Βαρβαρότητα ή κοινωνική απελευθέρωση;

Ομιλία της Ντίνας Ρέππα, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση στην εκδήλωση ΝΑΡ και ν.Κ.Α. στο Πολυτεχνείο, 15 Νοέμβρη 2015, με θέμα "Η Διεθνιστική πάλη των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς κυβερνήσεων-ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ":

"Φίλοι και φίλες, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το μακελειό στο Παρίσι, φέρνει σε όλους μας μια σκέψη «Σε τι σακατεμένη και κολασμένη εποχή μας έλαχε να ζήσουμε;»

Στο Παρίσι, στη Βηρυτό, στην Άγκυρα και το Σουρούτς δολοφονούνται εκατοντάδες άνθρωποι από τις επιθέσεις αυτοκτονίας των φασιστών των ISIS

Το Αιγαίο μετατρέπεται σε εκατόμβη νεκρών προσφύγων και μεταναστών, θυσία στην πολιτική των κλειστών συνόρων της ΕΕ και των κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και της ελληνικής.

Στα πολεμικά κολαστήρια της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης χιλιάδες οι δολοφονημένοι

Πάνω από 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διωχθεί από τον τόπο τους από τις πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων, αρπαγή της γης, «επενδύσεων» εργατικής γενοκτονίας της Παγκόσμιας Τράπεζας

Μάλλον, θα ήταν κοινότυπο να πούμε ότι μια νέα Γκουέρνικα προβάλλει! Ότι τα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών δεν είναι φυσικό φαινόμενο, κακοκαιρία που θα περάσει, αλλά είναι τα θύματα των οικονομικών και στρατιωτικών πολέμων και ανελέητων ανταγωνισμών του κεφαλαίου, των διεθνών πολιτικών και οικονομικών οργανισμών της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας, καθώς και των κρατών που τα εκπροσωπούν. Είναι μια κατάσταση διαρκείας, την εποχή της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης.

Γιατί όμως όλα τούτα σήμερα; Τι άλλαξε και τι αλλάζει ώστε να γίνονται τόσο δραματικά επικίνδυνες οι εξελίξεις; Πάντα έτσι δεν ήταν ο καπιταλισμός; Πάντα δεν έκανε επεμβάσεις για τα πετρέλαια και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές; Οι εθνικισμοί και οι θρησκευτικοί φανατισμοί δεν υπήρχαν πάντα στην ατζέντα

Η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και η όξυνσή της είναι ο παρανομαστής της νέας εποχής.

Μια κρίση τόσο βαθιά και αξεπέραστη μέχρι στιγμής, που υποχρεώνει το σύστημα να εκφραστεί με το κανιβαλικό του πρόσωπο για να επιβιώσει και να ανακτήσει την κερδοφορία του.

Τον καπιταλισμό που ξέραμε πρέπει να τον ξεχάσουμε. Η εποχή όπου ο καπιταλισμός έβρισκε διέξοδο με μικρές περιφερειακές συγκρούσεις και με ελεγχόμενη λεηλασία πλουτοπαραγωγικών πηγών και εργατικής δύναμης, βρίσκεται πίσω μας και πολύ μακριά μας! Έχει φύγει οριστικά.

Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε έρχεται στην επιφάνεια το πρόσωπο του πιο μισητού καπιταλισμού, το αληθινό πρόσωπο δηλαδή, αυτό που ξεπροβάλει σε κάθε μεγάλη καπιταλιστική κρίση, εκείνου που δε διστάζει μπροστά σε τίποτα όταν διακυβεύεται η επιβίωσή του ως σύστημα. Έπεσαν οι μάσκες του πολιτικού καθωσπρεπισμού, των κόσμιων διαπραγματεύσεων και συμφωνιών κυρίων. Τα οικονομικά και στρατιωτικά όπλα έχουν βγει εδώ και καιρό απειλητικά πάνω στο τραπέζι.

Σε τέτοιες συνθήκες οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι οικονομικοί ανταγωνισμοί οξύνονται. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία, οι διαμάχες στη Νοτιοανατολική Ασία μεταξύ ΗΠΑ - Κίνας - Ιαπωνίας, τα πεδία ανάφλεξης στην Αφρική, δείχνουν ότι διαμορφώνονται αργά τα στρατόπεδα, με στόχο την αρπαγή όσο το δυνατό μεγαλύτερης λείας στην παγκόσμια οικονομία. Οι αλλαγές που πραγματοποιούνται είναι μεγατόνων!

