Απόφαση της πλατιάς Πανελλαδικής Σύσκεψης

ΑΠΟΦΑΣΗ (βασικά και εκετνή αποσπάσματα) της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της πλατιάς σύσκεψης με συμμετοχή του Κ.Σ. της νΚΑ, των οργάνων του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και εκπροσώπων των οργανώσεων βάσης, Αθήνα 28-29 Ιούνη 2014

1. Στην προηγούμενη Πολιτική Επιτροπή (31/5/2014) καταλήξαμε σε «Πρώτα συμπεράσματα για την τριπλή εκλογική μάχη και σε βασικές κατευθύνσεις για την επόμενη μέρα». Σήμερα, μετά από τη συζήτηση στην οργάνωση, ερχόμαστε για να δούμε πιο συγκεκριμένα το πώς προχωράμε, κυρίως από την άποψη της πολιτικής γραμμής και των πολιτικών παρεμβάσεων. Στην Απόφαση της Π.Ε. της 31^ης Μάη υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις για την δουλειά μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στο τοπικό επίπεδο καθώς και στις αριστερές αντικαπιταλιστικές κινήσεις περιφερειών και πόλης, οι οποίες ισχύουν και δεν επαναλαμβάνονται. Πρέπει να προχωρήσει παραπέρα η επεξεργασία τους και κυρίως η οργανωμένη παρέμβαση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Η συζήτηση στις οργανώσεις βάσης ασχολήθηκε με το συσχετισμό που διαμορφώνεται, τον γενικό και τον ειδικό. Αναγνωρίζεται η διπλή πίεση και από την αντιδραστική επίθεση του συστήματος (κυβέρνησης και εφεδρειών) και από το ρεφορμισμό-διαχείριση (ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ).

Μετεκλογική κατάσταση και τάσεις

2. Η σαρωτική αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση και η προώθηση των υπεραντιδραστικών αναδιαρθρώσεων θα συνεχιστεί από το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου, όπως δείχνουν και οι διαβεβαιώσεις Χαρδούβελη στο Γιούρογκρουπ, αλλά και οι δηλώσεις Σαμαρά – Βενιζέλου. Το καλοκαίρι θα υπάρξει σωρεία νέων μέτρων, καθώς και υλοποίηση παλιότερων, τα οποία έρχονται να προστεθούν στην ήδη τρομερή κατάσταση πτώχευσης και εξαθλίωσης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Λαμβάνονται μέτρα ανακούφισης μόνο για το σκληρό πυρήνα του αστικού κράτους (δικαστικοί, στρατός, σώματα ασφαλείας). Δεν πρόκειται με πρωτοβουλία της κυβέρνησης να υπάρξουν ουσιαστικές παραχωρήσεις, παρά τη σχετική διασπορά «καλών ειδήσεων» από την κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ. Αυτό προκύπτει από τις δεσμεύσεις που έχει δώσει η άθλια κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου σε τρόικα, το νέο ασφυκτικό πλαίσιο της ΕΕ, και συνολικά από τις βαθύτερες ανάγκες του κεφαλαίου (ντόπιου και ξένου) για να ξεπεράσει την βαθιά καπιταλιστική κρίση, με ένα ιστορικού χαρακτήρα κτύπημα και ξήλωμα κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού. Ήδη με βάση όλα αυτά υπάρχει μια 20-30ετής προοπτική κοινωνικού σφαγείου για τον λαό μας και ευρύτερα για τους λαούς της Ευρώπης.

Η αντιδραστική συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχει ξεκινήσει τις συζητήσεις με Γερμανία, ΕΕ και ΔΝΤ για τη ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε μια κατεύθυνση που θα το εμφανίσει τυπικά βιώσιμο, οδηγώντας σε δεκαετίες ομηρίας τον λαό μας και αφήνοντας αλώβητα τα συμφέροντα των τοκογλύφων κεφαλαιοκρατών ΕΕ και ΔΝΤ. Η διαδικασία θα κλιμακωθεί το φθινόπωρο και σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί στα τέλη του 2014.

Η κυβέρνηση και το αστικό μπλοκ που τη στηρίζει είναι έτοιμη να πανηγυρίσει για νέες οικονομικές επιτυχίες: πρωτογενές πλεόνασμα, αύξηση τουριστικής κίνησης, υποσχέσεις επενδύσεων και κυρίως μια πιθανή αποκλιμάκωση της ύφεσης, ύστερα από την μεγαλύτερη βουτιά ΑΕΠ (μετά των ΗΠΑ το 1929-1933) στην ιστορία. Πρέπει να προειδοποιήσουμε τον λαό γι’ αυτές τις δήθεν θετικές ειδήσεις. Όχι μόνο είναι αδύναμες για να αντιστρέψουν τη συνολική εικόνα εργατικής «γενοκτονίας» και κοινωνικής ερήμωσης, όχι μόνο το μεγαλύτερο μέρος των όποιων επενδύσεων εντάσσεται σε αυτό που ονομάστηκε «ανάπτυξη χωρίς νέες θέσεις εργασίας», αλλά το πιο βασικό είναι πως οι οικονομικές επιτυχίες του συστήματος στηρίζονται ακριβώς στην χωρίς όρια εκμετάλλευση των εργαζομένων! Η δική τους επιτυχία είναι η δική μας τραγωδία! Δεν έχει κανένα λόγο να χαρεί ο κόσμος της δουλειάς μια «ανάπτυξη» που έρχεται με μισθούς 400 ευρώ, προσωρινότητα, ελαστικότητα…

3. Η κλιμάκωση της κανιβαλικής επιδρομής του μαύρου μετώπου θα δημιουργήσει νέες κοινωνικές αντιδράσεις και εστίες αγώνα, όπως μας δείχνει η περήφανη ταξική αντίσταση των καθαριστριών και άλλων απολυμένων και διαθέσιμων. Παρά την υποχώρηση της αγωνιστικής κινητικότητας του λαού, παρά την εκτίμηση για το αρνητικό συσχετισμό καθώς η τάση χειραφέτησης της εργατικής τάξης συμπιέζεται στις μυλόπετρες της αστικής επιδρομής και της ιστορικής ανεπάρκειας της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, η εργατική λαϊκή δυσαρέσκεια και τάση αντίστασης υπάρχει και ψάχνει τρόπους να εκδηλωθεί.

Στο 3^ο συνέδριο εκτιμούσαμε πως «η δυναμική της περιόδου θα σπρώχνει αντικειμενικά προς αντικαπιταλιστικές ανατρεπτικές απαντήσεις, αλλά και προς μια επικίνδυνη αντιδραστική αναμόρφωση του συνολικού σκηνικού. Η οργή και η δυσαρέσκεια της πληττόμενης κοινωνικής πλειονότητας δυσκολεύονται να συγκροτηθούν με όρους ανατροπής. Αλλά και η αστική τάξη δυσκολεύεται, παρά την αυταρχική θωράκιση, να συνεχίσει να ηγεμονεύει και βρίσκεται με μειωμένη δυνατότητα για κοινωνικές συμμαχίες.

Η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού αποτελεί το πολιτικό διακύβευμα της περιόδου. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, και κυρίως με τα αναγκαία βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος και την δημιουργία μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, η αντίληψη αυτή μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο και να ηγεμονεύσει στις πλατιές αγωνιστικές τάσεις, δίνοντας διέξοδο στις μεγάλες αναμετρήσεις που ωριμάζουν, οδηγώντας ακόμα και σε επαναστατικά γεγονότα». Η εκτίμηση αυτή διατηρεί όλη την αξία της, ως δυνατότητα για την προοπτική της ταξικής πάλης.

Από την άποψη αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη και δεδομένη η μετεκλογική προσπάθεια του μαύρου μετώπου και της κυβέρνησης να σταθεροποιήσει την κυβερνητική επίθεση και την κατάσταση, ύστερα και από την βαριά αλλά όχι σαρωτική εκλογική καταδίκη στις ευρωεκλογές. Η «επιχείρηση – σταθεροποίηση» της βαρβαρότητας μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Σε αυτή τη δυνατότητα συντείνουν:

• Το γεγονός πως το κεφάλαιο και η ΕΕ δεν έχουν υπερβεί την διεθνή καπιταλιστική κρίση και ειδικά την έκφρασή της σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τροφοδοτηθεί ένα «θετικό» όραμα για τον λαό, ένα πραγματικό succes story από την πλευρά του κεφαλαίου. Το αμέσως επόμενο διάστημα η Επιτροπή Θεωρίας και η Πολιτική Επιτροπή πρέπει να μελετήσουν τις εξελίξεις και τις τάσεις στο πεδίο αυτό.
• Η ανάγκη να κλιμακωθεί η επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει πως πήρε το εκλογικό μήνυμα και πως θα κάνει ορισμένες κινήσεις για «αποκατάσταση των αδικιών».
• Η πολιτική αστάθεια στο κυβερνητικό και κομματικό επίπεδο, που εκδηλώνεται και με τις κόντρες υπουργών του ΠΑΣΟΚ με αυτούς της ΝΔ (και όχι μόνο), μαζί με την γενική πολιτική ρευστότητα, ενισχύει την εικόνα πολιτικής απονομιμοποίησης της κυβέρνησης και μπορεί να δώσει ώθηση σε μια νέα αυτοπεποίθηση του εργατικού λαϊκού κινήματος.
• Το κρίσιμο στοιχείο είναι βεβαίως η δυνατότητα του λαϊκού κινήματος να εισέλθει ανατρεπτικά στις εξελίξεις. Έχουμε εκτιμήσει στο συνέδριο πως το κίνημα κινείται με την μορφή της άμπωτης και της παλίρροιας. Η παρατεταμένη υποχώρηση του τελευταίου διαστήματος δεν προδιαγράφει μια μόνιμη κατάσταση.

4. Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις και μέσα σε συνθήκες μεγάλης πολιτικής ρευστότητας που έχουν ενισχύσει τα εκλογικά αποτελέσματα, οι ηγεμονικές αστικές δυνάμεις και το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου – ΕΕ προωθούν:

- την διατήρηση της αντιδραστικής ταξικής κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου για όσο μεγαλύτερο διάστημα, έτσι ώστε να ολοκληρώσει την βρόμικη δουλειά. Η κυβέρνηση επιδιώκει να υπερβεί τον κάβο των προεδρικών εκλογών, επιχειρώντας να συγκεντρώσει 180 βουλευτές. Η πίεση αυτή οδηγεί σε αποσάρθρωση τους ΑΝΕΛ, σε διάσπαση την ΔΗΜΑΡ και σε κυνήγι κεφαλών μεταξύ των ανεξάρτητων βουλευτών, όπου υπάρχουν πολλοί «Τσιριμώκοι». Η προσπάθεια να επιβληθεί η κυβερνητική και μνημονιακή σταθερότητα δεν θα εξαντληθεί βεβαίως στο χώρο της βουλής, αλλά θα στηριχθεί σε μια συνολική επίθεση κατά των εργαζομένων, του κινήματος και της Αριστεράς, με χρήση όλων των μέσων, από το βαρύ πυροβολικό των ΜΜΕ μέχρι την πολύπλευρη κρατική – κυβερνητική, φασιστική και εργοδοτική – επιχειρηματική τρομοκρατία. Έκφραση ειδικά της τελευταίας (σε συνδυασμό με τις δύο άλλες) είδαμε πρόσφατα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Γενικά, το κίνημα και η Αριστερά, σε αντίθεση με μια λογική εκλογικής προετοιμασίας και ευφορίας, πρέπει να προετοιμάζεται για μεγάλες συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Κι εδώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση έχουν πολύ περισσότερα να κάνουν.

