Αριστερά, διαχείριση και αναζήτηση της τομής

Παρέμβαση της σ. Φλώρας Νικολιδάκη, Περιφερειακής Συμβούλου Αττικής, στον 3ο κύκλο της Προσυνεδριακής Διημερίδας του ΝΑΡ για τον σύγχρονο ελληνικό καπιταλισμό, Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017. 

θέμα 3ου κύκλου της διημερίδας: "Ρωγμές στην πολιτική εκπροσώπηση, θωράκιση του πολιτικού συστήματος και εργατική πολιτική"

Ο τίτλος του θέματος θέτει το ζήτημα μιας απαιτούμενης τομής, που στο βαθμό που μπορούμε να την ορίσουμε –εδώ πιστεύω πολύτιμη τη συμβολή του συνεδρίου σας- θα πρέπει να διαχειριστούμε την πραγματοποίησή της.

-Αν χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε ένα στίγμα της σημερινής κατάστασης στη χώρα για τις κυρίαρχες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος- για την οικονομία του χρόνου θα πω μόνο μια φράση:

-Η Δούρου θα μιλήσει για την Οκτωβριανή Επανάσταση σε παρουσίαση βιβλίου στην ΕΣΗΕΑ.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν την αναζήτησή μας, ξέροντας πόσο δύσκολο είναι να θέσεις σε αμφισβήτηση την πεμπτουσία των δημοκρατικών αρχών των απανταχού «προοδευτικών» αλλά και «αριστερών» ανθρώπων, που είναι η υπεράσπιση με κάθε θυσία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η όπως το λέει η πρόσκληση της Περιφέρειας για μια εκδήλωση που καλούνται τα μέλη του ΠΕΣΥ, εκείνος ο λαός αγωνίστηκε για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό όταν δυνάμεις από το διάστημα κατέλαβαν τη χώρα που ζούσε.

-Από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι κομμουνιστές υλοποίησαν την απόφαση συμμετοχής στους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα.

-Αν είχαμε σήμερα μια Κομμουνιστική Διεθνή, φαντάζομαι ότι θα συζητούσε τα συμπεράσματα από αυτή τη συμμετοχή. Θα πούμε εδώ ορισμένα προφανή, που δε νομίζω ότι μπορούν να αμφισβητηθούν:

1. Όλα τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα απέκτησαν καταλόγους προσώπων που ενώ τα προώθησαν σε διάφορες θέσεις του πολιτικού συστήματος- στη συνέχεια τα πρόσωπα αυτά εγκατέλειψαν τα κόμματα που τα ανέδειξαν, ακολουθώντας μια προσωπική πολιτική ή επιχειρηματική πορεία.

Τα μέλη των Αριστερών και Κομμουνιστικών κομμάτων που εθελοντικά και με αυταπάρνηση πάλεψαν να αναδείξουν αριστερούς και κομμουνιστές σε Κοινοβούλια, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Οργανισμούς, Επιμελητήρια και στην Ευρωβουλή, χρειάστηκε πολλές φορές να καταπιούν αυτή την πραγματικότητα.

-Το χρειαζόμαστε άλλο αυτό;

-Υπάρχει τρόπος να το αποφύγεις; Όχι. Δεν μπορούμε να ορκιστούμε για κανέναν. Γιατί το πρόβλημα είναι ότι ενώ στη θεώρησή μας ως αριστεροί και κομμουνιστές είμαστε εναντίον της προσωπικής έκφρασης της πολιτικής εκπροσώπησης, όλοι οι νόμοι και οι κανόνες μας το επιβάλλουν.

-Τι μπορούμε να κάνουμε; Ένα ρεαλιστικό μέτρο είναι η υποβάθμιση των προσώπων που θέτουμε ως υποψήφιους και η συνεχής εναλλαγή τους, τόσο συχνά, που να είναι σαφές το μήνυμα προς την κοινωνία: Είμαστε εκεί για να παίρνουμε πληροφορίες και να σας τις κοινοποιούμε προς αξιοποίηση. Η συμβολή μας στη λήψη των αποφάσεων είναι αδύνατη.

-Μια τέτοια τοποθέτηση επιστρέφει στο ακέραιο την ερώτηση που συνήθως μας υποβάλλουν στις προεκλογικές περιόδους, και ειδικά εν όψει της απλής αναλογικής όπου αυτή η ερώτηση θα τείνει να μονοπωλήσει τη συζήτηση: -Θα δεχόσασταν να πάρετε μέρος σε μια κυβέρνηση.