Από την 11^η του Σεπτέμβρη μέχρι τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν, από την «Αραβική Άνοιξη», τη Συρία, τη Λιβύη, την Τυνησία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Παλαιστίνη και την «ευρύτερη Μέση Ανατολή», μέχρι τα Βαλκάνια, την Ουκρανία, τη Βενεζουέλα, από την περιφέρεια μέχρι την καρδιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, μαίνεται ο Πόλεμος του Κεφαλαίου και των Κρατών του.

Οι σύγχρονοι μακελάρηδες, έχουν πολλά πρόσωπα. Τους ISIS τους βύζαξε με μητρική ευλάβεια ο Αμερικάνικος και Ευρωενωσιακός Ιμπεριαλισμός, ενισχύοντάς τους στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία. Τους έθρεψε στα σπλάχνα του ο πιο μισητός καπιταλισμός που δε διστάζει να φτιάξει τέρατα αρκεί να ανακτήσει την κερδοφορία του. Τους θρέφει ακόμα, για να λιώσει κάτω από τη μπότα του κάθε απελευθερωτικό σκίρτημα και αντίσταση των λαών στο τουρκικό Κουρδιστάν, στο Κομπάνι και την Παλαιστίνη, για να συνθλίψει κάθε εργατική αντίσταση στις χώρες που επελαύνει το κεφάλαιο σαρώνοντας κάθε δικαίωμα.

Όλοι βγαλμένοι από την ίδια μήτρα. Όλοι παιδιά κι αδέλφια του ίδιου κολασμένου καπιταλισμού της εποχής της κρίσης.

Όλα αυτά δε γίνονται μόνο με στρατιωτικούς πολέμους. Οι οικονομικοί ανταγωνισμοί με στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου, η πρωτοφανή επιθετικότητα του απέναντι στην εργατική τάξη, η οικονομική λεηλασία περιοχών και λαών είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η Ελλάδα των μνημονίων, η ΕΕ της κρίσης και των συμφώνων σταθερότητας είναι μέρος αυτού ακριβώς του κοινωνικού πολέμου που μαίνεται με πολλά πρόσωπα και σε πολλά μέτωπα με τον ίδιο όμως παρανομαστή, την κρίση στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού!

Σήμερα κλονίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα. Οι παλιές συμμαχίες και αντιπαλότητες επαναπροσδιορίζονται σε νέα βάση. Ο ΟΗΕ και το δήθεν διεθνές δίκαιο είναι ένα κουρελόχαρτο. Οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί επανεξοπλίζονται και δηλώνουν ότι είναι πλέον καιρός να απαλλαγούν από τα δεσμά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο μύθος της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, ξεφτίζουν.

Σε αυτό το περιβάλλον οι δραπέτες από τα σύγχρονα Άουσβιτς του πολέμου και της ακραίας φτώχειας, οι πρόσφυγες και μετανάστες, βρίσκονται αντιμέτωποι με την πολιτική των κλειστών συνόρων και της καταστολής.

Μετά μάλιστα και από το μακελειό στο Παρίσι, είναι απολύτως βέβαιο ότι οι αστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, θα οξύνουν αυτή την πολιτική, με πρόσχημα τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Άλλωστε, η πρώτη κίνηση της Γαλλίας ήταν να κλείσει τα σύνορά της!!! Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που θαλασσοπνίγονται στα νερά της Μεσογείου, είναι οι εν δυνάμει βομβιστές, όπως και όσοι αντιστέκονται στο εσωτερικό κάθε χώρας στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο ιερός πόλεμος του κεφαλαίου ενάντια στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό είναι περισσότερο από ποτέ παρών!

Οι τελευταίες σύνοδοι της ΕΕ άλλωστε έχουν πολύ χαρακτηριστική ορολογία! Κυριαρχούν οι λέξεις "αποκλεισμός", "αναχαιτίσεις", "φυλακίσεις", "επαναπροωθήσεις", "ενίσχυση παρεμπόδισης διέλευσης", "στρατόπεδα συγκέντρωσης, hot spot", "περιπολίες στα σύνορα", "φράχτες". Η ΕΕ αποφάσισε να επιβάλλει μέτρα ισχυρής «φύλαξης» των συνόρων της, με Frontex και Europol, φράχτες και hot spot, μέτρα καταγραφής, επιλογής, κατανομής και επαναπροώθησης προσφύγων.

