Απόφαση Π.Ε., 6 Απριλίου 2014

Βασικά αποσπάσματα από την Απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, η οποία συνεδρίασε στις 6/4/2014 με θέμα την τριπλή εκλογική μάχη και την παρέμβαση της οργάνωσης.

ΑΠΟΦΑΣΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ του ΝΑΡ για την ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, 6/4/2014

Οι κρίσιμες επερχόμενες εκλογικές μάχες και η παρέμβαση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Α. ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ

1.Τρία στοιχεία σφραγίζουν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, στην αλληλεπίδραση τους: Η κλιμάκωση της επιθετικότητας της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου. Το βάθεμα της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης, που τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, η οργή και η αγανάκτηση, που δεν εκφράζονται αγωνιστικά με την ένταση ενός λαϊκού ξεσηκωμού, αλλά δίνουν το παρόν με μια μόνιμη αγωνιστική δραστηριότητα και αναζητούν διέξοδο. Και τα τρία στοιχεία στο συνδυασμό τους δημιουργούν μεγάλες δυνατότητες, αλλά και δυσκολίες.

2. Η κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου εκφράζεται χαρακτηριστικά με το πολυνομοσχέδιο που ψήφισαν οριακά ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και που περιλαμβάνει κρίσιμες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις του συστήματος σε μια σειρά τομείς, με κεντρικό στόχο το παραπέρα κτύπημα της εργατικής τάξης, αλλά και μικρομεσαίων στρωμάτων προς όφελος των μονοπωλίων. Από τις απολύσεις στο δημόσιο μετά από δεκαετίες, την προσπάθεια επιβολής με τον πιο αυταρχικό τρόπο της «αξιολόγησης» στα σχολεία, την κατάργηση του ΕΟΠΥΥ κ.ά. Αλλά και από τα νέα μέτρα που απαίτησε το Εκοφίν/Γιούρογκρουπ την 1η Απριλίου για να εκταμιεύσει σε τρεις δόσεις 9 δισ., που αμέσως θα πάνε για αποπληρωμή δανείων. Ενώ είναι φανερό πως η όποια μετεκλογική «αναδιάρθρωση του χρέους» θα συνδυαστεί με νέο μνημόνιο, όπως κι αν αυτό ονομαστεί. Η κλιμάκωση και η ένταση της βάρβαρης επιδρομής του κεφαλαίου και της ΕΕ στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα είναι αποτέλεσμα του βάθους της καπιταλιστικής κρίσης και του στρατηγικού βάθους που απαιτείται να πάρει η αστική απάντηση σε αυτή. Εκφράζει την προώθηση αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε όλους τους τομείς, που βαθαίνουν τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και όχι απλά «λιτότητα» ή «αφαίμαξη». Γι’ αυτό απαιτείται συνολική αντικαπιταλιστική απάντηση.

3. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου βρίσκεται σε πολύ δύσκολη φάση, με προοπτική εκλογικής και πολιτικής ήττας. Παρά την κραυγαλέα υποστήριξη βασικών κέντρων της ελληνικής ολιγαρχίας, της Γερμανίας και των στελεχών της ΕΕ αποσαθρώνεται η έτσι κι αλλιώς μειωμένη επιρροή της στην κοινωνία. Η πλήρης αποκοπή των σχέσεών της με την εργατική τάξη και τα στρώματα των δημοσίων υπαλλήλων, η διάρρηξη των δεσμών της με τα μικρομεσαία στρώματα που παραδοσιακά στήριζαν την ΝΔ (πχ φαρμακοποιοί) και η διαφαινόμενη νέα όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στο φως των σοβαρών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή (νέο σχέδιο Ανάν, Ουκρανία κα) βαθαίνουν την πολιτική αστάθεια. Την ώρα που Σαμαράς και Βενιζέλος ετοιμάζονται να «πουλήσουν» το «success story 2», με 500άρικα, «έξοδο στις αγορές» και «τέλος του μνημονίου», η υπόθεση Μπαλτάκου σκίασε το πάρτι και βλάπτει σοβαρά τη ΝΔ. Η υπόθεση Μπαλτάκου, πέρα από όσα κρύβονται πίσω της, εκφράζει και αποκαλύπτει:

• Ότι η επιθετική ακροδεξιά πολιτική γραμμή και οι αντίστοιχοι εκφραστές της έχουν πάρει το πάνω χέρι στη ΝΔ και στην κυβέρνηση γενικότερα. Δεν αποτελεί «θύλακα», ούτε «σταγονίδιο», αλλά αντιδραστική καταιγίδα, που εκφράζει την τάση κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, επιθετικής γραμμής του κεφαλαίου και κοινωνικού – πολιτικού εκφασισμού, που αναπτύσσεται εντός της καπιταλιστικής κρίσης και της προσπάθειας αστικής αντιδραστικής υπέρβασής της (βλέπε και εξελίξεις Ουκρανία, ακροδεξιά εθνικιστικά κόμματα στην ΕΕ). Άρα δεν τίθεται θέμα «κάθαρσης», αλλά ανατροπής της κυβέρνησης (βαρύτατες ευθύνες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και του αντιδραστικού πλαισίου που έχει επιβληθεί.
• Η Χρυσή Αυγή αποτελεί συνιστώσα του αστικού συνασπισμού εξουσίας έχει στενότατες σχέσεις με τη ΝΔ, κρατικούς μηχανισμούς καταστολής και παρακολούθησης, μιλιταριστές ακροδεξιούς στρατιωτικούς, την Εκκλησία, ένα εσμό δημοσιογράφων, το εφοπλιστικό κεφάλαιο κλπ., έτσι ώστε στα πλαίσια ενός ευρύτερου και ενιαίου σχεδιασμού να θεμελιώνεται ο ειδικός ρόλος της ως σιδερογροθιά του κεφαλαίου και να αξιοποιείται η δολοφονική τρομοκρατική της δράση σε βάρος ιδιαίτερα της Αριστεράς. Θα επιχειρήσει να επωφεληθεί από τις αποκαλύψεις. Υπογραμμίζεται ο κίνδυνος που αποτελεί, όχι μόνο η ίδια, αλλά γενικότερα το φασιστικό ρεύμα που διασχίζει πολλούς αρμούς της κοινωνίας και ορισμένων άλλων πολιτικών σχηματισμών. Στο πλαίσιο του ενδοοικογενειακού σκυλοκαυγά της ΧΑ με τη ΝΔ μπορεί να υπάρξουν και άλλα αποκαλυπτικά επεισόδια, που πρέπει να αξιοποιηθούν από τη σκοπιά του εργατικού κινήματος για την αποκάλυψη της αντιδραστικής μετάλλαξης του αστικού πολιτικού συστήματος και την ανατροπή του.
• Οι εξελίξεις αυτές, σε συνδυασμό με την αχαλίνωτη κρατική καταστολή και το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» της κοινοβουλευτικής δικτατορίας (βλέπε και τις πρόσφατες αποκαλύψεις ότι ζητήθηκε τρεις φορές τα τελευταία δύο χρόνια από το στρατό να συνδράμει τις μονάδες καταστολής) φέρνει επιτακτικά στο προσκήνιο την αναγκαιότητα του αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα, την αναγκαιότητα να εκφραστεί από την αντικαπιταλιστική Αριστερά, να υπάρχει σαν αυτοτελής πλευρά σε κάθε αγώνα του μαζικού κινήματος και να σφραγίζεται από την ταξική ουσία των λαϊκών διεκδικήσεων για την ανατροπή της κανιβαλικής επίθεσης και της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Σε μια περίοδο που το δημοκρατικό ζήτημα θα επανέρχεται από πολλές πλευρές αταξικά και πολιτικά ευνουχισμένο: από το κυβερνητικό και συνένοχο ΠΑΣΟΚ (του Βενιζέλου ή του Γ. Παπανδρέου), την υποταγμένη ΔΗΜΑΡ, αλλά ακόμα και τον ΣΥΡΙΖΑ της «δημοκρατικής ανατροπής» αλλά εντός της ευρω-φυλακής και του συστήματος.