- Την δημιουργία μιας «κεντροαριστεράς», με τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ – Ελιάς, Ποταμιού και τμήματος ΔΗΜΑΡ (Λυκούδης κλπ.) έτσι ώστε να υπάρχει ένας ενδιάμεσος βολικός πόλος στο πολιτικό σύστημα, δεκανίκι σήμερα της ΝΔ, αύριο σε ότι χρειαστεί (και στον ΣΥΡΙΖΑ). Στην επιδίωξη αυτή βεβαίως υπάρχουν πολλές δυσκολίες και αντιφάσεις, πολιτικές, προσωπικές κλπ. με κύριες την μεγάλη κρίση της σοσιαλδημοκρατίας και της κεϊνσιανής διαχείρισης ειδικά στην εποχή της κρίσης και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, αλλά και την μεγάλη φθορά της υπαρκτής κεντροαριστεράς από την προώθηση των μνημονιακών πολιτικών τα τελευταία χρόνια, από τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ κλπ.

- Στα συνολικά σχέδια γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί και η προοπτική μιας «σοβαρής» Χρυσής Αυγής, καταρχήν ως σιδερένια φτέρνα κατά της Αριστεράς και του κινήματος, αλλά και ως πιθανός συνεργάτης της Δεξιάς. Επιχειρείται επιπλέον ο έλεγχος και η αναδιάταξη συνολικά του ακροδεξιού εθνικιστικού πολιτικού φάσματος έτσι ώστε να μπορεί να ενταχθεί σε αστικό πολιτικό σχέδιο, είτε ως απαραίτητο κυβερνητικό δεκανίκι, είτε ως δύναμη κρούσης κατά της Αριστεράς.

- Την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξή του ως μια εναλλακτική κυβερνητική λύση, αυστηρά εντός του πλαισίου της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και συνολικά του συστήματος. Ήδη αστικές μερίδες, οι οποίες βρίσκονται σε ανταγωνισμό με το κυβερνητικό κέντρο, ενθαρρύνουν αυτή την προοπτική, ενώ συνολικά η αστική τάξη προετοιμάζεται γι’ αυτή την περίπτωση. Το βάθος των αντιδραστικών αστικών αναδιαρθρώσεων είναι τέτοιο, που απαιτεί την ενσωμάτωση και συναίνεση της διαχειριστικής και ρεφορμιστικής Αριστεράς, από θέσεις κυβερνητικής συνενοχής ή άσφαιρης αντιπολίτευσης, όπως έχει ιστορικά καταγραφεί. Σε κάθε περίπτωση, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως πιθανής επόμενης κυβέρνησης δημιουργεί ανακατατάξεις υπέρ του στο πολιτικό προσωπικό ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κλπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται ήδη εντός του αστικού και «δυτικού πλαισίου» και προχωρά σε ανοίγματα πολιτικά προς την κεντροαριστερά και κοινωνικά προς τον «μεσαίο χώρο». Για να διευκολυνθεί αυτή η πορεία προχώρησε στην αμφίδρομη πρότασή του και προς ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η σαφής πολιτικά και αποφασιστική πρακτικά οριοθέτηση απέναντι στο διαχειριστικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβερνητική του πρόταση ενσωμάτωσης αποτελεί κρίσιμη προϋπόθεση για να είναι χρήσιμη στο λαό η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά. Τώρα πια δεν πρόκειται για μια τρέχουσα ιδεολογική -πολιτική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με την αναγκαία αποκάλυψη και ανατροπή των σχεδίων αυτών στην πράξη.

- Ο περιορισμός, το κτύπημα και περιχαράκωση της ανατρεπτικής, αντιΕΕ και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, έτσι ώστε να μην υπάρξει ρεύμα που να αμφισβητεί έμπρακτα και μαχητικά τον σύγχρονο καπιταλιστικό μεσαίωνα.

5. Το κεντρικό πολιτικό ερώτημα της επόμενης περιόδου, από την σκοπιά των επιδιώξεων του λαϊκού κινήματος είναι:

Θα επικρατήσει η τάση σταθεροποίησης της βαρβαρότητας και της κοινωνικής πυρόσβεσης ή ο λαϊκός παράγοντας θα εισβάλλει πάλι στο προσκήνιο, κλονίζοντας την κυβερνητική σταθερότητα, μπλοκάροντας την επίθεση, αποσπώντας κατακτήσεις και αλλάζοντας ριζικά τους συσχετισμούς δύναμης σε όφελος της ανατροπής του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ - κεφαλαίου, του ανοίγματος του δρόμου για την αντικαπιταλιστική ανατροπή;

Η πολιτική γραμμή της αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής Αριστεράς είναι ενάντια στα σχέδια «σταθεροποίησης του συστήματος», μέσα από την ανασυγκρότηση του αστικού μνημονιακού κυβερνητικού μπλοκ για την συνέχιση και κλιμάκωση της βίαιης επίθεσης. Αντιτίθεται στον εγκλωβισμό εντός του πλαισίου της ΕΕ και του συστήματος, που έχει στον πυρήνα της η κυβερνητική λύση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και η λογική της κυβέρνησης «σωτηρίας» και που επιδιώκει τη σταθεροποίηση με άλλο τρόπο.

Σημαίνει αγώνας για:

• ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου.
• ριζική αλλαγή της πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και του λαού και όχι του διαχειριστή.

Για να ανταποκριθεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά απαιτείται σήμερα μια συνολική απάντηση, με τη στρατηγική στο τιμόνι και με όπλο την επαναστατική τακτική, όπως την επεξεργαστήκαμε στο 3^ο συνέδριο, με κρίκο την συγκρότηση μιας κοινωνικής και πολιτικής πρωτοπορίας, του πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς και των δυνάμεων της ανατροπής, που θα είναι ικανή να οργανώνει την πάλη των εργαζόμενων για την ανατροπή, να απαντάει από αντικαπιταλιστική/επαναστατική σκοπιά στα κρίσιμα ζητήματα του πολιτικού αγώνα και σε τελική ανάλυση να διεκδικεί την ηγεμονία απέναντι στο ρεύμα της «ρεαλιστικής προσαρμογής» και της «ομαλής κοινοβουλευτικής εναλλαγής».

Μπροστά στην μαχόμενη Αριστερά τίθενται σήμερα κρίσιμα ζητήματα-ερωτήματα:

• ανατροπή συνολικά του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ -κεφαλαίου με την δύναμη του λαϊκού ξεσηκωμού ή περιορισμός στην αλλαγή της κυβέρνησης;
• αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, πρόγραμμα ρήξης με τους πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής ή «πρόγραμμα ανακούφισης» μέσα στα πλαίσια (με αποδοχή χρέους, ΕΕ κλπ) που ούτε την κατάσταση θα αλλάξει, ούτε καν ανακούφιση θα φέρει; Που καθώς θα απογοητεύει, θα ανοίξει το δρόμο για μεγάλη υποχώρηση;
• Στάση εργατικής - λαϊκής αριστερής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβερνητική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ ή λογική οποιασδήποτε μορφής ανοχής ή κριτικής στήριξης;
• Συνολικά, απάντηση στο πολιτικό ερώτημα στο επίπεδο της εξουσίας, μέσω του επαναστατικού δρόμου για την εργατική εξουσία και την κυβέρνηση των οργάνων του εργατικού κινήματος, ή αναζήτηση κυβερνήσεων εντός του συστήματος, οι οποίες δήθεν μπορούν να ανοίξουν το δρόμο;

Το πολιτικό σχέδιο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς επιδιώκει:

α) αντεπίθεση των πολιτικών αγώνων για τα οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, για ένα νικηφόρο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Μάχη ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό κυβερνητικό μέτρο. Ανέβασμα της αυτοπεποίθησης, του πολιτικού περιεχομένου, των διεκδικήσεων και των μορφών πάλης του λαού, ώστε όχι μόνο να μην περνούν τα μέτρα και να επιταχύνεται η κρίση και η φθορά της κυβέρνησης αλλά και να οργανώνεται η λαϊκή αντεπίθεση για την επιβολή κατακτήσεων και τώρα, αλλά και στην περίπτωση κυβερνητικής αλλαγής. Παλεύουμε μέσα στο κίνημα ώστε να ηγεμονεύουν η λογική των αναγκών και δικαιωμάτων και όχι ο «συμβιβασμός» του ΣΥΡΙΖΑ με το κεφάλαιο και την ΕΕ ή η ηττοπαθής και οικονομίστικη γραμμή του ΚΚΕ. Ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, συμβολή στο συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, κίνηση για το νέο εργατικό κίνημα, οργανωμένος λαός.

Η λογική αυτή θα δοκιμαστεί με ιδιαίτερο τρόπο εκεί που δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ έχουν την δημοτική ή περιφερειακή αρχή.

β) αγώνας για μια άλλη Αριστερά, για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής ανατρεπτικής Αριστεράς. Με τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εμβάθυνση κι επεξεργασία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Ενίσχυση, ανάπτυξη των αυτοτελών πολιτικών δεσμών, μετασχηματισμός σε λαϊκή-εργατική κατεύθυνση και ενωτική-δημοκρατική επανεκκίνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προώθηση της μετωπικής συμπόρευσης των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων, αξιοποιώντας την μέχρι τώρα εμπειρία και το θετικό γεγονός της συσπείρωσης 2.100 αγωνιστών στα ψηφοδέλτια δήμων και περιφερειών, σε αντιΕΕ αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

γ) ανάπτυξη ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, και της πρωτοβουλίας διαλόγου και συσπείρωσης δυνάμεων για το πρόγραμμα και το κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η ανάπτυξη της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής αποτελεί κρίσιμο κρίκο για να σπάσει η ιδεολογική ηγεμονία του συστήματος, για τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του αντικαπιταλιστικού δυναμικού. Αποτελεί κρίσιμο παράγοντα ισχυρής βελτίωσης του συσχετισμού υπέρ των επαναστατικών και σύγχρονα κομμουνιστικών τάσεων και όχι ένα ιδεολογικό θέμα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται μια συνολική πολιτική γραμμή όχι μια εκλογική τακτική, για μια χρήσιμη στον λαό Αριστερά και όχι για μια χρήσιμη ψήφο. Η πολιτική γραμμή δεν μπορεί να χαραχτεί με κοινοβουλευτικά κριτήρια (τι θα πούμε για να πάρουμε ψήφους). Αυτό αποτελεί τεράστια στρέβλωση. Είναι σαν να αποδεχόμαστε την λογική πως οι εκλογές θα κρίνουν τα πάντα, ενώ στην πραγματικότητα είναι το ανάποδο: το κίνημα και η διαρκής πολιτική παρέμβαση βασικά κρίνουν και οι εκλογές κυρίως αποτυπώνουν και αλληλεπιδρούν. Επίσης, αντί να βάζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε πολιτική - αγωνιστική εγρήγορση, την ωθεί σε επεξεργασία εκλογικής γραμμής.