-Θα τους απαντήσουμε ότι εδώ δεν δέχονται να μοιραστούν μαζί μας μια απόφαση, θα μοιραστούν κυβερνητικό έργο;

-Για να δείξουμε στον κόσμο της εργασίας πόσο κενή περιεχομένου είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία χρειαζόμαστε πράξεις σαν τις παραπάνω. Με θέσεις μόνο, που είναι αναμφισβήτητα σωστές, αλλά στην πράξη αναγκαζόμαστε να τις αθετήσουμε λόγω των κανόνων που θέτουν, είναι σα να μην υπάρχουν. Έτσι, είναι εύκολο να τσουβαλιαστούν οι αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις στη συνείδηση του κόσμου, ως «κοινοβουλευτικό τόξο» ή πιο απλά ως «όλοι ίδιοι είναι» και να ψαρεύει στα θολά νερά η κάθε φασιστική οργάνωση, ή ακόμη χειρότερα η κάθε φασιστική αντίληψη που ελλοχεύει στο μεγαλύτερο φάσμα του πολιτικού συστήματος με φορείς άτομα που έχουν δημόσιο λόγο. Π.χ. Παπαδημούλης και κίνημα κατά των πλειστηριασμών.

Ωστόσο, εδώ έχουμε και ένα μήνυμα προς τον εαυτό μας. Το μήνυμα είναι ότι ένα αριστερό ή κομμουνιστικό κόμμα, δεν είναι χώρος για καριέρα. Μεγάλη περιφρούρηση στα πλευρά μας σύντροφοι και συντρόφισσες.

-Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι χρειαζόμαστε ένα νέο τρόπο για τη συμμετοχή μας στους θεσμούς που είναι άδεια πουκάμισα, έναν τρόπο που θα κάνει σαφή στους εργαζόμενους τον τρόπο που κριτικάρουμε τη «δημοκρατία» και τον «κοινοβουλευτισμό». Έναν τρόπο δηλαδή που εφαρμόζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Και στο σημείο αυτό, με προσοχή και μεγάλο σεβασμό σε κάθε εργαζόμενο άνθρωπο που κατορθώνει να ξεπεράσει το φόβο της επιβίωσης και οργανώνεται στο σωματείο του και σηκώνει κεφάλι κατά της εργοδοσίας, είναι ανάγκη να μιλήσουμε για το συνδικαλιστικό κίνημα κυρίως όμως στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτό που γίνεται σήμερα με το σωματείο των Σ/Μ, μια πραγματική μάχη ελέγχου από την εργοδοσία, της συνείδησης των εργαζομένων, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε. Πως;

-Κάνουμε σαφές ότι ο συνδικαλιστής που προδίδει την τάξη του, είναι χειρότερος από τον τελευταίο πολιτικό. Και ότι ο συνδικαλιστής που χρησιμοποιεί τη θέση του για να μεταβεί στον πολιτικό στίβο ή να εξελιχθεί οικονομικά, είναι χειρότερος και από τον τελευταίο ποινικό κρατούμενο στις φυλακές Κορυδαλλού.

-Ξαναστήνουμε σύντροφοι και συντρόφισσες, με τα λόγια μας και τις πράξεις μας, έναν νέο Κώδικα ηθικής με πολλές μπάρες και μέτρα ασφαλείας, γιατί ο Κώδικας που έχουμε και που τα λέει όλα αυτά, πήρε πολύ νερό. Μπήκαν στη μέση κάτι προσωπικές επιλογές και κάτι ατομικά δικαιώματα και γεμίσαμε λάσπες.

-Θα μου πείτε πως με μια οδοντόβουρτσα θα καθαρίσουμε μια ολόκληρη λασποπλημμύρα;

Για να δούμε. Το μέρος του πολιτικού συστήματος που ονομάζεται ΓΣΕΕ, εκτός του να το οικτίρουμε, μήπως μπορούμε να κάνουμε και κάτι πιο πρακτικό;

-Για παράδειγμα, με υπομονή και μέθοδο, μπορούμε να κινηθούμε στη συγκρότηση μιας πραγματικά ευρείας πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση μιας Γενικής Ομοσπονδίας Εργατών με δύο επίπεδα, το σωματείο βάσης (εργοστάσιο, επιχείρηση, κλάδος) και το κεντρικό πανελλαδικό όργανο.

