Για ένα κόμμα των μεγάλων ρήξεων και ανατροπών

Για ένα κόμμα των μεγάλων ρήξεων και ανατροπών

Τον καιρό της φρίκης θα τραγουδάμε ακόμα;

Ναι! Θα τραγουδάμε το τραγούδι της φρίκης

Μ. Μπρεχτ

Ο 21^ος αιώνας έχει υπεισέλθει για τα καλά στην πρώτη του εικοσαετία, χωρίς όμως ακόμη να τολμά κανείς να πει, ό,τι έχει αρχίσει να προσέρχεται και προς τον ιστορικό του ρόλο, κάποιοι τον έχουν ορίσει σαν τον αιώνα των μεγάλων επαναστάσεων. Ο καπιταλισμός έχει εμπεριέλθει για άλλη μια φορά σε μία θεόρατη κρίση, ίσως τη μεγαλύτερη που έχει εμπεριέλθει από καταβολής του.

Η κρίση αυτή δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πρωτίστως  είναι πολιτισμική και κοινωνική. Για πρώτη φορά παρατηρούμε, ειδικά στον τόπο μας, να έχει ξηλωθεί εντελώς ο κοινωνικός ιστός. Αν πολιτική και πολιτισμός είναι ομόριζες λέξεις και παράγονται  από το ρήμα "πολιτεύομαι" δηλ. φτιάχνω  πόλεις (κοινωνίες), εντούτοις έχουν μία διαφορά: με τον όρο πολιτική αναφερόμαστε κατ’ αρχήν σε καθαρά διαχειριστικά θέματα της κοινωνίας, με τον όρο πολιτισμός αναφερόμαστε σε θέματα σχέσεων, από εμένα προς εμένα και από εμένα προς τον άλλον γενικά, ειδικά και τούμπαλιν. Αν προσπαθούσαμε να κάνουμε μία διεξοδικότερη ανάλυση του όρου πολιτισμός, θα λέγαμε  ό,τι είναι αυτή καθ’ εαυτή η σχέση που προάγει τις βαθύτερες σκέψεις, ιδέες εννοιολογικά και πραγματικά.

Ο πολιτισμός σαν φορέας μεγάλων διαρθρωτικών και υπαρξιακών αλλαγών με τα εργαλεία του που χρησιμοποιεί διαλεκτικά (τέχνες, γλώσσες, ιστορία, παράδοση κλπ.), πάντα σε οποιαδήποτε επαναστατική διαδικασία, εξέγερση, ή κινηματική κατάσταση, πρωτεύοντα και καθοδηγητικό ρόλο έπαιξαν και οι τέχνες ως πολιτιστικό εργαλείο. Ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία και ας θυμηθούμε: τη Γαλλική επανάσταση. Τα λογοτεχνικά, θεατρικά και μουσικά  αριστουργήματα που δημιουργήθηκαν. Ας πάμε στην προεπαναστατική και επαναστατική Ρωσία του 17 η απογείωση και αποθέωση των τεχνών.

Σήμερα θαρρεί κανείς ότι ένα αόρατο εξουσιαστικό χέρι έχει αποκόψει την κοινωνία από τον πολιτισμό. Γι’ αυτό ίσως, χρησιμοποιείται για να μας χαρακτηρίσει ο όρος «μάζα». Μέχρι να φτάσουμε να γίνουμε «λαός»  και να κατακτήσουμε  την έννοια «κόσμος» πρέπει να αναλογιστούμε  πόσο πίσω δεχτήκαμε να μείνουμε κοινωνικά και ηθικά και με ευθύνη της αριστεράς, που εγκατέλειψε τα μεγάλα της εργαλεία τις τέχνες, που ήταν πάντα διαλεκτικά το μεγάλο της όπλο.