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση πρέπει να προχωρήσουν σε ουσιαστικές τομές στην πολιτική τους προσέγγιση και παρέμβαση, λαμβάνοντας υπόψη και το μη προωθητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Ο αναπροσανατολισμός αυτός πρέπει να γίνει με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση για τις δυνατότητες, χωρίς κλίμα πανικού, ούτε αυτάρκειας. Χωρίς να περιμένουμε παθητικά τις εξελίξεις (ο κόσμος της εξαθλίωσης και της εργασίας επείγεται αντικειμενικά), αλλά και χωρίς κοντόφθαλμες παρεμβάσεις. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι να εμβαθύνουμε και να ανανεώσουμε πολιτικά την κατεύθυνσή μας, για να πάμε, αποφασιστικά και με σχέδιο, και στο κίνημα και στην πολιτική πάλη.

Διεκδικούμε ρόλο ενεργητικό κι ανατρεπτικό στις εξελίξεις, με κύριο αντίπαλο τον ταξικό εχθρό, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου. Το σχέδιο μας δεν αποσκοπεί σε κάποια αυτοσυντήρηση και περιχαράκωση του «χώρου» αλλά στο πως θα μπλοκαριστεί – εκτροχιαστεί και ανατραπεί η μνημονιακή και καπιταλιστική βαρβαρότητα, πως θα ανατραπεί το μαύρο μέτωπο και η κυβέρνησή του, πως θα διαμορφωθεί ένας άλλος ισχυρός «πύργος ατίθασος» απέναντι στην πορεία κυβερνητικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ και των κεντροαριστερών συμμάχων του.

6. Η πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ

Οι ευρωεκλογές κατέγραψαν την κυριαρχία μέσα στο ευρύ «αντιμνημονιακό, αριστερόστροφο» κοινωνικό ρεύμα της διαχειριστικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει μια προσπάθεια αλλαγής χωρίς σύγκρουση με τις στρατηγικές επιλογές του συστήματος (ΕΕ, κυριαρχία κεφαλαίου, αγοράς κλπ). Αυτό μεταφράζεται κυρίως σε αυξημένη εκλογική αλλά και ευρύτερα πολιτική πίεση του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της Αριστεράς.

Όμως η ηγεμονία αυτή δεν είναι σταθεροποιημένη, καθώς η διαρκής δεξιόστροφη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει την αντίληψη ότι «τα έχει βρει», ότι είναι «κομμάτι του συστήματος», «ότι δεν θα αλλάξει και πολλά», ακόμα και ως προς τα ζητήματα που είναι ώριμα στην συνείδηση (πχ κατάργηση μνημονίων, ανεξαρτησία από τα μεγάλα συμφέροντα και τα μνημονιακά κόμματα). Αποτέλεσμα αυτής της αμφισβήτησης, που αγκαλιάζει πρώτα από όλα τα εργατικά λαϊκά στρώματα είναι η αξιοπρόσεκτη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στις λαϊκές γειτονιές (συνολικά στην Β Αθήνας 29,44%, από 31,43% τον Ιούνιο του ΄12), με παράλληλη μεγαλύτερη αντοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ.

Η «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ γέννησε αρκετές αντιδράσεις, όπως καταγράφηκε και στην πρόσφατη Κ.Ε. του κόμματος. Αντιδράσεις από πολλές πλευρές και με διαφορετικούς στόχους, με ενισχυμένη πάντως μια κριτική στα ανοίγματα –ειδικά του προεδρικού περιβάλλοντος- σε δυνάμεις και λογικές προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ. Οι αντιδράσεις αυτές στη μεγάλη τους πλειονότητα δεν αμφισβητούν το στρατηγικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η τελική απόφαση της Κ.Ε. περιλαμβάνει ένα γενικό προσκλητήριο για τη δημιουργία ενός «νέου συνασπισμού εξουσίας», ενός «πλατιού δημοκρατικού, προοδευτικού, ριζοσπαστικού κινήματος ανατροπής, που όχι μόνο θα κερδίσει τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, αλλά θα αποτελέσει τη νέα μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, τη μεγάλη πλειοψηφία που θα αναλάβει το ιστορικό έργο της κοινωνικής σωτηρίας και της ανασυγκρότησης της πατρίδας μας». Η πρόταση απευθύνεται σε ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγους Πράσινους κι ευρύτερα οικολογικό χώρο, «ανθρώπους και στελέχη» προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ, κόσμο από τον χώρο της ΔΗΜΑΡ – «ευρύτερο χώρο της Αριστεράς». Η αρθρογραφία και οι παρεμβάσεις Τσίπρα έχουν αναδείξει πως η πρόταση σε μεγάλο βαθμό απευθύνεται εντός της Βουλής για την προσέλκυση βουλευτών εκλεγμένων από ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ, με στόχο να μην σχηματισθεί προεδρική πλειοψηφία 180 εδρών. Όλο το τελευταίο διάστημα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προωθεί άνοιγμα προς τα δεξιά της. Δέχθηκε κριτική γι’ αυτό και προσπάθησε να το διαχειριστεί με μια πρόταση, που και μόνο λόγω του περιεχομένου της, είναι φανερό που απευθύνεται. Η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ ανάβει φλας και αριστερά, με σκοπό να στρίψει δεξιά.

Το περιεχόμενο της προτεινόμενης συμμαχίας είναι ένα πρόγραμμα κυβερνητικής διαχείρισης της μνημονικής καταστροφής, με επιμέρους επιλεκτικές αλλαγές και όχι συνολικά ανατροπής του, μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Όχι μόνο δεν περιλαμβάνει κρίσιμους αναγκαίους κόμβους (όπως η αποδέσμευση από ευρώ – ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών κλπ.), αλλά δεν ανταποκρίνεται καν σε υπεραναγκαίους ζωτικούς στόχους του λαού για να αντιμετωπιστεί η εργατική «γενοκτονία», η ανθρωπιστική καταστροφή, για να ξηλωθούν τα μνημόνια: επίδομα ανεργίας σε όλους, ακύρωση των απολύσεων στο δημόσιο, άμεση αντιμετώπιση της απλήρωτης εργασίας, αυξήσεις των μισθών και επιστροφή τουλάχιστον στα επίπεδα του 2009 κλπ. Προτείνεται ένα «πρόγραμμα σωτηρίας του λαού και του τόπου», ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα», το οποίο δεν έχει καμία ταξική και στρατηγική αναφορά (κεφάλαιο, καπιταλισμός, κρίση), δεν συνδέεται με την προοπτική του σοσιαλισμού (απουσιάζει και σαν λέξη). Αναδεικνύεται ως μια πρόταση διαχείρισης εντός του συστήματος, χωρίς καμία προοπτική μετάβασης κλπ.

Όσον αφορά το ρόλο του μετώπου ο ΣΥΡΙΖΑ τονίζει πως πρέπει να κινηθεί για «την στήριξη των προοδευτικών αλλαγών και του ελέγχου του έργου της κυβέρνησης της Αριστεράς». Δηλαδή το όποιο κίνημα και μέτωπο είναι εξαρχής ενταγμένο στη λογική της στήριξης και «ελέγχου» της «κυβέρνησης της Αριστεράς».

Με βάση όλα αυτά η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ απορρίφθηκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία θεωρεί αναγκαίο σήμερα ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και μια άλλη Αριστερά.

Η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση συμφωνεί και στηρίζει την απόφαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που απορρίπτει τόσο τη γενική όσο και την ειδική για τη ΔΕΗ πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά για τη δεύτερη, εισηγηθήκαμε τη μη συμμετοχή στη σύσκεψη που καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και την απάντηση της στην πρόσκληση με δημόσια επιστολή. Η πλειοψηφία της ΚΣΕ αποφάσισε τη συμμετοχή σε αυτήν, ως τον καλύτερο τρόπο προβολής των θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΝΑΡ αποδέχτηκε αυτή την απόφαση, διότι δεν ήταν θέμα αρχής. Ωστόσο, όχι μόνο ο χαρακτήρας και το περιεχόμενο, αλλά και η ίδια η μη δημοκρατική διαδικασία, καθώς και η μιντιακή διαχείριση του θέματος από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τα κυρίαρχα και άλλα μέσα ενημέρωσης, έδειξαν πως η απόφαση της συμμετοχής στη σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ για τη ΔΕΗ δεν ήταν σωστή.

Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί παρά να έχουν ξεκάθαρη θέση για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον προσανατολισμό της κυβερνητικής του πρότασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που βρίσκεται σε μετεξέλιξη, βρίσκεται σε δεξιόστροφη πορεία προσαρμογής και ενσωμάτωσης, αλλά έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα. Η συστημική του ένταξη είναι κατασταλαγμένη.

Δεν έχει αριστερή πολιτική, παρότι είναι κόμμα που προέρχεται κι έχει αναφορά στην Αριστερά, που η πλειονότητα του κόσμου το αντιλαμβάνεται ως τέτοιο και δεν είναι αστικό κόμμα.

Χρειάζεται αποφασιστική τοποθέτηση όσον αφορά τη διαχειριστική κυβερνητική του πρόταση. Ούτε προσδοκούμε να έρθει η «κυβέρνηση σωτηρίας του λαού και του τόπου», ούτε περιμένουμε την αποτυχία του, όπως κάνει το ΚΚΕ, με την προσδοκία ότι κάτι θα «εισπράξει». Η αποτυχία μιας «αριστερής παρένθεσης», μιας «αριστερής διαχείρισης» σε μνημονιακό και συστημικό πλαίσιο θα είναι αποτυχία και ήττα για τον λαό και την Αριστερά. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν μπορεί να γίνει αριστερό δεκανίκι ή αριστερός συμβουλάτορας του ΣΥΡΙΖΑ αλλά παλεύει τώρα για την αλλαγή πορείας του μαζικού κινήματος, για να ενισχυθεί και ηγεμονεύσει σε μια πορεία η γραμμή της ανατροπής συνολικά του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ μέσα στο μαζικό κίνημα, για να ηττηθεί η διαχειριστική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Παλεύουμε στην βάση μαζί με τον αριστερό, μαχόμενο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, διατηρούμε τους αγωνιστικούς δεσμούς, τον πολιτικό διάλογο και τη δυνατότητα επίδρασης, χωρίς όμως να διαμορφώνεται η εικόνα ενός «πολιτικού συνεχούς» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έχουμε αποφασίσει στο συνέδριο, στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής σε συνολικό επίπεδο, δεν απευθυνόμαστε γενικά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε εκείνες τις μαχόμενες δυνάμεις του, που απορρίπτουν την υποταγή στον ευρωμονόδρομο και την κυβερνητική διαχείριση.