-Χωρίς παρατάξεις, με πλειοψηφικό σύστημα και πολλά επίπεδα ελέγχου των προσώπων σε εσωτερικές διαδικασίες στο κόμμα. Και βέβαια χωρίς συνέδρια με αντιπροσώπους, αλλά με τοπικά συνέδρια των ίδιων των εργαζομένων.

-Δε νοιώθετε την ανάγκη να πούμε στη ΓΣΕΕ, αμέτε στο διάολο επι τέλους;

Γιατί αναρωτιόμαστε από πού πηγάζει η μεμψιμοιρία και το «τι άλλο μπορούμε να κάνουμε»; Από εδώ πηγάζει. Από το ρεαλισμό που είναι δειλία. Από την έλλειψη πρωτοβουλίας. Και από τη μεγαλύτερη πληγή της μεταπολίτευσης στο συνδικαλιστικό κίνημα που είναι το κυριολεκτικό άραγμα της αριστεράς στους αγώνες του δημοσίου, που όμως το πλεονέκτημα της απαγόρευσης των απολύσεων- που θα το υπερασπιστούμε μέχρι κεραίας- μας απομάκρυνε από τα κάτεργα του ιδιωτικού χώρου εργασίας.

Το τρίτο ζήτημα είναι το απολύτως εσωτερικό μας ζήτημα. Τι κάνουμε δηλ. στο σπίτι μας. Στην προκειμένη περίπτωση, τι κάνουμε στο κόμμα.

-Εδώ επί τέλους η τύχη μας χαμογέλασε. Δημιουργήθηκε ο Σύριζα, που ανέπτυξε στο εσωτερικό του ότι οραματίστηκαν για τον τρόπο οργάνωσης των αριστερών ανθρώπων και των κομμουνιστών από τον Μπακούνιν και τον Αλτουσέρ , μέχρι τον κάθε τυχάρπαστο καθηγητή και δημοσιογράφο που έχει πάρει μέρος και σε μερικά σεμινάρια της γνωστής Πρεσβείας, και τώρα- δυστυχώς από τη μια για όλα αυτά που τραβάμε, αλλά ευτυχώς για το μέλλον του κινήματός μας, όλες αυτές οι φοβερές ιδέες, δοκιμάστηκαν στην πράξη. Σπάνια ευκαιρία μας δόθηκε. Ας μην τη χάσουμε.

- Κόμμα ή οργάνωση κομμουνιστών δεν νοείται με εσωτερικές ομαδοποιήσεις. Πολύ περισσότερο με τάσεις. Η συνταγή της άλωσης του κόμματος εκ των έσω, από τον αντίπαλο, είναι αυτή. Γιατί;

-Όποιος παίρνει την απόφαση να γίνει μέλος ενός κομμουνιστικού κόμματος, δέχεται ένα αρκετά αυστηρό πλαίσιο αρχών, θεωρητικών αλλά και κανόνων λειτουργίας.

-Με ποιο τρόπο στη συνέχεια θα ενταχθεί πίσω από κάποια άλλα πρόσωπα, με τα οποία είναι ισότιμος στο όνομα κάποιας ιδέας και του συσχετισμού των δυνάμεων για να γίνει δεκτή η ιδέα αυτή; Μιλάμε για αυτόκατάργηση του λόγου, όχι μόνο της ιδιότητας του μέλους, αλλά και της θεωρίας της ανάγκης οργάνωσης της εργατικής τάξης. Η εσωτερική πάλη των ιδεών πρέπει να γίνει κατά πρόσωπο, ελεύθερα και φανερά, από πρόσωπα. Αυτή είναι η διαλεκτική σχέση του προσωπικού-συλλογικού μέσα στο κόμμα για να αντιμετωπίσει το πολύ πειθαρχημένο συλλογικό του ταξικού του αντιπάλου.

-Δεν φτιάχνουμε ένα κόμμα με δέκα ομάδες και αντίστοιχους ομαδάρχες, φτιάχνουμε ένα κόμμα με πολλά μέλη, που το καθένα από αυτά είναι οντότητα. Έτσι αξιοποιούμε τις δυνάμεις μας, και έτσι σεβόμαστε στην πράξη τόσο τη δική μας απόφαση όσο και των συντρόφων μας, σε πείσμα των καιρών, να οργανωθούμε σε μια κομμουνιστική οργάνωση ή κόμμα.