4. Ο άλλος κυβερνητικός εταίρος, το ΠΑΣΟΚ, από μεγάλος ασθενής μετατρέπεται σε άταφο νεκρό κάτω από την «Ελιά». Η επιρροή του καταρρέει. Ο Βενιζέλος δεν ελέγχει μεγάλο μέρος των βουλευτών και του εναπομείναντος στελεχικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Γ. Παπανδρέου με δύο κινήσεις την τελευταία εβδομάδα («όχι» στο άρθρο για τις τράπεζες και ανακοίνωση με την οποία επιρρίπτει συνολικές ευθύνες στην κυβέρνηση για τον Μπαλτάκο) εμφανίζεται ως αυτοτελής πόλος, ασκώντας έντονη κριτική στη συγκυβέρνηση και θέτοντας ζήτημα «δημοκρατικής – προοδευτικής» πορείας. Βεβαίως, οι επιλογές του αρχιερέα των μνημονίων δεν εκκινούν από κάποια «ανατρεπτική» διάθεση αλλά από την προσωπική διαπραγμάτευση, στο πλαίσιο αστικών σχεδίων της μιας ή της άλλης κατεύθυνσης, του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου.

Με βάση όλα αυτά όμως δημιουργούνται όροι για καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, που θα λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά για τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

5. Η προσπάθεια αναδόμησης του αστικού πολιτικού συστήματος περιλαμβάνει:

- Τη σταθεροποίηση της σημερινής ΝΔ (με πιθανή αλλαγή του ονόματος της) ως βασικού πυλώνα της ακραιφνούς αστικής πολιτικής με συνδυασμό ακραίας συντηρητικής/ακροδεξιάς λογικής και ευρωπαϊκής κατεύθυνσης. Πλευρά της αποτελεί η διαμόρφωση μιας ευρείας υπεραντιδραστικής ζώνης («πούρα Δεξιά», ακροδεξιά, εθνικιστές και φασίστες) για την υποδοχή της διαμαρτυρίας και την διοχέτευσή της προς όφελος του συστήματος. Η προσπάθεια ψαλιδίσματος της Χ.Α. δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχιστεί η αξιοποίηση της δολοφονικής δράσης της. Ταυτόχρονα θ’ αναζητείται μια νέα «σοβαρή» πολιτική έκφραση της εκλογικής βάσης της ΧΑ για πιθανό συμπλήρωμα αστικών κυβερνητικών λύσεων.

- Την διαμόρφωση ενός μεσαίου χώρου, ο οποίος θα κινείται στο χώρο της κεντροαριστεράς και του αστικού «εκσυγχρονισμού». Μετά την αποτυχία μιας ευρείας Ελιάς και τα χαμηλά όρια της ΔΗΜΑΡ, δοκιμάζουν το τηλεκόμμα – χυλό, παραπόταμο του συστήματος με το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη. Πρόκειται για επικίνδυνη προσπάθεια, που πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά και να αποκαλυφθεί συστηματικά: χειραγωγημένη από τα πάνω, κατασκεύασμα του μιντιακού σωλήνα, χωρίς ιδεολογίες και δεσμεύσεις, ενάντια στα κόμματα (εκτός από αυτό που φτιάχνεται από τον ίδιο), υπέρ της ΕΕ, του συστήματος, της αποπληρωμής του χρέους, ενάντια στον «λαϊκισμό» και τις …συχνές εκλογές! Σε όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν ακροδεξιές λογικές, με ανανεωμένο περιτύλιγμα. Το κόμμα – χυλός προορίζεται, εάν «πιάσει», για συγκολλητική ουσία σε κυβερνητική λύση (κυρίως προς τα δεξιά, αλλά πιθανόν και προς «τ' αριστερά»).

- Την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και την προετοιμασία του για μια διαχείριση και διακυβέρνηση, όχι μόνο εντός του συστήματος και της ΕΕ, αλλά κι εντός των δεσμεύσεων που έχουν επιβάλλει ΕΕ – ΔΝΤ. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινείται με γρήγορο ρυθμό στην κατεύθυνση αυτή. Τμήματα του κεφαλαίου (ντόπια και ξένα) θέτουν πλέον μέσα στα πιθανά ενδεχόμενα την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδική πλευρά αποτελεί η προσπάθεια ενσωμάτωσης (σε ρόλο δορυφόρου του ΣΥΡΙΖΑ), καθυπόταξης (ηττοπάθεια και καθήλωση αλά ΚΚΕ) ή κτυπήματος και περιθωριοποίησης της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και των ανατρεπτικών τάσεων του εργατικού κινήματος, έτσι ώστε να μην μπορούν να παίξουν ανατρεπτικό ρόλο στις εξελίξεις.