Όσον αφορά το ενδεχόμενο κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε αποφασίσει στο συνέδριο, απαντάμε με κέντρο τη θέση για εργατική – λαϊκή, αριστερή αντιπολίτευση, που επιδιώκει να αποσπάσει ρωγμές και κατακτήσεις, κινείται με βάση το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και επιδιώκει με όπλο τα ανεξάρτητα όργανα του εργατικού κινήματος να ανοίξει το δρόμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Στο σημείο αυτό προκύπτει το ερώτημα: Γιατί τόσο άγχος για την ενσωμάτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κυβερνητικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ; Εκτιμούμε πως αποτελεί μέρος της προσπάθειας πολιτικής εξουδετέρωσης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, έτσι ώστε να εκκαθαριστεί το πεδίο της από τα αριστερά κριτικής και πίεσης, να μην υπάρχει χώρος ριζοσπαστικοποίησης στις ευρύτερες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος, ακόμα και όσων ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην υπάρχουν δυνάμεις ικανές να σηκώσουν μια γραμμή ανατροπής και αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης στην πολιτική και στη διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι επιδιώξεις φωτίζουν, από μια άλλη πλευρά, τον ρόλο που μπορεί να αναπτύξει η επαναστατική Αριστερά.

7. Το ΚΚΕ προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να εμφανιστεί ως η μόνη δύναμη που υπερασπίζεται έναν ταξικό και κομμουνιστικό προσανατολισμό. Παρεμβαίνει συγκεκριμένα στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα, προβάλλοντας ένα σύνολο οικονομικών κυρίως αιτημάτων σε συνδυασμό με την γενικόλογη προβολή της ασαφούς λαϊκής εξουσίας. Αρνείται το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και τον πολιτικό στόχο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και βεβαίως τη συμβολή σε ένα μέτωπο αγώνα, ρήξης και ανατροπής. Καταλήγει στην ανάγκη στήριξης του ΚΚΕ και των μετωπικών σχημάτων που ελέγχει, επιμένοντας σε μια λογική αγώνων χαμηλής έντασης, διαμαρτυρίας και όχι πάλης για ρωγμές και νίκες. Παρά την προσπάθεια να εμφανιστεί ως ένα συμπαγές κομμάτι και την υψηλότατη ένταση της πολεμικής του προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του δεν ακολούθησε την κατεύθυνση για λευκό – άκυρο στον δεύτερο γύρο, ειδικά εκεί που υπήρχε υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αναζητήσεις και οι προβληματισμοί είναι έντονοι σε σημαντικό κομμάτι της βάσης του, και της οργανωμένης. Η ηγεσία απαντά με κλιμάκωση του ενδοαριστερού εμφύλιου και ιδιαίτερα με επιθέσεις κατά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Με την άρνηση του να συμβάλλει σε ένα κίνημα ανατροπής, με την στρατηγική του αγκύρωση στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», το ΚΚΕ δεν συμβάλλει, έστω με τον δικό του τρόπο, στην ανάγκη ανασυγκρότησης του κινήματος και της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς.

Στο ΚΚΕ, στις οργανώσεις και μετωπικά σχήματα που ελέγχει απευθυνόμαστε για κοινή δράση και συμβολή στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, επιδιώκουμε το συναγωνιστικό διάλογο με τον κόσμο του.

8.  Για την αντιμετώπιση της Χ.Α.

Η νέα εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής υποχρεώνει σε μια βαθύτερη συζήτηση για την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής, για να υπάρξει μια τομή στην αντιφασιστική πάλη, σε σύνδεση με τον αγώνα για την ανατροπή του μαύρου μετώπου. Η αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου θα είναι αποτέλεσμα μιας συνολικής αντεπίθεσης των ανατρεπτικών ταξικών αγώνων, της εμφάνισης υλικών παραδειγμάτων ταξικής αντισυστημικής πάλης, κατακτήσεων και αλληλεγγύης, μέσα στις εργατικές και λαϊκές γειτονιές (και στα κατεστραμμένα μεσοστρώματα), μιας ανόδου συνολικά του αντικαπιταλιστικού κινήματος, των ιδεών και του πολιτισμού της εργατικής χειραφέτησης και του σύγχρονου κομμουνιστικού ρεύματος. Συνδέεται με την πάλη για την ήττα και την ανατροπή του μαύρου μετώπου και του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και το καθεστώτος επιτροπείας που καταργεί κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και παρέχει πολύτιμο έδαφος στους εθνικιστές, στους φασίστες και στους νοσταλγούς του Χίτλερ. Απαιτεί ένταση της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες – πλευρά της οποίας είναι η αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής και δράσης.

Χρειάζεται όμως και ισχυρή αυτοτελής αντιφασιστική δράση, η οποία δεν μπορεί να συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο. Απαιτείται μια τομή που θα αντιμετωπίζει φαινόμενα μονομέρειας, κατακερματισμού, ιδιοκτησίας ή απλά αντιμετώπισης στον δρόμο. Δεν αρκεί η καταγγελία για το ναζιστικό χαρακτήρα κλπ. Κάθε λογική συνεργασίας των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου είναι αποπροσανατολιστική και αναποτελεσματική.

Πρέπει να ανοίξει δουλειά ειδικά στη νεολαία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, μέσα στους μαθητές κλπ. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει ενιαία παρέμβαση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ιδιαίτερα πρέπει να απασχολήσουν οι επιθέσεις της ΧΑ σε αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και να συζητηθούν μέτρα πολιτικής και οργανωτικής αντιμετώπισης.

Για την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής, στο πλαίσιο του συνολικού αγώνα κατά του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, απαιτείται ειδική εισήγηση και συζήτηση στην οργάνωση.

Για ορισμένα ζητήματα της πολιτικής μας γραμμής

9. Εργατικό – λαϊκό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής

Στην μετεκλογική περίοδο θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να εκδηλωθούν αγώνες για τα ζωτικά προβλήματα λαού και νεολαίας, για να αναπτυχθούν οι κοινωνικές διεκδικήσεις και να ανέβουν ως το επίπεδο ενός πολιτικού κινήματος ανατροπής. Το πολιτικό ζήτημα έρχεται πιο άμεσα στο προσκήνιο, το κίνημα πρέπει να κατακτά πολιτικά χαρακτηριστικά, που δεν είναι μόνο η ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά η ανατροπή του μαύρου μετώπου, η ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πιο αδύναμη μετεκλογικά. Η αγωνιστική διέξοδος, με μια νέα αυτοπεποίθηση, με αποφασιστικούς αγώνες είναι ο μόνος δρόμος για να μπλοκαριστούν εδώ και τώρα τα αντιδραστικά αντιλαϊκά μέτρα. Να διεκδικηθούν εδώ και τώρα ζωτικά αιτήματα και μέτρα υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών αγροτών, των μεσοστρωμάτων που εξοντώνονται. Να ορθωθεί αποφασιστικό μέτωπο κατά της φασιστικής απειλής, της κρατικής τρομοκρατίας και εργοδοτικού δεσποτισμού. Να μπει φραγμός και να ανατραπεί η επιτροπεία της ΕΕ και των ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών χωρών σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας.

Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση καλούμαστε, όχι μόνο να διακηρύξουμε αλλά κυρίως να αναλάβουμε την ευθύνη προώθησης των αναγκαίων πολιτικών και κοινωνικών πρωτοβουλιών. Με ανοικτό κάλεσμα προς τις ζωντανές τάσεις του κινήματος, αλλά και πολιτικά προς τις μαχόμενες δυνάμεις ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και σε άλλες αντικαπιταλιστικές και αντι-ΕΕ δυνάμεις. Με στόχο την οικοδόμηση ενός μαχόμενου εργατικού και λαϊκού μετώπου ρήξης ανατροπής, που θα αλλάξει την ατζέντα και θα παρέμβει πολιτικά στις εξελίξεις. Που θα επιδιώξει την δημιουργία πραγματικών ρωγμών στην επίθεση και στο αστικό πολιτικό σύστημα. Κι αυτό απαιτεί την υπέρβαση και τελικά την ήττα της γραμμής της ομαλής κοινοβουλευτικής εναλλαγής, εντός του πλαισίου της αστικής πολιτικής και των θεσμών της.

Για μας το μέτωπο αυτό δεν είναι απλά και μόνο «η ανατρεπτική κοινή δράση της αριστεράς στο κίνημα». Αλλά αποτελεί μια προσπάθεια οικοδόμησης πιο μόνιμων και σταθερών μορφών συγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος (πχ μόνιμοι συντονισμοί πρωτοβάθμιων σωματείων ή λαϊκών επιτροπών κλπ) με αναβαθμισμένο πλαίσιο και οργάνωση. Αποτελούν και δρόμους επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τις μαχόμενες δυνάμεις που παραμένουν στα όρια της ρεφορμιστικής Αριστεράς.

Απαιτείται συγκεκριμένη προετοιμασία για τα βασικότερα κοινωνικά μέτωπα της επόμενης περιόδου: ανεργία – αντιμετώπισή της – δικαιώματα ανέργων, αξιολόγηση – απολύσεις στο δημόσιο, μέτωπα απολυμένων (καθαρίστριες, διαθέσιμοι κλπ.), απλήρωτη εργασία –μισθοί πείνας, εκπαίδευση, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις – ξεπούλημα ΤΑΙΠΕΔ, ΔΕΗ, νερό, παραλίες, αντιφασιστικό για τον ένα χρόνο από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Επιδιώκουμε να διαμορφώνεται λογική ανυποχώρητου αγώνα, με δημιουργία αυθεντικών οργάνων – μετώπων του μαζικού κινήματος (π.χ. συντονιστικά πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα, συλλογικοτήτων γειτονιάς), να αναδεικνύεται ένα όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένο περιεχόμενο πάλης (για παράδειγμα στο θέμα της ΔΕΗ πρέπει να μπαίνει και η ανάγκη ανυπακοής στις σχετικές οδηγίες της ΕΕ) και να συγκροτείται και αντικαπιταλιστικός αριστερός πόλος παρέμβασης (π.χ. στο θέμα παραλίες - Ελληνικό, συντονισμός κινήσεων πόλης). Επίσης, να συνολικοποιείται ο αγώνας, όπως για παράδειγμα με μια μεγάλη πανελλαδική καμπάνια για την εκπαίδευση, τον Σεπτέμβρη, που να αναδεικνύει την διαδικασία αστικής αντιδραστικής αναδιάρθρωσης σε όλες τις βαθμίδες που κτυπά άγρια το δικαίωμα στην παιδεία και την εργασία, ειδικά των παιδιών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Συνολικά, επιδιώκουμε ο αγώνας να υπερβαίνει τη λογική της διαπραγμάτευσης της επιδείνωσης της θέσης των εργαζόμενων, τη διαπραγμάτευση ή της μοιρασιάς της εξαθλίωσης, πέρα και κόντρα στη λογική της εξαίρεσης, να ενοποιείται πολιτικά, να αποκτά ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, να τίθενται αιτήματα βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων (π.χ. αυξήσεις στους μισθούς), να εκφράζεται και η τάση χειραφέτησης.