Σήμερα που όσο ποτέ άλλοτε προβάλει το ερώτημα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, ας σκεφτεί κανείς με ποιον τρόπο μπορεί να αντιπαλέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα  και τον φασιστικό κίνδυνο. Ορκισμένος εχθρός της κάθε εξουσίας ο πολιτισμός, που αν μη τι άλλο βοηθά  στο να γίνεται πιο κατανοητή  η πολιτική θεωρία, πόσο δε μάλλον που η δικιά μας κοσμοθεωρία είναι καθαρά ανθρωποκεντρική.

Εν κατακλείδι,  τεράστια ευθύνη μας βαραίνει για το ζήτημα της ΕΡΤ. Η Ραδιοτηλεόραση  με όλα τα στραβά και τις αδυναμίες της δεν έπαυε να είναι το τελευταίο πολιτιστικό προπύργιο στον τόπο μας. Τώρα που φτάσαμε και στο τυπικό τέλος του κλεισίματος της ΕΡΤ, ας  αναλογιστούμε όλοι τι κάναμε αυτούς τους 5 (πέντε) μήνες που είχαμε την ΕΡΤ στα χέρια μας σαν εργαζόμενοι, σαν πολιτική αντιπολίτευση (η αριστερά είναι αντιπολίτευση), σαν κοινωνία… Ανεπάρκεια και μόνο ανεπάρκεια, ιδεολογική, πολιτική και πάσης φύσεως ανεπάρκεια….

Ας πάψουμε λοιπόν να σκεπάζουμε τις ΗΤΤΕΣ μας με χώμα, όπως σκεπάζουν οι σκύλοι και οι γάτες τα κόπρανά τους και ας κάνουμε μια σοβαρή ανάλυση των αιτιών και των αντικειμενικών αδυναμιών μας…Πέντε μήνες, μπαίναμε, βγαίναμε, συζητούσαμε, αναλύαμε, τις καταστάσεις. Τι προάγαμε,, τι καταφέραμε, τι προωθήσαμε πολιτικά κοινωνικά αισθητικά; Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ απέδειξαν ό,τι είναι πρωτοπορία. Η αριστερά τι έδειξε; Παρά μόνο τις κατάρες του πολυκερματισμού και πολυδιάσπασής της.

Tα μεγάλα γεγονότα όμως, σαφώς και είναι μπροστά μας, ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και ας πράξουμε κατά πως πρέπει αν δε θέλουμε η ιστορία να μας κατατάξει στους προδότες τις τάξης μας ή τους ηλιθίους, εξίσου επικίνδυνοι όλοι…

Σαφώς τα ίδια ισχύουν και για τον 902 αριστερά στα FM, ραδιόφωνο και τηλεόραση, που όλα αυτά τα χρόνια, από το 1990 και μετά, θα μπορούσε να παίξει έναν  σοβαρό ρόλο στα πολιτιστικά δρώμενα στη χώρα μας, αλλά ουδόλως το έπραξε. Εδώ οι ευθύνες που θα αποδοθούν θα πρέπει να είναι πολύ πιο σοβαρές και η κριτική αυστηρότατη, καθόσον έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που διακηρύσσουν ότι είναι κομμουνιστές…

Μεγάλη ευθύνη πια επωμιζόμαστε και πρέπει να πέσει πολύ μεγάλο βάρος της πολιτικής δουλειάς σ’ αυτό που αποκαλούμε απλά πολιτισμό.

Το μεγάλο ζητούμενο: να φτάσουμε στο σημείο να ομιλούμε για πολιτισμό της πολιτικής και να οριοθετήσουμε ξανά την έννοια πολιτική σκέψη, για τη δημιουργία κόμματος επαναστατικού που επίσημα και ελεύθερα θα εκφράζονται όλες οι απόψεις, που θα γίνει ένα εργαστήρι παραγωγής πολιτικής. Που θα δώσει ξανά μέσω των μεγάλων επαναστατικών συμμαχιών που οφείλουμε να δημιουργηθούν, όραμα και ορμή στον κόσμο, για να μπορέσει το επαναστατικό υποκείμενο να αρχίσει να πορεύεται προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. – 

Αντώνης Κασίτας, ΟΒ ΜΜΕ-Πολιτισμού ΝΑΡ Αθήνας