6. Βασικό στοιχείο της σημερινής κατάστασης αποτελεί το γεγονός πως ενώ η λαϊκή δυσαρέσκεια διευρύνεται (τόσο σε νέα κοινωνικά στρώματα, όσο και σε βάθος), δεν εκδηλώνεται μαζικά στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων. Παρά ορισμένους σημαντικούς αγώνες του διαστήματος από την τελευταία Π.Ε. (εκπαιδευτικοί κατά αξιολόγησης, διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί, καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες κ.ά.), που ανέδειξαν και χαρακτηριστικά διάρκειας, αποφασιστικότητας, σύγκρουσης (καταλήψεις κλπ.), δεν υπήρξε μαζική σύγκρουση με τις απολύσεις στο δημόσιο, το πολυνομοσχέδιο, το Εκοφίν κλπ. Η λαϊκή κινητοποίηση έχει υποχωρήσει σημαντικά. Οι λόγοι είναι κοινωνικοί (οι συνέπειες της επιδρομής, φτώχεια, ανεργία, διάλυση, ανταγωνισμός), συνδικαλιστικοί, ιδεολογικοί, και βεβαίως πολιτικοί. Έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος δεν έχει πειστεί ότι υπάρχει άλλος δρόμος και πως αυτός μπορεί να ανοίξει με τον αγώνα του. Κυριαρχεί η λογική του «μη χειρότερα», των μικρών βελτιώσεων, μέσω της ψήφου. Σωστά καταλαβαίνει ότι το ζήτημα είναι συνολικό και θέλει πολιτική απάντηση, αλλά αυτήν μεγάλο μέρος την βλέπει κυρίως με όρους «ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση» (και όχι «ποια τάξη στην εξουσία») και αποκλειστικά μέσω του κοινοβουλευτικού δρόμου. Έτσι όμως αδυνατίζει το περιεχόμενο της ανατροπής, το ποιες ταξικές δυνάμεις θα το επιβάλλουν και πως. Είναι πιο εύκολο να περνά η εκλογική αναμονή, με τις ευλογίες του ΣΥΡΙΖΑ («στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουνε»), αλλά και με άλλο τρόπο του ΚΚΕ, που τα δίνει όλα για την εκλογική άνοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ έχουν, με διαφορετικό τρόπο, σοβαρές ευθύνες για την επικράτηση λογικής αγώνων «χαμηλής έντασης» και διαμαρτυρίας.

Η αδυναμία του κινήματος να ανακόψει την βάρβαρη επέλαση, η πρωτοφανής για προεκλογική περίοδο κλιμάκωση των αντιλαϊκών τομών οδηγεί μεγάλα τμήματα των εργαζομένων σε μια απελπισμένη αναζήτηση «λύσης» με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Μέσα στις συνθήκες αυτές όμως ξεπηδά και μια τάση πρωτοπόρων αγωνιστών που βλέπουν ότι το πράγμα πρέπει να πάει αλλιώς και αναζητούν ανατρεπτικές αριστερές απαντήσεις. Εμείς πρέπει να συσπειρώσουμε αυτή την τάση, αλλά να δουλέψουμε και μέσα στο ευρύτερο ρεύμα διαμαρτυρίας που αναζητά εκλογική διέξοδο, λίγο πριν από κρίσιμες εκλογές. Να εκφράσουμε την τάση του λαού για άμεσο όσο και βαθύ πλήγμα στην κυβέρνηση και στην κυρίαρχη πολιτική, τονίζοντας όμως ποιοι πρέπει να φύγουν (όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά όλη η «χούντα» κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφάλαιο), πως θα φύγουν (όχι μόνο εκλογές, αλλά μαζικό κίνημα ανατροπής), σε ποιο δρόμο να πορευτούμε (άρα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης) με ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά.

7. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αξιοποιήσει την κατάσταση αυτή, εμφανίζοντας την εκλογική του ενίσχυση και την κυβερνητική διαχειριστική του πρόταση ως αναπόδραστο μονόδρομο. Η πίεση του είναι ισχυρή, γιατί έχει κατακτήσει το ρόλο της άμεσης εναλλακτικής λύσης, ενώ ευρεία στρώματα βλέπουν στη συνέχιση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου καταστροφικές συνέπειες. Δυναμώνει η πίεση αυτή και σε τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και εκδηλώνεται με τάσεις δορυφοροποίησης, αλλά και με επιλογές «κριτικής στήριξης», «ψήφου ανοχής», είτε στις εκλογές κάτω από τον εκβιαστικό καλπονοθευτικό νόμο, είτε μετεκλογικά σε κυβέρνηση με «κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Από την άλλη όμως, η μόνιμη πλέον ροπή του ΣΥΡΙΖΑ προς την λείανση των αιχμών, την ενσωμάτωση κλπ., τα αδιέξοδα κοινοβουλευτικά παιχνίδια, γίνεται ευρύτερα αντιληπτή και δημιουργεί αντιδράσεις και τάσεις διαφοροποίησης προς τα αριστερά που εκδηλώνονται και ανοικτά (βλ. δημοτικές και περιφερειακές εκλογές).

8. Το ΚΚΕ έχει ξεκινήσει πολύ νωρίς την προεκλογική του εκστρατεία και προσπαθεί να αναδειχθεί ως σχετικά ισχυρός και αξιόπιστος πόλος στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενος τη δεξιά μετατόπισή του, αλλά και τις ανεπάρκειες και αντιφάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Προβάλλει την ανάγκη εξόδου από την ΕΕ και τη διαγραφή του χρέους, αλλά πάντα ως απότοκο της λαϊκής εξουσίας, με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύει αυτές και άλλες κρίσιμες ανατρεπτικές πολιτικές αιχμές ως άμεσους πολιτικούς στόχους του μαζικού κινήματος και της Αριστεράς, υποβαθμίζοντάς τους τελικά. Το ΚΚΕ παρεμβαίνει ως να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο κύριος εχθρός του και όχι η κυβέρνηση και το σύστημα. Με ιδιαίτερη εχθρότητα και τακτική διαστρέβλωσης βάλει κατά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η αριστερή του φρασεολογία είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την καθηλωτική του παρέμβαση στο μαζικό κίνημα, ενώ η επίμονη και σταθερή άρνησή του να συμβάλλει σε ένα πολιτικό μαζικό κίνημα ανατροπής, με την αναγκαία κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς το απομακρύνει από αγωνιζόμενα τμήματα του λαού. Είναι ανάγκη να αποκαλύπτουμε σταθερά αυτή την πολιτική και να ξεκαθαρίζουμε, πως πέρα από τις αγωνιστικές διαθέσεις της βάσης του ΚΚΕ, πρόκειται για μια άγονη και ηττοπαθή πολιτική, που δεν μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για μια αντεπίθεση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, αλλά λειτουργεί ως ανάχωμα στις σύγχρονες ανατρεπτικές, αντικαπιταλιστικές και επαναστατικές τάσεις.

9. Συνολικά, είναι φανερό πως βρισκόμαστε σε πολιτικό μεταίχμιο, σε μια περίοδο που εγκυμονεί μεγάλες αλλαγές και ανατροπές στο πολιτικό επίπεδο, ακόμα και στο πεδίο της διακυβέρνησης. Στην προοπτική αυτή θα υπάρξουν ανακατατάξεις στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, χωρίς να αποκλείεται και η εκτός των τειχών Αριστερά. Θα οξυνθεί η διαπάλη των διαφορετικών γραμμών. Σε ένα περιβάλλον όξυνσης της ταξικής και πολιτικής πάλης, οι δυνατότητες πηγαίνουν μαζί με τους κινδύνους. Εμείς πρέπει να ανιχνεύουμε τις εξελίξεις και να παρεμβαίνουμε με βάση το συνολικό σχέδιο που θέσαμε στο συνέδριο για την ανάγκη νέου εργατικού κινήματος, αντικαπιταλιστικού πόλου και σύγχρονου κόμματος της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.