Στόχος της, αφού μακέλεψε και μακελεύει λαούς και χώρες με την πολιτική της, να κρατήσει τα θύματά της μακριά από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Να εισάγει όσο εργατικό δυναμικό χρειάζεται και μέχρι εκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΕΕ διαθέτει 430 εκ. ευρώ για τη δημιουργία hot spot, 80 εκ. για επαναπροωθήσεις και μόλις 3 εκατ. για ανθρωπιστική βοήθεια!

Γι’ αυτό τροφοδοτεί τις ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις, οι θεωρίες περί ευρωπαϊκού ανθρωπισμού γίνονται κουρελόχαρτα, η πολιτική των κρατών που την συναποτελούν ορθώνει φράχτες, στοχοποιεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως τρομοκράτες, και κάνει κρατική πολιτική το ρατσισμό και το φασισμό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί προωθητικό παράγοντα αυτής της πολιτικής σε όλα τα επίπεδα.

Συμμετέχει στους πολέμους που εξελίσσονται στις περιοχές αυτές, διατηρεί και επεκτείνει τις βάσεις. Εναέριος χώρος, έδαφος και υποδομές χρησιμοποιούνται για τις πολεμικές επεμβάσεις.

Συνεργάζεται με τα χειρότερα δικτατορικά καθεστώτα της περιοχής (Ισραήλ, Αίγυπτος…) και ταυτόχρονα παίζει το ρόλο του χωροφύλακα των συνόρων για το χατίρι και τα συμφέροντα της ΕΕ.

Δεν επιτρέπει τη νόμιμη είσοδο των προσφύγων από τα σύνορα, εξωθώντας τους στα χέρια των διακινητών και στους πνιγμούς στο Αιγαίο. Τα κροκοδείλια δάκρυα της ελληνικής κυβέρνησης αποτελούν κοροϊδία όσο ενισχύονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της Frontex, τα σύνορα παραμένουν κλειστά και ο φράχτης στον Έβρο εμποδίζει τη μετακίνηση από πιο ασφαλείς δρόμους. Γίνεται ο ανθρωποφύλακας των συνόρων της ΕΕ με το αζημίωτο!

Κρατά πρόσφυγες και μετανάστες σε απάνθρωπους χώρους καταγραφής και αποδέχεται την πολιτική των επαναπροωθήσεων, ενώ δεν έχει πάρει καμία απολύτως μέριμνα για τη σίτιση τη στέγαση και την περίλαψή τους.

Είμαστε σε νέα εποχή! Δε χωράει αμφιβολία! Μια εποχή που σφραγίζεται από μεγάλες και ιστορικών διαστάσεων αλλαγές, που καταρρέουν θέσφατα, αξιώματα και δόγματα, αντιλήψεις και μοντέλα ζωής, μια εποχή στην οποία κοινωνίες και συνειδήσεις κλονίζονται συθέμελα.

Την ίδια στιγμή η γειτονιά μας φλέγεται! Από τη Συρία και το Ιράκ μέχρι την Παλαιστίνη, την Τουρκία και την Ελλάδα ο πόλεμος, η φτώχεια και τ’ αποτελέσματά τους στην προσφυγιά και τη μετανάστευση, με διαφορετικό τρόπο, άλλες ταχύτητες και ποιότητα, επιδρούν στην εργατική τάξη και την ταξική πάλη σε ολόκληρη την περιοχή.

Οι νεοφιλελεύθεροι κανίβαλοι «στήνουν» παιχνίδι ενίσχυσης του μίσους, του ρατσισμού, του φασισμού και της μισαλλοδοξίας με βάση το προσφυγικό και μεταναστευτικό σε όλες τις χώρες.

Οι ιδιαίτερες επιδιώξεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και των αστικών τάξεων των χωρών δημιουργούν τεράστιους κινδύνους για τους λαούς και για την ειρήνη στην περιοχή. Με διαφορετικό τρόπο σε κάθε χώρα, αλλά είναι φανερό ότι οι εργατικές τάξεις και οι λαοί στην Τουρκία, στη Συρία, στην Παλαιστίνη, στην Ελλάδα, στο Ιράκ, βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα σοβαρότατων πολεμικών και οικονομικών ανταγωνισμών, μέρος ενός ευρύτερου καπιταλιστικού σχεδίου για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Η δημιουργία ενός μεγάλου διεθνιστικού-αντιπολεμικού-αντιμπεριαλιστικού-αντιφασιστικού-δημοκρατικού κινήματος στην περιοχή, με ισχυρό τον αντικαπιταλιστικό του προσανατολισμό, ικανού να σηκώσει φράχτη απέναντι στην επιθετικότητα κεφαλαίου κι ιμπεριαλιστών, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία.