Ένα τέτοιο κίνημα ανατροπής δεν χωρά στα κοινοβουλευτικού χαρακτήρα μέτωπα του ΣΥΡΙΖΑ, που με ολίγη από αγώνες υποτάσσει τα πάντα στην προοπτική της κυβέρνησης σωτηρίας.

10. Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούνται στις νέες συνθήκες να αναπτύξουν, αναδείξουν και τεκμηριώσουν βαθύτερα την πολιτική τους πρόταση, η οποία όσο μας αφορά προκύπτει από την τακτική και τη στρατηγική που διαμορφώσαμε στο 3^ο συνέδριο.

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούνται να αποκτήσουν σταθερούς πολιτικούς δεσμούς με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και νέους, να μην κάνουν πολιτική δουλειά μόνο την περίοδο των εκλογών. Από πολιτικές δυνάμεις στην Αριστερά, ακόμα και εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η πολιτική πρόταση κατανοείται στρεβλά με όρους κυβερνητικής πρότασης. Στη δική μας λογική η πολιτική πρόταση έχει βασικά στοιχεία το περιεχόμενό της, τη στάση απέναντι στην εξουσία και το υποκείμενο που θα την εφαρμόσει.

ι. Στα «πρώτα συμπεράσματα» της Π.Ε. για την τριπλή εκλογική μάχη υπογραμμίσαμε ως πολύ βασική αιτία για το πολιτικό έλλειμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση την αδύναμη προβολή, επεξεργασία και εμβάθυνση, την ελλιπή τεκμηρίωση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, που συχνά έμενε σε ορισμένα συνθήματα ή στα λεγόμενα «πέντε σημεία».

Υπογραμμίζουμε αυτοκριτικά, πως για την κρίσιμη αυτή αδυναμία έχουμε ευθύνες και ως ΝΑΡ. Ειδικά γιατί δεν καταφέραμε να συζητήσουμε συλλογικά και να αναδείξουμε –τουλάχιστον ως οργάνωση- τις ουσιαστικές βελτιώσεις και την αλλαγή ιεράρχησης στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, που καταλήξαμε στο 3^ο συνέδριο και που συνίσταται στην ανάδειξη των μεγάλων ζωτικών αιτημάτων της εργατικής τάξης, των ανέργων και της νεολαίας στην πρώτη γραμμή. Το ίδιο αφορά τα ζητήματα της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και την λαϊκή κυριαρχία (για παράδειγμα, ο στόχος και η λογική της Συντακτικής Συνέλευσης δεν τέθηκε καθόλου), το ζήτημα της αντιμετώπισης της διπλής καταπίεσης και εκμετάλλευσης από ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, της απελευθέρωσης από το καθεστώς της επιτροπείας και από τα δεσμά κεφαλαίου, ΕΕ και Αμερικανών σωτήρων χωρίς να πέφτουμε στα νύχια άλλων σωτήρων (π.χ. Κίνα). Υπάρχει πρόβλημα ιεράρχησης και επικαιροποίησης.

Από το συνέδριο (και πολύ νωρίτερα) έχουμε θέσει την αναγκαιότητα το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα να αναπτυχθεί και να δέσει και «προς τα κάτω» (προς τις άμεσες ζωτικές διεκδικήσεις του λαού και τα προγράμματα πάλης σε κάθε χώρο) και «προς τα πάνω», σε σύνδεση και έμπνευση από την επαναστατική αναγκαιότητα και το στρατηγικό πρόγραμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Να τεκμηριωθεί καλύτερα και να μπορεί να απαντά με επαρκή τρόπο στο ερώτημα εάν υπάρχει άλλος δρόμος, εάν υπάρχει ζωή χωρίς χρέος και ευρώ, έξω από την ΕΕ και το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Σήμερα πρέπει να αναπτύξουμε επειγόντως αυτό το έργο, απαντώντας ταυτόχρονα –αποφασιστικά αλλά και θετικά- στο σύγχρονο κλίμα «μειωμένων προσδοκιών» και στη γραμμή που εκπορεύεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αναδεικνύεται και μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα, που κοντολογίς υποστηρίζει πως τώρα δεν είναι η περίοδος για συνολικά προγράμματα αντικαπιταλιστικής ανατροπής, αλλά υπάρχει χώρος μόνο για μίνιμουμ πρόγραμμα σωτηρίας, αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και των πιο ακραίων πλευρών και συνεπειών της μνημονιακής λαίλαπας. Εμείς δεν υποτιμούμε κανέναν αγώνα, κανένα αίτημα που βελτιώνει την θέση του λαού, στο βαθμό που δεν μοιράζει τη φτώχεια και δεν αποδέχεται την εξαθλίωση. Έχουμε διαμορφώσει (από τον Γενάρη του 2013) ένα συνολικό πλαίσιο πάλης, από αντικαπιταλιστική σκοπιά, για την μάχη της επιβίωσης και της αξιοπρεπούς ζωής σήμερα. Δυστυχώς δεν έχει αξιοποιηθεί όσο πρέπει. Το βασικό όμως που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι πως στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και μνημονιακής βαρβαρότητας για να απαντηθούν τα ζωτικά αιτήματα του λαού απαιτούνται μέτρα αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα, απαιτούνται μέτρα που αντιτίθενται και ανατρέπουν την πολιτική του μαύρου μετώπου και το ασφυκτικό καθεστώς της επιτροπείας από κεφάλαιο και ΕΕ. Δηλαδή ακόμα και για τη «σωτηρία» απαιτούνται στόχοι, κίνημα και μέτωπο ανατροπής. Αλλιώς η σωτηρία θα αποτελεί επιβίωση μέσα στην αιώνια μνημονιακή και καπιταλιστική κόλαση. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να μιλήσουμε λιγότερο για το χρέος, την ΕΕ, το κεφάλαιο, τα «μεγάλα», αλλά να αναδείξουμε ισχυρά τα αναγκαία αιτήματα των εργαζομένων (ανεργία, μισθοί, απολύσεις κλπ.) και να αποδείξουμε τη στενή τους σύνδεση με το συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους (διαγραφή του χρέους, έξω από την ΕΕ) και την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Θα μπορούσαμε να δούμε για μετά το καλοκαίρι μια εξόρμηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το πρόβλημα της εργασίας – ανεργίας, με κεντρικό σύνθημα Δουλειά και όχι δουλεία.

Ο στόχος ανάπτυξης του προγραμματικού λόγου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ιδιαίτερα σημαντικός και πρέπει να πάρουμε το επόμενο διάστημα συγκεκριμένες πρωτοβουλίες: από την επιτροπή θεωρίας, από την Π.Ε., τα όργανα και τις επιτροπές εργασίας της Π.Ε., από τις Ο.Β. και τις τοπικές και κλαδικές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα ζητήματα του χώρου τους, με αξιοποίηση του μαχόμενου επιστημονικού προσωπικού και της διανόησης, με ημερίδες, αφιερώματα σε έντυπα, στο Πριν κλπ.

ιι. Για το ζήτημα της εξουσίας και της κυβέρνησης

Θέτουμε την ανάγκη να ανατραπεί το μαύρο μέτωπο και η κυβέρνηση του. Εκτιμούμε πως το θέμα της ανατροπής της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ απολυτοποιήθηκε από την παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά την προεκλογική περίοδο, με τρόπο που δεν διευκόλυνε την ανάδειξη της ουσίας της γραμμής μας.

Για την εφαρμογή του συνόλου του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, για να μπούμε σε μια πορεία απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και του λαού μας, απαιτείται η συνολική ανατροπή της αστικής εξουσίας, το τσάκισμα του αστικού κράτους – η επανάσταση, εργατική δημοκρατία – εξουσία και η κυβέρνησή της, μια κυβέρνηση νέου τύπου, κυβέρνηση των οργάνων του εργατικού κινήματος και όχι μια κυβέρνηση του «σοφού κόμματος», ούτε βέβαια μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς επανάσταση ή μια κυβέρνηση του μεταβατικού προγράμματος. Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν πολιτική πρόταση και στο επίπεδο της εξουσίας και της κυβέρνησης, την οποία πρέπει να προβάλλουν, αναδεικνύοντας την ανάγκη της επανάστασης. Εδώ θέλει όμως προσοχή: αυτό δεν σημαίνει πως το πολιτικό ερώτημα για την Αριστερά σήμερα είναι κυβέρνηση σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ ή λαϊκή εξουσία του ΚΚΕ ή επανάσταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όταν τίθεται έτσι, διευκολύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει ως μόνη άμεση και ρεαλιστική την δική του πρόταση, διευκολύνεται και το ΚΚΕ να δικαιολογεί τη στάση του. Εμείς παλεύουμε με την επαναστατική τακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης και της υπεραντιδραστικής ανασυγκρότησης του κεφαλαίου, η οποία μπορεί να δώσει απαντήσεις και στο σήμερα μέσα από τη δράση ενός ταξικά ανασυγκροτημένου και πολιτικά ανατρεπτικού μαζικού κινήματος και μιας άλλης αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και το οποία μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές και ανακατατάξεις και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, να ανοίξουν το δρόμο για επαναστατική κατάσταση και επαναστατική ανατροπή.

Έχουμε συζητήσει και ξεκαθαρίσει στο συνέδριο τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές απέναντι στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης σωτηρίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, μιας κυβέρνησης με πρόγραμμα εντός του συστήματος, με στήριγμα κεντροαριστερούς και συστημικούς συμμάχους, αναδειγμένη με τη βοήθεια του καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου και των αντιαριστερών εκλογικών διλημμάτων.

Για μας η αριστερή κυβέρνηση είναι η εργατική, επαναστατική κυβέρνηση, προϊόν της επαναστατικής ανατροπής. Υπάρχουν και άλλες απόψεις εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Σε κάθε περίπτωση όμως, κάθε ανοχή, στήριξη, εμπλοκή στην κυβερνητική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, η λογική δήθεν προβολής του σωστού περιεχομένου για να πιεστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή μιας «πραγματικά αριστερής κυβέρνησης» τιμωρούνται με την ποινή της πολιτικής αυτοκτονίας.

ιιι. Ποιος θα επιβάλλει την «πολιτική λύση» σε κάθε περίπτωση; Εμείς απαντάμε, ο οργανωμένος λαός και το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα κι εδώ είναι που πρέπει να δουλέψουμε ουσιαστικά, να συμβάλλουμε σε δείγματα γραφής. Είναι ανάγκη να επεξεργαστούμε και να προτείνουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις μαχόμενες δυνάμεις μια μεγάλη παρέμβαση για τη δημιουργία και στήριξη στις γειτονιές μορφών συγκρότησης στην κατεύθυνση του οργανωμένου λαού.