Β. Η ΚΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ -

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

10. Στις επερχόμενες εκλογές υπάρχει δυνατότητα για βαριά καταδίκη της κυβέρνησης και συνολικά του σάπιου πολιτικού και οικονομικού συστήματος, που μπορεί να συμβάλλει στην απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και στην αντεπίθεση του κινήματος. Επίσης, να εκφραστεί μαζικά η λαϊκή δυσαρέσκεια - αντίθεση στην ΕΕ. Πρόκειται για δύο στοιχεία που πρέπει να εκφράσει σε συνδυασμό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: το «μαύρισμα» της κυρίαρχης πολιτικής και της ΕΕ και μάλιστα με την πιο βαριά, την πιο ποιοτική ψήφο γιατί περιέχει και την πιο ακραία καταδίκη, αλλά και τον άλλο δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Στις ευρωεκλογές κυρίως θα δοκιμαστούν όλα τα πολιτικά σχέδια για την επόμενη κρίσιμη φάση. Θα είναι δύσκολη μάχη και λόγω της διάταξης των πολιτικών δυνάμεων. Δεν θα υπάρχει χαλαρή ψήφος όπως παλιά. Έχουμε μπροστά μας τις πιο κρίσιμες ευρωεκλογές. Όλες οι δυνάμεις θα δώσουν λυσσασμένη μάχη. Η συμμετοχή στις εκλογές και η καταπολέμηση της αποχής (ειδικά από ριζοσπαστικό κόσμο) αποτελεί κρίσιμο ζητούμενο. Πρέπει λοιπόν να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να βγει και από τις τρεις κάλπες (ευρωεκλογές, περιφερειακές, δημοτικές) ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που αποτελεί την βασική μας επιδίωξη.

11. Μπροστά στις ευρωεκλογές κυρίως, αλλά και γενικότερα, η κυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) και οι δυνάμεις του συστήματος θα σηκώσουν το δίλημμα «μέσα στο ευρώ και την ΕΕ ή χάος», και «μέσα στο σύστημα ή καταστροφή», ειδικά τώρα που δήθεν «βγαίνουμε από τα μνημόνια». Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του θέτει το «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» και το τελειώνουμε με το μνημόνιο, αλλά μένοντας σε ευρώ και ΕΕ, που σημαίνει μνημόνιο για πάντα.

Έχει ήδη αρχίσει να τίθεται εκβιαστικά το δίλημμα «ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ», όπου κάθε ψήφος θα μετράει.

Σε αυτές τις συνθήκες είναι ανάγκη να αναδειχθεί μια Αριστερά που θα κοιτάξει κατάματα τον εχθρό και θα αναμετρηθεί μαζί του, σηκώνοντας το γάντι και υψώνοντας τη σημαία του έξω από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, του έξω και πέρα από τη δικτατορία των μνημονίων, του χρέους και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Εμείς πιστεύουμε πως το κεντρικό ερώτημα που τίθεται μπροστά στον λαό είναι:

Διαιώνιση της κόλασης μνημονίων – ΕΕ – κεφαλαίου, συμβιβασμός και υποταγή στην ευρω-φυλακή και το σύστημα ή ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης και της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου, για να βαδίσουμε σε ένα άλλο αντικαπιταλιστικό, αντιΕΕ δρόμο με τους εργαζόμενους στο τιμόνι;

Απ’ αυτή τη σκοπιά τα βασικά διλήμματα είναι:

α) Συνέχιση της βάρβαρης επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ από την άθλια κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, διαιώνιση με όποιες παραλλαγές και μικρές διορθώσεις της εργασιακής – κοινωνικής κόλασης και της αντιδημοκρατικής «χούντας» με το καθεστώς επιτροπείας της ΕΕ ή ανατροπή τους για ψωμί – δουλειά – παιδεία – Υγεία - ελευθερία, για αυξήσεις στους μισθούς – δουλειά και στήριξη στους ανέργους – ελπίδα και προοπτική για τη νεολαία - λευτεριά στο λαό;

β) Παραμονή μέσα στη φυλακή των μνημονίων, του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ ή άλλος αντικαπιταλιστικός δρόμος με απελευθέρωση από τα δεσμά τους, με μονομερή κατάργηση μνημονιακών δεσμεύσεων και δανειακών συμβάσεων, διαγραφή του χρέους, δι-έξοδο από ευρώ και ΕΕ, μέτρα για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και το σάπιο πολιτικό σύστημα;

γ) Μέσα ή έξω από την ΕΕ των μνημονίων, της φτώχειας, της ανεργίας, των πολυεθνικών και της επιτροπείας, του ολοκληρωτισμού και της στήριξης του φασισμού;

δ) Δημοκρατία και εργατικά δικαιώματα ή καθεστώς «σιδερένιας φτέρνας», γαλέρας στους τόπους δουλειάς, κρατικής βίας και ναζιστικής θηριωδίας;

