι και σήμερα, με άλλους όρους, πιθανά πιο δύσκολους. Να εντείνουμε λοιπόν την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΑΜ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ!

Σύντροφοι-συντρόφισσες, συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,

Στην εποχή τους οι Μαρξ και Ένγκελς ανέδειξαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι το κόμμα όχι μόνο αγωνίζεται για την επίτευξη των άμεσων σκοπών και συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά ότι «στο σημερινό κίνημα εκπροσωπεί ταυτόχρονα το παρόν και το μέλλον του κινήματος». Ας μην μείνουμε να εκπροσωπούμε το παρελθόν του! Ας τα βάλουμε με την καπιταλιστική  βαρβαρότητα!

"Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε".
Ζοζέ Σαραμάγκου