11. Για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς

Ξεκινάμε από την πρόσφατη εμπειρία: Η συνολική ιστορική ανεπάρκεια της Αριστεράς όπως αναδείχνεται τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη έχει πλέον αρνητικά αποτελέσματα για τους λαούς και το κίνημα. Οι εξελίξεις υπογραμμίζουν - αναδείχνουν την ανάγκη μιας άλλης αριστεράς. Που θα τολμήσει να κοιτάξει κατάματα τον καπιταλισμό και την κρίση του. Που θα χαράξει επαναστατική στρατηγική-τακτική. Που θα βάλει κεντρικό στόχο την ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης - ΕΕ – κεφαλαίου και το άνοιγμα του δρόμου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Που θα εμπνεύσει με ένα νέο όραμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης και καθολικής χειραφέτησης απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, την βαρβαρότητα, τους εθνικισμούς, τον φασισμό. Μια Αριστερά, ανατρεπτική αντικαπιταλιστική επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική. Αριστερά ενωτική και μετωπική, που θα παλεύει με το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Μια τέτοια Αριστερά θα μπορεί να ενώσει σε ανατρεπτική επαναστατική κατεύθυνση, σε ρήξη με την λογική της διαχείρισης και της υποταγής, του ρεφορμισμού και της περιχαράκωσης.

Έχουμε επίγνωση, το αντιμετωπίζουμε καθημερινά, οι συσχετισμοί στην κοινωνία και στο κίνημα δεν είναι ακόμα ευνοϊκοί για το υπαρκτό αλλά αδύναμο αντικαπιταλιστικό ρεύμα και γι αυτήν την προοπτική. Η πορεία προς μια τέτοια Αριστερά θα είναι δύσκολη. Θα είναι μια πορεία συγκλονιστικών και πρωτότυπων ανακατατάξεων, πρώτα και κύρια στην ταξική πάλη και στη συνειδητή δράση της εργατικής τάξης και του λαού, αλλά και στα πολιτικά ρεύματα και δυνάμεις της Αριστεράς κι ευρύτερα. Βρισκόμαστε ήδη σε μια περίοδο έντονων ζυμώσεων και αναζητήσεων σε όλη την Αριστερά, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε δημιουργικά και επιθετικά, με λογική επίδρασης, συσπείρωσης και ηγεμονίας, αλλά και με συνειδητοποίηση των συσχετισμών και των αναγκαίων όρων για την μεταβολή τους, που απαιτούν ανώτερο επίπεδο παρέμβασης και συσπείρωσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Ως βασικό εργαλείο για τη συσπείρωση δυνάμεων και την αλλαγή των συσχετισμών, έχουμε καταλήξει στην πολιτική πρόταση για τη συγκρότηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, που θα μπορεί να συνενώνει τις ανατρεπτικές αριστερές δυνάμεις, λειτουργώντας έτσι ως καταλύτης ευρύτερων ανακατατάξεων στην μαχόμενη Αριστερά.

Η τριπλή εκλογική μάχη έδειξε πως το δυναμικό που μπορεί να συγκροτήσει μια πρώτη μαγιά του αντικαπιταλιστικού πόλου υπάρχει, καταγράφηκε καταρχήν στο αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών αλλά και στους δήμους και αγκαλιάζει ένα ποσοστό της τάξης του 2 – 3%. Αυτή η δυνατότητα έχει επίσης καταγραφεί πολύμορφα στις εκλογές στα συνδικάτα, ενώ η αντικαπιταλιστική τάση δίνει πρωτοπόρα το παρόν στις μάχες του εργατικού λαϊκού κινήματος. Στην απόφαση της Π.Ε. για τα «πρώτα συμπεράσματα» ανιχνεύσαμε το γιατί το εν δυνάμει αντικαπιταλιστικό δυναμικό δεν συγκροτείται ακόμα πολιτικά σε ρεύμα και πόλο, παρά μόνο σε μικρό βαθμό. Πρέπει να εμβαθύνουμε, αλλά σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να αναδείξουμε τη ρεαλιστικότητα της δυνατότητας του πόλου.

Η λογική και ο στόχος του αντικαπιταλιστικού μετώπου δεν είναι καθόλου «σεχταριστικός», όπως υποστηρίζουν δυνάμεις εντός και εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ανταποκρίνεται στη σημερινή αναγκαιότητα να συσπειρωθούν δυνάμεις γύρω από το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την επαναστατική αντικαπιταλιστική προοπτική, με ηγεμονία των σύγχρονων κομμουνιστικών ιδεών, έτσι ώστε να μπορούν να επιδράσουν ευρύτερα στην Αριστερά και το κίνημα, να πετύχουν ανακατατάξεις, να συμβάλλουν στην κοινή δράση και το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής.

Η στόχευση του «πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς και των δυνάμεων της ανατροπής» υιοθετήθηκε στην απόφαση της 2^ης συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αυτό αποτέλεσε μια επιτυχία. Ως δρόμος υλοποίησης αυτού του στόχου μπήκε η επιδίωξη της μετωπικής συμπόρευσης και καθορίστηκε το περιεχόμενό της σε θετική κατεύθυνση. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει ουσιαστική συμφωνία.

Στο πλαίσιο αυτό, η συνολική λογική προώθησης του πόλου υποβαθμίστηκε και έχασε τη συνεκτικότητά της, ενώ αυτονομήθηκε σε μεγάλο βαθμό η προσπάθεια για την μετωπική συμπόρευση. Από άλλες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η μετωπική συμπόρευση είτε απορριπτόταν ουσιαστικά, είτε έμπαινε με ένα τρόπο που καταστρατηγούσε όχι μόνο τις συλλογικές μας αποφάσεις και το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο, αλλά και την προοπτική του πόλου.

Παρ’ όλα αυτά η λογική του αντικαπιταλιστικού αριστερού πόλου, βήμα στην κατεύθυνσή του οποίου αποτελεί και η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ασκεί μεγάλη επίδραση στο δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κυρίως στο ανένταχτο, αλλά και σε αγωνιστές μέλη άλλων οργανώσεων. Μπορεί να αποτελέσει την ενοποιητική λογική πάνω στην οποία θα δράσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα επιδράσει σε ένα ευρύτερο δυναμικό.

Η πορεία προς τον πόλο είναι μια πολύπλευρη διαδικασία. είναι πολλά τα ρυάκια που φέρνουν δυνάμεις στην κοίτη του.

• Η ενίσχυση της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τόσο σε πολιτικό, προγραμματικό κινηματικό επίπεδο, όσο και από πλευράς μελών, πρωτοπόρων αγωνιστών και άλλων δυνάμεων. Αυτή είναι μία ουσιώδης πλευρά, που το τελευταίο διάστημα υποβαθμίστηκε και πρέπει να έρθει ξανά στο προσκήνιο. Προϋπόθεση για αυτό είναι ο μετασχηματισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να γίνεται ικανή να υποδεχτεί το δυναμικό που αναζητά σε αντικαπιταλιστική / επαναστατική κατεύθυνση, σε ότι αφορά τον στρατηγικό της επανεξοπλισμό, την αποσαφήνιση των κρίσιμων ζητημάτων της πολιτικής της αλλά και την ενωτική και δημοκρατική της επανεκκίνηση. Αλλιώς δεν θα μπορέσει να απευθυνθεί πραγματικά στον κόσμο που αναζητά μια άλλη Αριστερά.
• Η ανάπτυξη των αντικαπιταλιστικών τάσεων της πάλης των εργαζομένων, η εμφάνιση σε αγώνες, αιτήματα, προγράμματα, μορφές πάλης της αντικαπιταλιστικής λογικής, η διαμόρφωση νέων πρωτοποριών μέσα σε αυτές τις μάχες και η στράτευσή τους στον πολιτικό αγώνα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ειδικά το τελευταίο διάστημα έχει αναδείξει σοβαρά ελλείμματα στην μαχητική, πολιτική, έγκαιρη παρέμβαση στους αγώνες. Η πρωτοπόρα συμμετοχή στους αγώνες και η αυτοτελής πολιτική σχέση με τις κάθε φορά μαχόμενες πρωτοπορίες του κινήματος είναι αναγκαίος όρος για να συγκροτείται αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά. Μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που περιορίζεται σε «πολιτικές πρωτοβουλίες» από πάνω και –ακόμα χειρότερα σε χειρισμούς και τακτικισμούς δεν έχει μέλλον.
• Η ανάπτυξη, διείσδυση και παραπέρα συγκρότηση σε όλα τα επίπεδα του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού ρεύματος: ταξικά εργατικά σχήματα, Εργατικές Λέσχες, αντικαπιταλιστική πτέρυγα στο φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα, αντικαπιταλιστικές αριστερές κινήσεις περιφέρειας, δήμων, πόλης κλπ., πρωτοβουλίες θεωρητικές, μορφωτικές, πολιτιστικές, όπως οι Αναιρέσεις κλπ. Η εμπειρία άλλωστε και των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών ανέδειξε καθαρά την διαλεκτική της αλλητροφοδότησης όλων των πλευρών της δουλειάς μας.

Το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι η πολύ καλύτερη οργάνωση αυτών των πλευρών, η λεπτομερειακή επεξεργασία της γραμμής, η διασύνδεση τους σε επίπεδο περιφερειακό και πανελλαδικό, η επικοινωνία με τα «ενδιάμεσα» ρεύματα ώστε να εντάσσονται στην αντικαπιταλιστική κοίτη. Όλα αυτά προϋποθέτουν άλματα στην παρέμβαση και στην οργανωτική δομή του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να ανταποκριθούν στα πιο σύνθετα καθήκοντα που διαμορφώνονται.

-  Η μετωπική τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η πολιτική πρόταση για την μετωπική συσπείρωση και συμπόρευση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος. Η σημασία της πρότασης αυτής αναβαθμίζεται την ερχόμενη περίοδο. Πρώτον γιατί οι ανακατατάξεις και οι προβληματισμοί μέσα στον αριστερό κόσμο δυναμώνουν ανεξάρτητα από την κάθε φορά εκλογική τους έκφραση. Δεύτερον γιατί η οξύτητα της σύγκρουσης βαθαίνει τις διαχωριστικές γραμμές και υποχρεώνει σε ξεκαθάρισμα της «φυσιογνωμίας» και ολοκλήρωση των ρευμάτων που γεννήθηκαν στην προηγούμενη φάση των «αντιμνημονιακών αγώνων». Τρίτο γιατί η προοπτική της «κυβέρνησης με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ» αντικειμενικά θα «διχάσει» και «θα πολώσει» όλες τις δυνάμεις και τα ρεύματα ανάμεσα σε αυτά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα στοιχηθούν πίσω της και σε αυτούς που θα έχουν στάση αντιπολίτευσης με λογική ανατροπής.