Η εκδήλωση αντιπολεμικών διαδηλώσεων ταυτόχρονα και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, η κοινή συγκέντρωση από τη μια και από την άλλη πλευρά του Έβρου ενάντια στο φράχτη, στις κοινές περιπολίες ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων καταστολής, στη Frontex, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι κοινές πρωτοβουλίες για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών, είναι ορισμένες από τις κοινές δράσεις που προτείνεται να εκδηλωθούν το επόμενο διάστημα στο μαζικό κίνημα, στα συνδικάτα, στις πολιτικές οργανώσεις στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Σ’ αυτά τα πλαίσια, η αναγκαιότητα του συντονισμού και του εργατικού διαλόγου γίνεται μέγιστη.

Σε μια εποχή που το όραμα της απελευθέρωσης των ανθρώπων και των κοινωνιών από την εκμετάλλευση και τον πόλεμο είναι ασθενικό και εξαιρετικά θαμπό, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δραπετεύουν κατά εκατομμύρια για να προστατεύσουν όχι την αξιοπρέπεια τους αλλά τη ζωή τους, απέναντι στην ασύλληπτη βαρβαρότητα. Αν πραγματικά έχουμε εργατική ανθρωπιά και θέλουμε να συμβάλλουμε, τέσσερα πράγματα οφείλουμε να κάνουμε:

- Να σταθούμε αλληλέγγυοι στους καταφρονεμένους όπου διώκονται, με το νερό και το ψωμί, με το κορμί ενάντια στον μπάτσο τρομοκράτη των μικρών παιδιών, με το αίτημα για ανοιχτά σύνορα για να βρίσκουν καταφύγιο "οι σύγχρονοι δραπέτες" από τα πολεμικά Άουσβιτς.

- Να ορθώσουμε ένα γιγαντιαίο αντιπολεμικό κίνημα που να δυσκολέψει τα γεράκια των ιμπεριαλιστών Αμερικάνων, Ευρωενωσιακών να "παίζουν" πολεμικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών σαν να είναι παρτίδα σκάκι.

- Να γίνουμε στον τόπο μας επικίνδυνος κι αστάθμητος κρίκος της αλυσίδας.

- Και, να κάνουμε τα απελευθερωτικά οράματα ξανά ελκτικά, όχι αναμασώντας τις λέξεις που ξεθώριασαν αλλά δίνοντας με τις ιδέες και τις πράξεις, πνοή και υπόσταση σήμερα, στην απελευθερωτική προοπτική και την κομμουνιστική επαναθεμελίωση.

Γιατί στη Συρία, εκατομμύρια άνθρωποι δραπετεύουν από απόγνωση αλλά σε μια άκρια της, Συρία πάλι, μερικά εκατομμύρια επίσης, οι κάτοικοι της Ροζάβα και του Κομπάνι, μένουν κι αγωνίζονται. Όχι γιατί είναι η φτιαξιά τους αλλιώτικη, πιο ανθεκτική και πιο ατρόμητη, αλλά γιατί έχουν τολμήσει να αναμετρηθούν με όλα τα παραπάνω κι έχουν ψηλαφίσει απαντήσεις και πράξεις ώστε να αξίζει ο λαός να παλέψει εκεί με ελπίδα, θέληση και αποφασιστικότητα.

Να ενωθούμε λοιπόν, οι εργάτες, όπου γης. Να ενωθούμε για να πολεμήσουμε το τέρας. Και το τέρας έχει ονόματα, εκμετάλλευση, φτώχεια, κέρδος, πόλεμος, φασισμός, ιμπεριαλισμός, δηλαδή καπιταλισμός.

42 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με το πάθος της ιστορικής μας εμπειρίας, του δίκιου και της ανάγκης για δικαίωση, με τη φλόγα της εξέγερσης και της ανατροπής, να αναμετρηθούμε ξανά με το ερώτημα, που έρχεται αμείλικτα μπροστά μας:

Βαρβαρότητα ή κοινωνική απελευθέρωση;

Και να νικήσουμε

Για την απελευθέρωση των καταφρονεμένων και των φτωχών του κόσμου!"

Ντίνα Ρέππα, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