ε) Ελεύθερος λαός και νεολαία ή ζωή με κηδεμόνες, επιτρόπους, τρόικα και κάθε λογής ξένους και ντόπιους «προστάτες»;

στ) Οργανωμένος λαός, νέο εργατικό κίνημα, αποφασιστικοί νικηφόροι αγώνες για κατακτήσεις και ρωγμές, αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και εξεγερτική λογική ή ο καθένας μόνος του στη ζούγκλα, με αποδοχή του ηττημένου αστικοποιημένου συνδικαλισμού, της κοινοβουλευτικής αναμονής και της λύσης που θα έρθει «για μας χωρίς εμάς»;

ζ) Ανεξάρτητη από το σύστημα αντικαπιταλιστική ανυπότακτη ενωτική Αριστερά της επαναστατικής ανατροπής και της κομμουνιστικής προοπτικής ή Αριστερά της διαχείρισης, της κομματικής περιχαράκωσης, υποταγμένη στα εκβιαστικά κάλπικα διλήμματα και ουρά του ΣΥΡΙΖΑ;

Σε όλη την παρέμβασή μας βάζουμε μπροστά τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα και τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους – διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και του λαού, για αυξήσεις, ενάντια στην ανεργία, για συλλογικές συμβάσεις και δικαιώματα, χρόνος εργασίας, αναδεικνύουμε μια βασική «ατζέντα» με κοινωνικά – εργατικά ζητήματα και στην βάση αυτή αποδεικνύουμε την αναγκαιότητα του αντικαπιταλιστικού αντιΕΕ προγράμματος και την χρησιμότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

12.   Οι πολιτικοί στόχοι στην μάχη των εκλογών:

Με βάση τα παραπάνω, προωθούμε ενιαία τους πολιτικούς στόχους:

Να συντριβεί εκλογικά η άθλια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, οι φασίστες δολοφόνοι του συστήματος (Χρυσή Αυγή ή όπως μασκαρευτούν) και κάθε παραπόταμος του συστήματος (Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, ΑΝ.ΕΛ. κλπ). Να συμβάλλουν και οι εκλογές στη δημιουργία όρων ανατροπής από το μαζικό λαϊκό κίνημα και το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα της κυβέρνησης και της «χούντας» κυβέρνησης - κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, για την ήττα και τον κλονισμό της κυρίαρχης πολιτικής, την απόσπαση κατακτήσεων προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Για να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της πιο βάρβαρης μεταπολεμικά ανασυγκρότησης του συστήματος και όχι για μια αλλαγή διαχειριστή.

Να εκφραστεί η εργατική λαϊκή δημοκρατική διεθνιστική αντίθεση και οργή κατά της ΕΕ, να δυναμώσει το ρεύμα αποδέσμευσης από το ευρώ και την ΕΕ, από την λογική του «ευρωμονόδρομου» σε πλήρη διαχωρισμό από εθνικιστικές ή άλλες αστικές απόψεις.

Να αρνηθούμε το συμβιβασμό και τελικά την υποταγή στην πολιτική ΕΕ – κεφαλαίου (ΣΥΡΙΖΑ), την περιχαράκωση και την ηττοπάθεια (ΚΚΕ), το παζάρεμα τελικά των όρων χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων (στην οποία συγκλίνουν από διαφορετικούς δρόμους ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ).

Να ενισχυθεί αποφασιστικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι δυνάμεις που παλεύουν για έναν δρόμο αντικαπιταλιστικής ανατροπής, ασυμφιλίωτο με τον καταστροφικό «ευρωμονόδρομο», σε σύγκρουση με το κεφάλαιο. Για μια άλλη Αριστερά με ορίζοντα όχι την διαχείριση του καπιταλισμού (ο οποίος βουλιάζει στην βαθιά δομική κρίση του) αλλά την ανατροπή του. Για την Αριστερά της επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

13. Ο ειδικός εκλογικός στόχος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να δυναμώσει εκλογικά και πολιτικά το αντικαπιταλιστικό ρεύμα, να ενισχυθεί σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και να εκλέξει παντού όπου κατεβαίνει εκπροσώπους. Παλεύουμε για να σπάσουμε το αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα παντού και θέτουμε την αναγκαιότητα και δυνατότητα εκλογής και ευρωβουλευτή από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

….