Ορισμένες βασικές εκτιμήσεις για την μέχρι τώρα προώθηση της μετωπικής συμπόρευσης

• στις διαδικασίες για την προώθηση της μετωπικής συμπόρευσης υπερασπιστήκαμε το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο, σύμφωνα με τις συλλογικές αποφάσεις ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
• Εκτιμούμε πως εξαντλήθηκαν από την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ τα περιθώρια επιδίωξης συμφωνίας τον Φεβρουάριο του 2014, μετά την άρνηση του Σχεδίου Β να κάνει το πολιτικό βήμα, την άρνηση άλλων δυνάμεων που είχαμε απευθυνθεί (ΕΕΚ, ΟΚΔΕ) και την μη ουσιαστική εμπλοκή άλλων.
• Καταγράφηκαν ορισμένα θετικά στοιχεία: Αναδείχθηκε η αναγκαιότητα μιας άλλης Αριστεράς και της μετωπικής λογικής, πολιτικοποιήθηκε η όλη συζήτηση, μπήκε με ισχυρό τρόπο το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο. Αντιμετωπίστηκε ως ένα βαθμό η αντίληψη «ενότητα σε όσα συμφωνούμε», υπήρξε θετική προσέγγιση από ευρύτερο δυναμικό του πλαισίου που πρότεινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
• Υπήρχαν όμως και σημαντικές αδυναμίες. Δεν ανοίχτηκε η διαδικασία στη βάση, ούτε σε ευρύτερες δυνάμεις. Δεν υπήρχε πλατιά και συνεχής δημοσιότητα, ούτε δημόσιος διάλογος και αντιπαράθεση, εμφανίστηκαν φαινόμενα παραγοντισμού, ενώ δεν υπήρξε ουσιαστική συμμετοχή του οργανωμένου δυναμικού του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αν και οι κατευθύνσεις έχουν συζητηθεί και αποφασιστεί από πλατιές – συλλογικές διαδικασίες του μετώπου και του ΝΑΡ). Δεν βοήθησε το «σύρσιμο» της διαδικασίας μέχρι τον Φλεβάρη – Μάρτη, η επικέντρωση τελικά αποκλειστικά στο Σχέδιο Β και κυρίως η μη προώθηση των διαδικασιών και από πάνω και από κάτω.
• Η διαλεκτική σχέση προώθησης της μετωπικής τακτικής και από «πάνω» - «κάτω» αποτελεί κρίσιμο στοιχείο. Οι επιτυχίες που καταγράφηκαν στη συσπείρωση δυνάμεων στις αντικαπιταλιστικές αριστερές κινήσεις δείχνουν τις δυνατότητες και πρέπει να αξιοποιηθούν.

Για το από δω και πέρα

Χρειάζεται να επαναφέρουμε την πολιτική ουσία της λογικής της ευρύτερης μετωπικής συμπόρευσης, συσπείρωσης, συμπαράταξης δυνάμεων, με βάση το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο, που καθορίστηκε από τη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εκφράστηκε συγκεκριμένα στο πολιτικό πλαίσιο που ενέκρινε το ΠΣΟ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να απευθύνει στις νέες συνθήκες ευρύ πολιτικό κάλεσμα για τη συσπείρωση των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ, αντισυστημικών δυνάμεων, όλων των τάσεων που αντιπαλεύουν το μαύρο μέτωπο και δεν συμβιβάζονται με την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, χωρίς αποκλεισμούς και μονομέρειες.

Χρειάζεται να πιάσουμε το νήμα από την αρχή με λογική οικοδόμησης πρωτοβουλιών συμπόρευσης σε όλα τα επίπεδα με κέντρο το μαχόμενο δυναμικό, με επίγνωση των ορίων που υπάρχουν, πολιτικών- ιστορικών κ.α., και με οργανωμένη συστηματική προσπάθεια υπέρβασης τους. Δεν είναι μονόπρακτο το έργο, ούτε πρόκειται να κριθεί από μια «καλύτερη» συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το Σχέδιο Β και ορισμένους ανένταχτους και με κάποιες βελτιώσεις στις διατυπώσεις. Έχει δρόμο, πρέπει να πάμε με σταθερά και ουσιαστικά βήματα.

Σε κεντρικό επίπεδο μπορούμε να δοκιμάσουμε καταρχήν μια συντονισμένη μορφή πολιτικής κοινής δράσης όλης της εκτός των τειχών αριστεράς και όποιων διαφοροποιήσεων από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να πάρει και την μορφή «Συντονιστικού για...», με σχετικά συστηματική παρέμβαση, με έκδοση κοινών ανακοινώσεων και οργάνωση παρεμβάσεων σε κρίσιμα πολιτικά μέτωπα πάλης, απολύσεις- ανεργία, νέο πακέτο αντεργατικών μέτρων, δημοκρατικά δικαιώματα, αντιιμπεριαλιστική και αντιφασιστική πάλη κλπ.

Στο πιο πάνω πλαίσιο συντονισμού είναι αναγκαίες και πρωτοβουλίες πιο οργανωμένου πολιτικο - θεωρητικού διαλόγου όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς και του κινήματος.

Σε τοπικό - περιφερειακό επίπεδο υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες ευρύτερων πρωτοβουλιών διαλόγου, κοινών αγωνιστικών παρεμβάσεων με στόχο να δένει ένα αγωνιστικό μέτωπο και μια κοινή δράση με βάση κρίσιμα κοινωνικά και δημοκρατικά ζητήματα σε αντιπαράθεση με το τοπικό και το κεντρικό κράτος, την ΕΕ και την αντιλαϊκή τους πολιτική.

Στην κατεύθυνση αυτή θα βοηθήσει ουσιαστικά ο συντονισμός και το δίκτυο των αντικαπιταλιστικών ανατρεπτικών κινήσεων σε δήμους και περιφέρειες που έχουν την κοινωνική βάση, το κύρος και την εμβέλεια να οργανώσουν μεγάλες εκδηλώσεις και παρεμβάσεις με συνολικό πολιτικό αντίκτυπο σε επίπεδο ανατρεπτικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος αλλά και πολιτικών τάσεων και δυνάμεων.

12. Για τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιμετωπίζει ένα νέο κύκλο προκλήσεων, σαν αποτέλεσμα της νέας κατάστασης και των καθηκόντων που απορρέουν από αυτήν, των αυξημένων δυνατοτήτων και απαιτήσεων σε σοβαρούς τομείς της δράσης μας (εργατικό λαϊκό κίνημα, Δημοτικές / Περιφερειακές Κινήσεις), αλλά και των δικών της σοβαρών προβλημάτων αντιφάσεων και δυσκολιών που αναδείχθηκαν στις τελευταίες πολιτικές και εκλογικές μάχες.

Επιδιώκουμε μία ανοιχτή, δημοκρατική συζήτηση, χωρίς κουκουλώματα και τυπικές φραστικές συμφωνίες με στόχο έναν στρατηγικό επανεξοπλισμό και αναπροσανατολισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και, ταυτόχρονα, την κατάκτηση μιας ανώτερης πολιτικής και οργανωτικής ενότητας και μιας βαθύτερης δημοκρατίας.

Οδηγός μας είναι το βασικό συμπέρασμα που, κατά την γνώμη μας ανέδειξαν και οι τελευταίες εκλογές, ότι το υπαρκτό αντικαπιταλιστικό / επαναστατικό ρεύμα είναι ασταθές και ευάλωτο στην πολιτική και οργανωτική του συγκρότηση. Άρα ο βασικός μας στόχος είναι να συμβάλλουμε σε μια ανώτερη, πιο στέρεη πολιτική βάση συγκρότησης του ευρύτερου αγωνιστικού, ριζοσπαστικού, ρεύματος που προσανατολίζεται και κινείται προς την αντικαπιταλιστική προοπτική και πάλη.

Η επιδίωξη αυτή δεν είναι γενική αλλά κρίνεται σε ορισμένα κρίσιμα πολιτικά, φυσιογνωμικά και οργανωτικά στοιχεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα οποία πρέπει να απαντηθούν με σαφήνεια και χωρίς αμφισημίες.

α) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ενωθεί στον βασικό πολιτικό στόχο της «ανατροπής του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ - κεφαλαίου» ξεπερνώντας την πιο μερική έμφαση στο «κάτω η κυβέρνηση». Σε αυτή την βάση να έχει ολοκληρωμένο μέτωπο στην αστική επιδίωξη «σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος» ενάντια στην κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, αλλά και αντιτιθέμενη κυβερνητική διαχειριστική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ. Με στόχο τον κλονισμό και την ανατροπή της επίθεσης από θέσεις αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης σε ριζική αντιπαράθεση με τις λογικές της «ρεαλιστικής προσαρμογής», του «επηρεασμού του ΣΥΡΙΖΑ», της «κριτικής στήριξης» κλπ.

β) Είναι ανάγκη να ξεπερνιούνται οι διάχυτες αυταπάτες για τον χαρακτήρα της πολιτικής-κυβερνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, να συνειδητοποιηθούν βαθύτερα οι ιστορικές επιπτώσεις για το κίνημα και την αριστερά, καταπολεμώντας τις αναμασημένες θεωρίες, του «σκαλοπατιού», του «πρώτου βήματος» και του «μικρότερου κακού»

Να υπάρξει βαθύτερη επεξεργασία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος ειδικά στο ζήτημα εξουσία – κράτος – κυβέρνηση, με δημιουργική ανάπτυξη των επαναστατικών αντιλήψεων και μέτωπο με αντιλήψεις ανοιχτές σε «νεομεταρρυθμιστικές στρατηγικές».

γ) Η ενίσχυση του αυτοτελούς πολιτικού της ρόλου σε καθημερινή βάση. Η οργανωτική της συγκρότηση (γραμματείες, γραφεία, έντυπο, σάιτ) και πάνω από όλα η αίσθηση ότι αποτελεί ένα ενιαίο μέτωπο πολιτικός φορέας και όχι άθροισμα οργανώσεων. Η ανάπτυξη μιας ορισμένης «κομματικότητας» και πειθαρχίας (η αίσθηση ότι «προστατεύουμε» και «περιφρουρούμε» τον χώρο μας, η αποφυγή της ανεύθυνης όξυνσης των διαφορών και μέσα από το διαδίκτυο κλπ). Η ενίσχυση της δημοκρατίας, τα βήματα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ της συνέλευσης και των μελών, της υπέρβασης της συμπαράταξης οργανώσεων με δικό τους σχεδιασμό και τακτική. Η ενίσχυση με νέες δυνάμεις, ειδικά τον κόσμο που δώσαμε μαζί τις πρόσφατες πολιτικές μάχες.

δ) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παλεύει για το «μέτωπο-πόλο των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς και των δυνάμεων της ανατροπής», και συνολικά για μια άλλη Αριστερά ή θα εξαντλείται στην απέλπιδα αναζήτηση του αριστερού μετώπου με τον δεξιόστροφο ΣΥΡΙΖΑ (μέσω μορφών "αριστερής" συνεργασίας μαζί του) ή θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν «υπορεύμα της αριστεράς», σαν τον πιο «συνεπή» και με επαναστατική πρόθεση «εκφραστή της αριστεράς»; Παλεύουμε για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μεγάλων ρήξεων και γι’ αυτό ενωτική στο μαζικό κίνημα και στην κοινή δράση με όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά με αδιαπραγμάτευτη κατεύθυνση στην αυτοτελή πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του δικού μας ρεύματος, «από πάνω μέχρι κάτω».

Θέλουμε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θα ανοίγει έμπρακτα δρόμους για τον πόλο, με την αναβαθμισμένη παρέμβασή της παντού, με μετωπική τακτική και προοπτική, με προώθηση της μετωπικής συμπόρευσης από θέσεις αρχών, ενάντια σε τακτικισμούς και αντιμετώπιση των συμμαχιών ως εκλογικά σωσίβια και ως καταβόθρες για να χαθεί το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Αλλά και ενάντια στην καθηλωτική λογική, μιας «χαλαρής συνύπαρξης οργανώσεων και αγωνιστών» που δεν πείθει κανέναν, περισσότερο «χώρος στρατολόγησης», παρά μέτωπο, σεχταριστικός απέναντι στις αντιφατικές διαφοροποιήσεις από την βάση της αριστεράς, ανοιχτός στα ρεφορμιστικά ρεύματα.

ε)  Παλεύουμε για ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ενισχυμένο εργατικό - λαϊκό χαρακτήρα, ριζωμένη στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, στη νεολαία. Με βαθύτερη επεξεργασία, στόχευση και πρακτική στην οικοδόμηση του πολιτικού εργατικού κινήματος, του «αγωνιστικού μετώπου ρήξης-ανατροπής» και του «οργανωμένου λαού». Με προμετωπίδα της τα μεγάλα πολιτικά ζωτικά αιτήματα της εργατικής τάξης και του λαού για το κοινωνικό ζήτημα (ανεργία, εργασία κλπ.). Ικανή να υπερβεί την απόσπαση από την εργατική τάξη του ιδιωτικού τομέα. Να αναβαθμίσει τα πολιτικά χαρακτηριστικά της παρέμβασης στο κίνημα. Με κοινή παρέμβαση και σχεδιασμό.

Στην κατεύθυνση αυτών των τομών υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες με άλλες οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν θα πάμε σε ένα «κλείσιμο» της συζήτησης «από τα πάνω», με όρους φραστικής συμφωνίας. Κάτι τέτοιο ούτε εύκολο είναι, ούτε επιθυμητό. Πρέπει να ανοίξει θαρρετά η συζήτηση. Με συντροφική λογική και κλίμα ενωτικό – υπεράσπισης και ανάπτυξης της κατάκτησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζουμε ανοικτά τα πολιτικά ζητήματα.

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νΚΑ παίρνουν «πάνω τους» την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για την οργάνωση του πλατιού και δημοκρατικού διαλόγου, με στόχο να εκφραστούν δημοκρατικά όλες οι απόψεις και επιδίωξη την ανώτερη σύνθεση, χωρίς όμως κουκουλώματα.

…

Η πορεία προς την 3η συνδιάσκεψη πρέπει να περιλαμβάνει το σύνολο των αναγκαίων τομών, για μια συνδιάσκεψη διαφορετική από την 2^η, με ουσιαστική δημοκρατική συζήτηση, χρόνο για την απόφαση και την εκλογή των οργάνων. Με πρόταση θετική, υπέρβασης των ανεπαρκειών, με το βλέμμα στο αύριο και όχι το χθες.

13. ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και πρωτοβουλία για ένα σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης

Αντιμέτωποι με την τριπλή εκλογική μάχη, τις δυσκολίες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα άλλα μέτωπα δεν καταφέραμε να συνδυάσουμε, παρά μόνο σε πολύ μικρή κλίμακα, την προώθηση σημαντικών ζητημάτων που αποφασίσαμε στο 3^ο Συνέδριό μας. Χρειάζεται με σχεδιασμένο τρόπο σε όλη την κλίμακα του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και τη ν.Κ.Α. να πιάσουμε το νήμα των αποφάσεων, των όσων ιεραρχήσαμε συλλογικά ως αναγκαία βήματα για να αλλάξει η ίδια η οργάνωσή μας, να δυναμώσει ποιοτικά και ποσοτικά, να γίνουν σταθερά βήματα στην κατεύθυνση ανάπτυξης του αντικαπιταλιστικού επαναστατικού ρεύματος σε όλα τα πεδία, στη συσπείρωση των πρωτοπόρων δυνάμεων της επαναστατικής πάλης και αναζήτησης, στην συγκέντρωση δυνάμεων για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση και τον φορέα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Ο συνδυασμός αυτών των καθηκόντων δεν είναι πάντα πετυχημένος στη δράση μας. Συχνά η παρέμβαση με μια τέτοια στοχοθεσία μένει πίσω, στο όνομα των πολλών και δύσκολων καθηκόντων και παρεμβάσεων στην τρέχουσα συγκυρία, τους αγώνες, τους χώρους και τις εξελίξεις.

Από όλες μας τις πολιτικές εκτιμήσεις, αναδεικνύεται διαρκώς και σε πολλά επίπεδα η ανάγκη σοβαρών τομών, αλλαγών, κυρίως βημάτων στην ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στην αναβάθμιση της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας, στην ενίσχυση των πρωτοπόρων δυνάμεων της χειραφέτησης και της επαναστατικής πάλης. Μάλιστα εκτιμούμε, πως χωρίς σοβαρά βήματα στα επίπεδα αυτά δεν μπορούν να νικήσουν οι αγώνες, δεν μπορούν να υπάρξουν προϋποθέσεις σοβαρών ρηγμάτων της αστικής πολιτικής, να οικοδομηθεί πόλος της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς, κ.ο.κ. Από την άποψη θα προχωρήσουμε το επόμενο διάστημα σε συζήτηση για τα πρώτα βήματα για την κίνηση του νέου εργατικού κινήματος και την ανατρεπτική ταξική πάλη.

Η αυτοτελής παρέμβαση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και της ν.Κ.Α. δεν μπορεί να εξαντλείται στους γνωστούς σταθμούς (φεστιβάλ, πολυτεχνείο, συνέδριο). Αντικειμενικά αναβαθμίζεται η ανάγκη για πιο πλατιά, πιο σταθερή και μόνιμη αυτοτελής παρέμβαση της οργάνωσης, όχι μόνο μέσα από/και στα σχήματα, τις κινήσεις, τα σωματεία ή τα μέτωπα και τις πολιτικές συσπειρώσεις και πρωτοβουλίες, αλλά και με άμεσο τρόπο. Η επιτυχία των φετινών Αναιρέσεων σε τέσσερις πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα) υπό αντίξοες συνθήκες, η μαζικότητα των φεστιβάλ (πέρασαν πάνω από 20.000 άνθρωποι), και ιδιαίτερα η συμμετοχή στις πολιτικές συζητήσεις (πέρασαν πάνω από 3.500 άνθρωποι), δείχνουν και τις δυνατότητες και την απαιτητικότητα ενός ευρύτερου κόσμου και περίγυρου για απαντήσεις, θέσεις και παρέμβαση της οργάνωσής μας. Η προώθηση και πολύπλευρη προβολή της επαναστατικής τακτικής, του προγράμματος και της προοπτικής-στρατηγικής υπέρβασης του καπιταλισμού της παρακμής, σε μια εποχή αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του συστήματος, γιγαντιαίων αλλαγών στην εργατική τάξη και την κοινωνία, συνολικών ανακατατάξεων στο πολιτικό σύστημα και την οικονομία είναι από μια άποψη το πρώτο καθήκον μιας επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης. Καθήκον που δεν καλύπτεται μόνο και αποκλειστικά με τη δράση και την παρέμβαση στους αγώνες και τα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα.

Στην κατεύθυνση αυτή, όλα τα όργανα και οι ΟΒ του ΝΑΡ και της ν.Κ.Α. πρέπει άμεσα να συζητήσουν και να σχεδιάσουν συγκεκριμένα βήματα.

α. Συγκρότηση-ανάπτυξη της οργάνωσης. Στην Αθήνα προωθούμε τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνδιάσκεψης της Οργάνωσης Αττικής. Στις υπόλοιπες περιοχές, επιδιώκουμε μέχρι το τέλος Οκτώβρη να έχουν πραγματοποιηθεί περιφερειακές Συνδιασκέψεις και συγκρότηση οργανώσεων περιοχής σε Δυτική Ελλάδα, Θεσσαλία, Στερεά, Πελοπόννησο, Ανατολική Μακεδονία-Θράκη. Αναγκαία είναι και μια εργατική συνδιάσκεψη-σύσκεψη, για την συνολική ανασυγκρότηση της εργατικής μας παρέμβασης στις νέες συνθήκες.

…

β. Ξεκινάμε άμεσα την απαραίτητη και κρίσιμη δουλειά με την Πρόταση Προγραμματικής Διακήρυξης. Οργανώνουμε κύκλο συζήτησης όλων των ΟΒ μέσα στο καλοκαίρι και σχεδιάζουμε έναν 2^ο κύκλο μέσα στο Σεπτέμβρη. Με ευθύνη της Επιτροπής Θεωρίας φτιάχνουμε σημειώματα παρουσίασης της ΠΠΔ και απευθυνόμαστε σε όσους θέλουν να συζητήσουν για μια σύγχρονη κομμουνιστική παρέμβαση και για το Κόμμα της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης. Παράλληλα, η επιτροπή θεωρίας θα φτιάξει σημειώματα για μια σειρά κρίσιμα ζητήματα (κρίση, εξουσία, μεταβατική κοινωνία, κ.α.) με στόχο να γίνουν συζητήσεις σε ΟΒ και δημόσια (κάμπινγκ ν.Κ.Α., εκδηλώσεις-διαλέξεις σε πόλεις, λέσχες, κ.ο.κ.). Καταλήγουμε σε σχέδιο εκδόσεων και διαδικτυακή παρέμβαση (με βάση την απόφαση του συνεδρίου).

γ. Πρωτοβουλία διαλόγου και διαδικασία συσπείρωσης των δυνάμεων για το κομμουνιστικό πρόγραμμα και το κόμμα της εποχής μας. Παράλληλα με την «δική μας» συζήτηση για την Π.Π.Δ. χρειάζεται να ξεδιπλωθούν πρωτοβουλίες διαλόγου και επαφής-παρέμβασης στο δυναμικό -ανένταχτο και οργανωμένο- που ενδιαφέρεται και συζητά για την ανάγκη κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και συγκέντρωσης δυνάμεων για σύγχρονο πολιτικό φορέα κομμουνιστικής προοπτικής, με διαφορετικές ταχύτητες, επίπεδα και αφετηρίες φυσικά. …

Σχεδιάζουμε, και με επόμενη συγκεκριμένη συζήτηση στην Π.Ε. και σε όλα τα όργανα, από Σεπτέμβρη να προχωρήσουμε στην πρωτοβουλία συγκρότησης πλατιάς επιτροπής διαλόγου για «το κομμουνιστικό πρόγραμμα της εποχής μας και τον αντίστοιχο φορέα», με κάλεσμα σε όλους τους αγωνιστές και τις δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος, που παλεύουν για την ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ, για την επαναστατική ανατροπή και την κομμουνιστική προοπτική, ενάντια στην διαχείριση, τον ρεφορμισμό και τον σεχταρισμό, σε διαφοροποίηση από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, να συμβάλουν δημιουργικά, μάχιμα και αποφασιστικά ώστε να γίνουν βήματα.

Για τον καλύτερο σχεδιασμό της δουλειάς μας αποφασίζουμε την διεξαγωγή πανελλαδικού σώματος του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση με θέμα την παρέμβαση στο εργατικό κίνημα και την πολιτική παρέμβαση συνολικά στις αρχές Οκτώβρη.

Αθήνα, 29 Ιούνη 2014